Dag 100 van onze geweldige reis

Vandaag is het zondag 7 januari en we vliegen momenteel van Curaçao naar Miami. Tijdens zo’n vlucht is er mooi gelegenheid om nog een verhaaltje te schrijven. Uploaden op de blog doen we wel als er weer wifi is in Miami op de hotelkamer. Maar eerst nog kort even terug naar dag 99, op Curaçao.

Gisteren zijn Marion en ik nog even naar enkele winkels gereden met Tom z’n auto. We rijden een weg die we al zo vaak hebben gereden, maar er was wel een verschil. We komen de hoek om en ik zie een portemonnee op de rijbaan liggen. Midden op een tweebaansweg en niemand die er in de buurt is. We waren al voorbij voor we het goed en wel door hadden. Huppekee, dubbele U-turn, alarmlichten uit, stoppen, portemonnee oprapen, instappen, wegrijden, alarmlichten uit en daar gaan we weer. In de portemonnee zat behalve geld ook een identiteitskaart, bankpassen, rijbewijs en allemaal van die belangrijke zaken die je niet kwijt wil raken. En zeker ook niet door anderen op een kwaadwillende manier kunnen laten gebruiken. Gelukkig was op een van de pasjes de naam, foto en het adres te vinden. Dat adres hebben we opgezocht (lang leve het internet) en het bleek op nog geen twee minuten rij afstand te zijn.

Het hele spul naar de politie brengen? Had gekund, maar we hebben zo wel eens van die verhalen gehoord over de politie van Curaçao….. We besluiten na te gaan of de eigenaresse op het adres aanwezig is en rijden er heen. Keurige buurt, mooi huis, goed onderhouden tuin, geen enkele reden om hier niet te stoppen. Aangezien er geen bel te vinden is, roepen we bij het tuinhek enkele keren of er iemand thuis is. De tuindeuren staan open, dus normaal gesproken is er dan iemand. Er komt een Spaanssprekende vrouw naar buiten, maar met die taal redden we ons niet. Engels kan ook, dus daar gaan we weer. Sinds weken kunnen we weer in het Engels verder. Al snel blijkt dat de Laura die we moeten hebben niet aanwezig is, maar hier wel woont. Het zijn schoonzussen van elkaar. Aan de dame die we spreken hebben we uitgelegd wat we komen doen. Ze belt de bewuste Laura meteen en die komt enkele minuten later behoorlijk geëmotioneerd aanrijden. Ze is inderdaad de Laura op de foto en weet precies te vertellen hoe de portemonnee er uit ziet, wat er in zit. Ze heeft na het tanken de portemonnee op het dak van de auto gelegd om even een andere handeling te verrichten en is daarna weg gereden, met de portemonnee op het dak. Enkele honderden meters later is het ding er pas afgevallen. Laura is ongelooflijk blij en voor haar zijn we engeltjes. Ze is heel erg blij dat er hier op Curaçao ook zulke eerlijke mensen zijn. Is het hier zo erg dan? Maar goed, we hebben dus nog even een goede daad verricht. Mooi zo! 

Wat overigens ook nog wel weer opvallend was, is dat we maar een korte tijd hebben gezeten bij de vriendelijke dame thuis, maar dat we in die korte tijd wel weer een heel stuk levensverhaal hebben mogen horen. Haar man is op 41-jarige leeftijd aan een aneurysma overleden, terwijl mevrouw zelf zwanger was van haar nu 10-jarige zoon. Verder heeft ze nog een dochter van 15 jaar en komt er nog een hele riedel aan privé informatie uit. Op een of andere manier roepen we dat steeds weer over ons af of nodigen we mensen daartoe uit. Vind ik eigenlijk wel beregaaf!

En als we dan weer bij Tom thuis zijn aangekomen volgt de leukste klus van de periode op Curaçao; de koffers inpakken. Echt niet dat dit de leukste klus is! Het is het minst leuke en elke keer weer vraag ik me af hoe het toch komt dat we zo ontzettend veel bij ons hebben. Tja, als je op dag 99 van een reis van 102 dagen aangekomen bent, dan weet je dat er veel nodig is. Zeker als je op zoveel verschillende weersomstandigheden en klimaten moet rekenen. Maar wat hebben we ontzettend genoten van zoveel prachtige dingen. Heerlijk! Dus die koffers inpakken? Ach, het moet gewoon gebeuren om weer verder te kunnen.

’s Avonds zijn we naar restaurant de Gouverneur de Rouville geweest. Prachtig uitzicht vanaf het balkon, heerlijke sfeer, gezelligheid en geweldig eten. We hebben als hoofdgerecht een Karni Stoba gegeten. Een superlekkere runderstoofpot op Antilliaanse wijze bereid. Dat lust ik nog wel vaker hoor! En mijn voorgerecht was een Cubaanse bananensoep en als afsluiter heb ik nog een allerlaatste Curaçaose Pina Colada genomen. Het was voor mij een perfecte afsluiter van mijn verblijf op Curaçao. Thuis nog even na kletsen en dan rond half elf slapen. De wekker loopt om 5.00 uur af….

