Akaroa. En daarna; Vaarwel Nieuw Zeeland!

Zondag 10 december. We zijn in Akaroa op Banks Peninsula en blijven hier tot dinsdagochtend. We hebben gisteravond nog een hele mooie zonsondergang mogen meemaken. Het licht boven de bergen en de baai, een prachtig schouwspel.

Vandaag gaan we doen wat zes jaar geleden niet hebben gedaan. Een deel van Banks Peninsula verkennen. Zes jaar geleden lieten de weersomstandigheden dat niet tot nauwelijks toe, nu werkt het weer optimaal mee. We nemen weer de Summit Road die bovenlangs voert, maar nu rijden we hem in omgekeerde richting. Een ander perspectief. Van die weg zijn er echter ook diverse zijwegen die we me de camper gewoon mogen berijden, al moet je niet zonder enige ervaring hier op die haarspeldbochten gaan sturen. Dat is mijn mening en anderen mogen daar vinden wat ze willen. De Nieuw-Zeelandse automobilisten houden over het algemeen best veel rekening met de rijstijl en rijervaring van de gemiddelde camperaar. Maar er zijn dan ook chauffeurs bij…..

Ik vind rijden in de bergen geweldig. Hellingen, bochten, uitzichten, stijgen, dalen, zodanig sturen dat je die hele krappe bocht maar net kan nemen, heerlijk! We komen vandaag bij verschillende baaien uit door vanaf Summit Road doodlopende wegen van gemiddeld 20 kilometer lengte in te rijden. Maar dan wel wegen zoals hierboven beschreven. De baaien hebben prachtige namen. Zo zijn we in Le Bons Bay geweest, in Okains Bay, in Little Akaloa Bay (geen schrijffout en voor zover ik weet geen Chinese invloeden hier) Decanterbay. In de eerste, de Le Bons Bay hebben we nog even gezwommen. Nou ja, gezwommen…. Marion alleen met de voeten in het heel erg koude zeewater en ik ben wel twee keer even heel snel helemaal onder water geweest. Maar we vonden het water te koud om er lekker in te badderen. Dan wachten we liever nog ruim een week tot we onze lijven aan het Caraïbische zeewater mogen toevertrouwen… We hebben overigens nog wel even lekker in de zon gezeten. Marion had de verrekijker meegenomen en heeft zelfs nog enkele Seals gezien op de rotsen ver van ons af. Prachtig dat je dergelijke dieren hier zomaar zo dichtbij je kan zien.

Aan het einde van de middag zijn we terug op de camping. En dat wat al een aantal dagen opspeelt, neemt nu in heftigheid nadrukkelijk toe. Helaas heb ik flink last van hooikoorts. Al jaren gaat het wonderwel goed, maar nu is het echt helemaal mis. Niezen, jeukende ogen, branderige ogen loopneus. Ik word geleidelijk gek van de jeukende ogen en de Prevalin helpt onvoldoende. Tablet, neusspray, oogdruppels, het heeft onvoldoende effect. Tot Marion me er aan herinnert dat in reistabletten ook Antihistamine zit en dat heeft al eens eerder geholpen. Hup, tablet erin. Verder? Liggen, ijskoude lap op mijn ogen, gordijnen dicht tegen de felle zon en rustig blijven hopen dat het snel beter wordt. Na een ruim half uur voel ik dat het beter gaat. Zakdoeken blijven heel dicht in de buurt, zonnebril gaat extreem snel op, maar het wordt wat rustiger. Gelukkig maar. Als het verder gaat zoals het nu is, dan is het te houden. Morgen wordt het ook weer een warme dag en dan hebben we een zogenaamde Harbourcruise geboekt. Varend door die mooie baai van Akaroa, langs diverse mooie stukken natuur, vermoedelijk ook langs een stukje historie, maar het gaat er ook om dat we hopen Hectordolfijnen te zien. Fingers crossed!

Maandag 11 december. Voor mij persoonlijk een heel goed bericht en goed begin van de dag, want de hooikoorts laat het voor het overgrote deel afweten. Gelukkig maar, want dan kan ik met gemak dat doen wat we willen doen. En dat is vooral veel buiten zijn.

