Weer thuis! En nog even terugkijken...

Dinsdag 9 januari zijn we weer thuis gekomen, maar ik kijk nog even terug naar ons laatste deel van de reis.

Maandagochtend zijn we eerst nog even aan het rondwandelen geweest in Miami Beach. Lekker ontbijtje, kop koffie, nog wat rondkijken hoe mensen hier in prachtige huizen wonen en hoe men zich in een groot aantal gevallen uitslooft om gezien te worden en op te vallen. Heerlijk om naar te kijken, maar niet onze lifestyle.

Zo zien we in korte tijd nog veel, maar de gedachten zijn toch veelal bij de terugreis. We moeten om half twee klaar staan als de shuttleservice ons van Hotel Astor naar Miami International Airport gaat brengen. Geen probleem, we zijn er op tijd en de shuttle ook. We zijn ook prachtig op tijd op het vliegveld en bij de incheckbalies van British Airways. Maar dan begint het grote wachten, enige irritatie, frustratie en zelfs enige spanning of we de vlucht wel zullen gaan halen. Ik heb nog nooit zo’n enorme chaos en traagheid bij het inchecken gezien en meegemaakt als hier. Werkelijk alles wat er mis kan gaan bij personeel en sommige passagiers ging fout. Verkeerde rij, verkeerde maatschappij, andere vlucht, geen plaats gisteren maar ook vandaag niet, koffers te zwaar, personeelstekort bij British Airways en de hun ondersteunende collega’s uit Amerika, systemen die niet of niet goed werken, onjuiste informatie die wordt verstrekt en ga zo maar door…. Echt, we stonden om kwart over twee in de rij voor het inchecken voor een vlucht van kwart over vijf. Drie uur zou toch ruim voldoende moeten zijn denk je dan. Maar we konden uiteindelijk pas om vijf over half vijf van de incheckbalie naar de security (nog een heel stuk lopen). Daar stond ook weer een enorme rij, maar het verliep toch redelijk vlot. Toen naar de gate. Die bleek alleen te bereiken te zijn via een skytrain of een bus. Maar de skytrain bleek kapot te zijn, dus moest er een enorm pak met passagiers voor verschillende vluchten via een nauw gangetje en een niet werkende roltrap geperst worden, inclusief handbagage, zodat je dan weer in een rij op moest stellen om in een bus te kunnen stappen. De busrit duurt dan ook nog weer even en uiteindelijk ben je in de hal van de gate voor het boarden. En als je dan denkt het toch nog even gesmeerd gaat lopen, dan verzint men hier wel een truc waardoor er toch weer vertraging komt. Echt, Miami Airport heeft nog veel te doen om haar logistiek op orde te krijgen en het grootste deel van de passagiers tevreden te krijgen. Gelukkig gingen we gewoon met de vlucht mee en met drie kwartier vertraging zijn we uiteindelijk wel richting Londen gevlogen.

De vlucht zelf duurde 7,5 uur en verliep vlotjes. Rond kwart voor zeven (Londense tijd) in de ochtend zijn we het vliegtuig weer uit en dan moeten we naar Gate 5 voor onze laatste vlucht van deze reis. En dan merken we meteen hoe enorm groot Heathrow is. Kilometers lopen, een busrit van 9 minuten, wachtrijen, maar hier is de efficiencyslag in de logistiek dus wel gemaakt, in tegenstelling tot Miami. Het was krap, maar het ging prima. En de korte vlucht van Londen naar Schiphol was een makkie.

Tien over tien landen we en tegen half elf Nederlandse tijd staan we voor het eerst sinds bijna 3,5 maand weer op Nederlandse bodem. Het is vreemd in eerste instantie. Ik heb nog heel erg de neiging om mensen in het Engels aan te spreken en te antwoorden. Het is ook enorm koud. We hebben de warmte nog in ons lijf zitten, maar door flink door te lopen naar de paspoortcontrole en de bagagehal blijven we wel warm. En als we dan voor elf uur zelfs met onze bagage al de aankomsthal inlopen, dan voelt dat wel heel lekker.

