Aoraki (Mount Cook) en een geweldige Glacier Explorer tour

We rijden pas om 11.00 uur van de camping in Twizel af. Heerlijk rustig zitten genieten tot er naar verwachting zo weinig wolken in de buurt van Lake Pukaki zijn, dat we Mount Cook goed kunnen zien over het meer heen. Mount Cook oftewel Aoraki zoals de hoogste berg van Nieuw Zeeland in de Maori taal genoemd wordt is een heel markant herkenningspunt voor de Nieuw Zeelanders en daarnaast ook voor veel toeristen die van heinde en verre komen.

Nog geen kwartier nadat we de camping hebben verlaten zien we aan het begin van Lake Pukaki al de enorme piek van Aoraki opdoemen. En het is dan nog ongeveer 55 kilometer rijden naar de berg toe. De zon doet al nadrukkelijk van zich spreken en zet de, grof geschat, bovenste helft van de berg met al haar besneeuwde hellingen in het volle daglicht. Schitterend gezicht, al van zo veraf. Dat wordt wat als we dichterbij gaan komen! De opwinding neemt toe, de schittering in mijn eigen ogen zal er hoe dan ook zijn, de adrenaline begint langzaam een snelheid aan te nemen die niet goed is voor de maximum snelheid. Gelukkig is er cruise control ingebouwd in de camper.

Na zeker vijf a zes stops over een afstand van zo’n 45 kilometer, heb ik de berg volgens mij al 188 keer op de foto gezet. Ik krijg er geen genoeg van! Inzoomen, uitzoomen, panoramafoto, filmpje, het gaat maar door. Ongeveer vijf kilometer voor Mount Cook Village is een afslag naar de lookout van de Tasman Glacier, Blue Lakes en Tasman River. Ja, en als ik dat lees, dan gaat het stuur meteen om. ‘Ja maar moet je dan niet even met je echtgenote overleggen Hulzebos?’ Nou, dat is een kwestie van seconden. ‘Lijkt je dat wat Marion? Ja. Oké, we gaan!’ Zo ongeveer…

Eerst lopen we naar de Blue Lakes, die niet blauw, maar groen blijken te zijn. We voelen ons genept, maar even later staat er een bord met informatie als uitleg hoe het komt dat deze Blue Lakes groen zijn. Voor ons, hoe oneerbiedig ook, niet interessant genoeg om in ons op te nemen. Dus lopen, of beter, klimmen we door. Marion heeft de traptreden op de terugweg geteld, maar om bij de lookout naar de Tasman Glacier te komen, moet je 280 traptreden bestijgen. En op een relatief korte afstand. Best pittig in de 28 graden die we hier vandaag hebben. En vanzelfsprekend doen wij dergelijke dingen op het heetst van de dag… Het uitzicht is echter supermooi. We kijken over het blauwgrijze meer naar het einde van de Tasman Glacier en zien hier en daar kleine ijsbergjes drijven. Het water lijkt ons koud, het uitzicht is prachtig en de gletsjer (of wat je ervan kan zien) is imposant.

Na een kwartiertje boven gekeken te hebben, dalen we alle traptreden weer af en we rijden naar Mount Cook Village, want daar hebben we een afspraak om half twee. We gaan namelijk met de organisatie Glacier Explorer eerst met de bus naar, opnieuw, Lake Tasman. Inderdaad het gletsjermeer waar we zojuist zijn geweest. Maar nu doen we het anders. We gaan na een kwartiertje in de bus, daarna 1,5 kilometer wandelen, om vervolgens met een bootje het ijskoude ijswater op te gaan. Het water is volgens ons gids, kapitein en ijsschotsenvanger Paco ongeveer 6 graden. Dan wel alleen de eerste meter onder de oppervlakte, want dieper neemt de temperatuur al heel snel af. Daar wil je niet in komen te liggen, dus de safety rules worden even nadrukkelijk doorgenomen.

Het water heeft een prachtige kleur blauw en al snel komen we in de buurt van ijsschotsen, denk ik. Nee hoor, het zijn ijsbergen! Paco vertelt dat het gedeelte wat je boven het water ziet slechts 10 procent is van het geheel. Vergelijk het maar met een mensenlichaam, zo geeft hij aan. Alsof je met je hoofd boven het wateroppervlak uitsteekt en de rest van je lijf onder water is, maar je ziet het niet. Zo is het met ijsbergen ook. En je weet ook niet precies hoever ze onder water uitsteken, dus uitkijken en voorzichtigheid is nadrukkelijk noodzakelijk. Paco vaart ons veilig en vol passie langs de enorme ijspakketten. Hij vertelt er ook bij hoe het kan dat het ijs soms zo donker is in plaats van wit. Gletsjer zijn ‘rockpackers’ zo geeft hij aan. Ze sleuren rotsen en stenen mee. En als dan het ijs voor een deel gesmolten is, blijven de rotsen wel in de onderste ijslagen liggen. Dat maakt het zo grauw. Maar als een stuk ijs net afgebroken is en wegdrijft, dan kan het glashelder zijn, maar soms lijkt het ook bijna blauw. Dat heeft weer te maken met aan- of afwezigheid van zonlicht. Zo leren we veel en is vooral het zicht op deze enorme gletsjer geweldig en indrukwekkend.

De Tasman Glacier is de grootste van Nieuw Zeeland. Hij bevat een derde van al het ijs in het land en dat is enorm veel. De gletsjer is 23 kilometer lang, maar was veel langer. 13000 jaar geleden was het meer er nog niet, toen was het nog allemaal gletsjer. De wand waar we vanaf het water aan de kopse kant tegenaan kijken is ongeveer 30 meter hoog. Da’s een aardig flatgebouw! Maar de gletsjer was ooit 230 meter hoog, vele kilometers langer en vier kilometer breed! Daar waar we nu varen, hadden we duizenden jaren geleden dus ver onder het vele meters dikke ijs gestaan. Onvoorstelbaar! En de gletsjer slinkt met 420 tot 820 meter per jaar. Dat betekent dat er over enkele tientallen jaren geen Tasman Gletsjer meer zal zijn. Dat is toch eeuwig zonde? Het lijkt niet te stoppen, maar zou hoogstens vertraagd kunnen worden. Mits er nog heel veel meer aan milieubesparing gedaan zou worden. Wereldwijd dan wel te verstaan.

Tja, ik hoop echt dat onze kinderen en daar de kinderen weer van ook nog van al dit moois kunnen genieten. Generaties horen dit aan elkaar mee te kunnen geven. De woorden generaties en genieten beginnen allebei met het woord ‘gen’. Het zou mooi zijn als alle genen die positiviteit met zich meebrengen er voor zorgen dat de wereld er steeds mooier bij komt te liggen. Is het glas halfvol, is het halfleeg of gaan we kijken waar de kraan is…….? We hebben nog heel veel zelf in de hand.