Christchurch, indrukken en herinneringen...

Vandaag zijn we vanaf Hanmer Springs naar Christchurch gereden. Rond half 12 waren we al op een camping en om twaalf uur waren we ingecheckt, geïnstalleerd, hadden we koffie gehad en hebben we ons klaar gemaakt om met de bus naar het centrum te rijden. Blij dat we het zo gepland en gedaan hebben, want met de camper in het centrum parkeren was geen succes geworden. En met de bus ben je binnen 20 minuten midden in het centrum, met allerlei bezienswaardigheden in de nabijheid en op loopafstand.

Gewapend met een stadsplattegrond met daarop de bezienswaardigheden aangegeven, kunnen we een looproute nemen. Dan missen we niets van alles wat Christchurch centrum te bieden heeft, zo geeft de informatie aan. Maar al snel komen we tot de conclusie dat we niet alles Willen zien. Die indruk vormen we al tijdens het laatste stukje van de busrit. We zijn vooral heel erg benieuwd naar alle veranderingen die er in de laatste 6 jaar hebben plaats gevonden. Zes jaar geleden waren we erg onder de indruk van de puinhopen, de ingestorte gebouwen, de enorme gaten in straten en trottoirs, gevels, ramen, deuren die uit gebouwen geslagen waren….. Alles het gevolg van die enorme aardbeving die Christchurch op 22 februari 2011 heeft getroffen. En dat terwijl ze in juni 2010 ook al een hele krachtige beving met enorme schade hadden meegemaakt hier. Met andere woorden, ongeveer 9 maanden na die tweede enorme klapper, waren wij in deze stad. Het mooie was toen wel dat de mensen hier zo enorm positief waren en de schouders er onder zetten om alles weer te gaan  opbouwen. Tenminste, dat wat opgebouwd kon worden. Want heel veel gebouwen waren zover kapot, dat alleen helemaal slopen een optie was.

En dat laatste blijkt nu. Een heel groot deel van het centrum zoals we het destijds aantroffen, is onherkenbaar. Ook van de gebouwen die toen nog wel overeind stonden, herkennen we weinig. Er zijn wel aanknopingspunten, maar het lijkt nu wel of we in een andere stad zijn aangekomen. Er is veel moderne nieuwbouw, er staan nog gevels van de ‘oude’ gebouwen die gerestaureerd zijn en alles wat achter de gevel staat is compleet nieuw. Maar er staan gelukkig nog gebouwen die men heeft kunnen redden en alleen wat heeft moeten opknappen. Maar er zijn echt nog heel veel bouwterreinen in de stad. Ook in het centrum. En dat geeft het centrum van deze trotse, Engels aandoende stad, een grauwe en trieste indruk. Dat is echter een algemene indruk, want er zijn echt hele mooie individuele kunststukjes van architectuur bij.

Vele ‘murals’, muurschilderingen geven weer wat mensen dachten of denken, ervaren of hebben ervaren, hopen of verwachten over wat de aardbevingen met zich meebrachten. De gevolgen zijn voor de een heel groot, voor de ander veel minder groot. Desalniettemin wordt er keihard gewerkt aan het nieuwe Christchurch. Zo hebben we van een mevrouw gehoord dat er enkele maanden geleden zelfs officieel is besloten dat de beroemde kathedraal van de stad zal worden gerestaureerd. En dat was al sinds eeuwen de trots en het icoon van de stad. We mochten in 2011 niet eens in de buurt van de restanten komen vanwege instortingsgevaar. Nu hebben we het van dichtbij gezien. Met mijn lekenoog voor architectuur lijkt het me een beste klus, maar niet onmogelijk. Al zal het enorm veel tijd, geld en energie gaan kosten. Er is nu een zogenaamde Cardboard Cathedral. Deze vervangt de oude kathedraal niet definitief, maar zorgt er wel voor dat er diensten kunnen worden gehouden, maar ook fondsen kunnen worden geworven die een bijdrage leveren aan het herstel van de oude. Ik vind dat ze dat op een mooie manier hebben aangepakt.

Wat op mij echter vandaag de meeste indruk heeft gemaakt, is een grasveldje van exact 185 vierkante meter, met daarop 185 wit geschilderde stoelen. De stoelen staan allemaal in rijen opgesteld in de dezelfde richting. Het zijn allerlei stoelen. Van eetkamerstoel tot krukje, van zitzak tot Maxi-Cosi. Alle stoelen zijn met de hand twee keer geschilderd. Het hele project is in februari van dit jaar onthuld en het staat symbool voor de 185 slachtoffers die zijn omgekomen bij de aardbeving van 22 februari 2011. Door dit project werd 6 jaar na dato een herdenkingsmonument gevormd. Het is echter een tijdelijk project en begin 2018 zal het worden opgeruimd, zo wordt verteld. Jammer vind ik dat. Deze 185 Empty Chairs hebben enorm veel indruk op me gemaakt. Zeker nadat ik op een informatiebord enkele teksten die erbij horen en/of er over gaan had gelezen. Het ontroerde en emotioneerde me. Er word je een kans geboden om op een van de stoelen te gaan zitten en daar net zo lang te blijven zitten als je zelf wil. Nadat ik dat gelezen had, was er een sterkte behoefte om op de stoel te gaan zitten die helemaal achteraan stond en in het midden. Daar stond alleen nog een krukje naast, maar verder stonden alle andere stoelen er voor. Op het moment dat ik op die stoel ben gaan zitten overviel me na korte tijd een hele rare ervaring; het was alsof ik op mijn eigen uitvaart was en kon zien wie er allemaal waren gekomen om afscheid van me te nemen. Het mooie was dat het me enerzijds ontroerde, omdat ik nog lang niet van plan ben om te verdwijnen uit dit mooie leven. Ik word immers 86 jaar! Anderzijds vervulde het me met een enorme trots en blijdschap dat er zoveel mensen voor mij hier kwamen. Dubbel gevoel dus, maar wel heel mooi. En als ook dit uitkomt, dan wordt het in 2051 een mooi afscheid.

Dag Christchurch, het ga je goed. Fijn om te zien dat er hard aan de wederopbouw en vernieuwing van de stad gewerkt wordt. Wij gaan weer verder met onze prachtige reis en die zal toch vooral uit het bewonderen van de Nieuw Zeelandse natuur bestaan.