We worden opgewacht door Esmee, Tim en mijn moeder. Heerlijk om ze alle drie weer in levende lijve te zien en een knuffel te kunnen geven. Tijdens een bak koffie en een broodje komen op Schiphol de wederzijdse verhalen en ervaringen al volop los. Heerlijk om dat nu weer een keer life te kunnen doen met hen. Dat gaat op de terugreis in de auto nog wel even door en ook weer bij ons thuis.

Het is in eerste instantie raar om thuis te zijn voor me. Het voelt klein en ik moet weer even wennen. 3,5 maand is best lang, maar al heel snel zal alles weer vertrouwd zijn.

Esmee en Tim hebben een verrassing voor ons. Ze hebben een CD voor Marion gekocht van Marco Borsato met de titel ‘Thuis’. Dat is natuurlijk heel toepasselijk in onze situatie nu. En verder hebben ze twee foto’s van onze blog op canvas laten afdrukken. Een daarvan is waarop ik tijdens mijn skydive in Nieuw Zeeland ben gefotografeerd met onze lijfspreuk Carpe Diem op mijn handen en vol in beeld. En die grijns is nu helemaal niet meer van mijn gezicht te krijgen. Prachtig gedaan!

Maar dan de tweede foto….. Het is een los uit de pols geschoten selfie met mijn telefoon van Marion en mij aan de Westcoast van Nieuw Zeeland op de camping bij de Pancake Rocks, Punakaiki. Hij is aan zee, geschoten bij zonsondergang je ziet Marion en mij ‘en profil’ met de ondergaande zon die tussen ons in hangt en op de zee en het natte zandstrand schittert. Echt, toen ik die foto uitpakte en zag…… Ik vind het zo enorm mooi, zo prachtig en het geeft zo prachtig de intense band tussen Marion en mij weer. Het heeft me echt geroerd en dat doet het nu weer. Dit geweldige cadeau hangt prominent in onze huiskamer. En niet dat we er aan herinnerd hoeven te worden, maar het is voor mij elke keer als ik de kamer binnen kom toch een prachtige eyecatcher met een enorme lading gevoel. Ik ben al enkele keren bewust even de kamer uitgelopen om daarna de kamer opnieuw binnen te komen….

Vandaag is het woensdag 10 januari. We hebben weer in ons eigen bed geslapen en dat is wel weer een heel prettige ervaring. De afgelopen veertien en een halve week was dat wel anders. Ga maar even na; op 30 september 2017 vlogen we van Amsterdam naar Dubai en aansluitend in de nacht van 30 september op 1 oktober naar Bangkok. De nacht brachten we dus door in vliegtuigstoelen en daarin slaap ik vrijwel nooit. Daarna 2 nachten in een hotelbed in Bangkok, 2 nachten in een hotelbed in Sydney, 25 nachten in onze camper in Australië, 1 x 1 nacht en een keer 2 nachten bij familie in Australië, een nacht in een hotelbed in Auckland, 39 nachten in onze camper in Nieuw Zeeland, 1 nacht in een hotelbed in Christchurch, 1 nacht in een vliegtuigstoel onderweg naar Los Angeles, 4 nachten in een hotelbed in New York, 20 nachten bij familie op Curaçao, 1 nacht in Miami Beach en dan de laatste nacht in de vliegtuigstoel onderweg van Miami naar Amsterdam. Verschillende bedden, verschillende ervaringen, met de conclusie; Eigen bed is best!

Tijdens de reis vanaf Miami heb ik in gedachten onze geweldige reis nog eens de revue laten passeren. En hoe langer ik er over nadacht, hoe meer herinneringen er boven kwamen. En dan besef ik meteen hoe blij ik ben dat ik deze blog heb bijgehouden. Ik vind het leuk om de ervaringen te delen, maar het is ook voor mij en Marion een hele mooie manier om te onthouden wat we allemaal gedaan en gezien hebben. Als je zolang als wij nu gedaan hebben reist, dan is het risico om te vergeten aanwezig. Wij zien nu soms aan de hand van foto’s weer situaties terug en halen dan de verhalen er weer bij. En dan het gevoel erbij en het is weer compleet. Soms ging het allemaal zo enorm snel dat we dachten dat iets gisteren was gebeurd, terwijl het feitelijk alweer een week daarvoor was. Kan je je voorstellen dat een blog dan een heel mooi middel is?