We melden ons tegen kwart voor elf bij de Main Wharf, beneden in Akaroa. Daar zullen we om elf uur gaan vertrekken voor de Harbour Cruise die we hebben geboekt. The Black Cat, de zwartwitte catamaran met diverse viewing dekken ligt al klaar. Voor ons in het rijtje wachten staan enkele ouderen en we hopen maar dat die een mooi plekje vinden, als het maar niet linksvoor, staand op het voordek is. Want daar willen wij graag staan. De route gaat kloksgewijs door de baai, dus als ik linksvoor sta, dan heb ik zowel voor als aan de hele linkerkant goed zicht. En dat plekje is ons gegund. Nou ja, dat weet ik eigenlijk niet zeker, maar feit is wel dat we daar staan. En het is het goede plekkie! Nog geen tien minuten nadat we weggevaren zijn, duiken de eerste Hectordolfijnen al op. En even later nog een en nog drie en nog een groepje van vijf en….en…..en…….het gaat maar door. De kapitein geeft aan het uitzonderlijk is dat we zoveel dolfijnen zien op een tour. In alle kleine groepjes die we hebben gezien, ik wil niet lullig doen, maar volgens mij hebben we er wel 80 tot 100 gezien. Iets verder weg, iets dichterbij of zelfs vlak naast, voor of onder de boot. Supermooie ervaring!

Verderop in de baai, die eigenlijk bestaat uit een tweetal vulkanische kraters, worden we getrakteerd op geweldig mooie combinaties van rotsen, begroeiingen, prachtig gekleurd blauwgroen water, nog meer Hectordolfijnen, Black Shags en opnieuw nog enkele Seals. En als we dan even verderop ook nog enkele Whiteflippered Blue Penguins zien zwemmen, dan denken we dat de tour helemaal geslaagd en compleet is.

Maar niets is minder waar! De kapitein geeft aan dat het water in de baai vandaag zo rustig is, dat hij het gemakkelijk aandurft om ook een stukje de zee op te varen. De machtige Pacific Ocean ligt voor ons. Als we maar lang genoeg rechtdoor varen komen we in Antarctica uit, zo geeft de kapitein aan. Dat doen we toch maar even niet. Maar hij koerst wel op een vissersbootje aan op enkele honderden meters verderop. Daar achter en omheen vliegt een enorme zwerm grote Zeemeeuwen. En tot onze verbazing, verrassing en enorme blijdschap ook enkele  Albatrossen! Jazeker, die enorme vogels die een spanwijdte van 3,5 meter kunnen bereiken. We zien ze letterlijk vliegen, maar ook landen. We zien ze drijven op de zee, maar we zien ze ook aanzetten tot vliegen. Je ziet ze dan als het ware lopen over het water, terwijl die enorme vleugels langzaam de wind er letterlijk onder krijgen. Wat een gigantische beleving is dit! Daar waar we tot twee keer toe pech hadden bij de Albatross Colony op Otago Peninsula, daar krijgen we het hier gewoon zomaar even aangeboden. Wat een luchtshow en hoe blij zijn we dat we deze Harbour Cruise hebben gemaakt.

En wat een schitterende afsluiting van onze reis door Nieuw Zeeland, dit prachtige land dat ons zoveel moois heeft gebracht. Zo mooi zelfs, dat we onafhankelijk van elkaar en tegelijkertijd ook in samenspraak hebben besloten nooit meer naar dit geweldige land terug te gaan. Huh? Dat is toch hartstikke tegenstrijdig? Ja, dat is het. En toch gaan we hier morgen de camper inleveren en vliegen we aanstaande woensdag met heel veel plezier hier weg om er niet weer terug te gaan keren. Ik zal verklaren waarom.

We hebben hier zoveel moois gezien en meegemaakt. We hebben zoveel geluk gehad met het weer tijdens deze hele 5,5 week in het qua natuur mooiste land ter wereld. Dat is tenminste onze mening. Elke volgende keer hier zal minder verrassend zijn, zal net even minder indrukwekkend zijn of ronduit tegenvallen. En dat komt voornamelijk doordat we hier een land op heel veel plaatsen op z’n mooist hebben gezien. Als we de camper inleveren hebben we in 5,5 week ongeveer 7800 kilometer gereden. En dat zonder ook maar een enkel moment te hebben gedacht dat we alleen maar aan het rijden waren en niets aan het ontdekken waren. Wat hebben wij ontzettend veel gezien! En wat hebben wij ongelooflijk veel mogen genieten. En juist dat genieten, dat willen we blijven doen. Van de ervaringen, de belevingen, de herinneringen, ja zelfs van emotionele momenten.

Wij gaan verder met onze reis rond de wereld. Maar naar onze mening zal het voor een ander land op de wereld vrijwel onmogelijk zijn om Aotearoa, zoals het in de Maori taal heet, van onze reisbestemmingen van de nummer 1 positie te stoten. En die nummer 1 mag het van mij ook voor altijd blijven. Dankjewel Nieuw Zeeland, prachtig land van De Witte Wolk. Dank voor alles.