Maar de blog heeft mij ook geholpen om mijn hoofd regelmatig even leeg te maken. Naast dat ik het leuk vind om te schrijven, is het ook een middel om mijn gedachten, ervaringen en gevoelens weg te schrijven. Vanzelfsprekend staan de meest persoonlijke details hier niet genoemd, maar ik durf mezelf behoorlijk open te noemen. Zo kan ik gerust zeggen dat ik een aantal flink emotionele momenten heb gehad tijdens deze reis. Soms had dat puur en alleen te maken met de schoonheid en pracht van de natuur om ons heen. En de impact die dat had. Genieten van een oorverdovende stilte, een prachtige berg, een dier, bloemen, een door de zon reflecterend meer, prachtige mensen, et cetera. Maar er waren ook momenten waarop ik heel graag had gewild dat een van onze kinderen bij me was. Of mijn vader… Er waren van die momenten waarop ik samen met hen van had kunnen en willen genieten. Er waren ook van die momenten die zo’n enorm ‘vader-zoon’ gevoel bij me opriepen. Met Tim samen als mijn eigen zoon of met mijn eigen vader of met hen beiden. Helaas zal dat laatste nooit meer in levende lijve lukken, maar qua gevoel heb ik ze soms heel dichtbij me gehad. Ja, allebei….

Marion en ik hebben deze reis een kleine vijf jaar geleden als project opgezet en nu is het al afgelopen. Tijd vliegt en dat maakt dat we ons levensmotto Carpe Diem nog elke dag heel nadrukkelijk willen blijven nakomen. Genieten met een hoofdletter G. Dag in, dag uit. Het genieten kan in hele kleine dingen zitten. Maar doe het! Droom, maar wordt ook wakker en maak van je droom een plan. En maak het concreet en ga het uitvoeren. Hou de regie in je eigen leven en laat het niet teveel van anderen afhangen hoe jouw leven eruit ziet. Jij bepaalt!

De reis was geweldig en we kunnen zo enorm veel mensen dankbaar zijn voor alles wat er gedaan of gelaten is om het voor ons mogelijk te maken. Natuurlijk, we hebben het meeste zelf gedaan, maar zonder de steun en het vertrouwen van onze kinderen waren we misschien niet eens gegaan. Zij gunnen het ons echter als geen ander. En wat te denken van de gastvrijheid van Kim, Diane, Burt, Liz, Theo, Dennis en Kristy die ons in hun huizen ontvingen alsof we er woonden. Geweldig bedankt allemaal. Iedereen die ons volgde via deze blog, Facebook, WhatsApp, mail, telefoon, sms en in gedachten……..super dat jullie dit deden. Maakt niet uit welke band; of we familie, vrienden, collega’s of op een andere manier gerelateerd zijn, heerlijk was het! En Lucy van WTC die voor ons heeft geregeld dat alles klopte qua vluchten, hotels en campers. Heel nadrukkelijk ook mijn persoonlijke dank aan mijn collega’s van GOED. Zonder toestemming, support, ondersteuning, vervanging en wederzijds vertrouwen was dit allemaal niet gelukt zoals het nu gelukt is. Ik ben met vertrouwen weg gegaan en kom vol vertrouwen weer terug aanstaande maandag. Ik heb er zin in!

Maar er is iemand die ik heel in het bijzonder bedank. En dat is natuurlijk mijn eigen Marion. Zij is voor mij de liefste vrouw ter wereld, de beste echtgenote die ik me maar kan wensen, een heerlijke reisgenoot en wereldreiziger en boven alles mijn maatje in het leven. De enorm sterke band die we toch al hadden voor we vertrokken, is door deze megamooie reis alleen nog maar sterker geworden. We zijn een twee-eenheid en begrijpen elkaar als geen ander. We voelen elkaar enorm goed aan en als het aan mij ligt gaan we hier nog mee door tot 2051. Inclusief allerlei mooie reizen en nieuwe ervaringen. Dank je wel lieve lieve Jon! Love You!