Vandaag hebben Dennis en Danny ons naar Hato gebracht. Vergeleken met eerdere verblijven hier was het heerlijk rustig. Als we met KLM direct naar Schiphol vlogen is het altijd eind van de middag en dan gaan er heel veel mensen tegelijk of achter elkaar met verschillende vluchten weg. Een drukte van belang bij het inchecken, lange rijen bij de security en de douane. Nu? Niets van dit alles. Binnen no time was het inchecken geregeld. En ja, Marion en ik mogen allebei mee. Geen geintjes zoals voor de vlucht van Miami naar Curaçao toen ze Marion qua planning van de passagierslijst hadden gehaald, terwijl ik de boarding passes al had. Nee, vandaag gaat het prima. Stipt om 8.30 uur gaan we taxiën en enkele minuten later vliegen we richting Miami. Over anderhalf uur landen we daar…..

Onze vlucht is voor op schema en dat is wel lekker. Denken we….. rond kwart over tien Miami tijd landen we en we hoeven maar een klein stukje te taxiën. Echter, de gate waar de piloot het vliegtuig tegenaan moet zetten is nog bezet. En zo blijken er nog ongeveer tien vliegtuigen te wachten. We worden naar een zogenaamde penaltybox geleid en moeten daar nog ongeveer 15 a 20 minuten blijven staan. En dat klopt. Na ongeveer 20 minuten geeft de piloot aan dat de gate vrij is. Fijn, maar waarom rij je dan niet verder beste man? Vanuit de lucht moet het volgens mij best een mooi gezicht zijn geweest, maar heb je wel eens 10 grote verkeersvliegtuigen zien ritsen heel achter elkaar? Alsof er op een snelweg een oprit bijkomt en het verkeer bij de rechterbaan moet invoegen. En dan nog met een rechterbocht erbij. Het moet van bovenaf haast een soort dansvoorstelling zijn geweest. Maar uiteindelijk staan we rond tien voor elf aan de slurf. Nog prachtig op tijd.

Dan de volgende stap; controle na controle na controle. En als er dan de passagiers van minimaal tien verkeersvliegtuigen tegelijk door al die controles moeten, nou dan kan je op je klompen aanvoelen dat dit een lichtelijk chaotische situatie in de hand werkt. Druk, drukker, drukst. En het personeel werd er niet allemaal even vrolijk van. De bagage hadden we daarna wel snel en na een hapje, drankje en plasje hebben we een zogenaamde ‘shared van’ als taxi naar het hotel genomen.

En dan zie je onderweg al een aantal beelden die ik eigenlijk alleen maar van TV ken. Uit CSI Miami bijvoorbeeld. Daarin weten ze de stad wel te promoten en in beeld te brengen. Het ziet er ook veelal groot en hoog uit in Downtown Miami, maar er is ook heel veel ruimte voor water en natuur. Eigenlijk ziet er wel heel ruimtelijk uit vanuit de lucht en vanaf de highway. We komen langs Star Island. Dat eiland heeft niet de vorm van een ster, maar wordt zo genoemd vanwege de beroemdheden die daar in hun kleine stulpjes wonen. Gloria Estefan en Sylvester Stallone zijn zo een paar namen van die celebraties. Tegen twee uur komen we aan bij Hotel Astor in Miami Beach. Gelukkig is de kamer al vrij, dus inchecken is zo gebeurd. Even wat spullen uit de koffer en lekker meteen weer in korte broek en shirt naar buiten. Maar daar komen we na een kort bezoek aan Ocean Drive en het strand snel van terug. Het waait er hard en dan levert 20 graden Celsius een stuk lagere gevoelstemperatuur op. Gelukkig is het maar twee blokken lopen, dus de lange broek, de wandelschoenen en een vest zijn zo weer beschikbaar.

En dan begint ons rondje ontdekkingstocht van Miami Beach. Het is de Art Deco wijk waarin ons hotel gevestigd is. Prachtige gebouwen in een stijl waar menigeen van zal houden. Ik vind het lastig te beschrijven, maar als je het ziet weet je wat ik bedoel. Direct langs Ocean Drive is een boulevard waar veel wordt geflaneerd, gefietst, gejogd, geskatet, opgetreden, et cetera. Ocean Drive zelf is een weg waar men graag lijkt te willen opvallen met prachtige cabrio’s, sportwagens waarvan de prijs zo hoog is dat je daarvan wel heel veel wereldreizen kan maken, prachtige klassieke auto’s, grote motoren en trikes. En in een groot aantal gevallen gaat dit gepaard met keiharde muziek. En dan ook weer allerlei soorten muziek. Hier wordt veel salsa en andere Latijns Amerikaanse muziek gedraaid. Mensen dansen er ook bij op straat, op de trottoirs, op de terrassen, overal. Geweldige sfeer! Vooral als het donker is en dan alle mooie verlichting er bij aan is. Sommigen vinden het wellicht niets, wij vonden het heerlijk.

Langs de Boulevard is een stuk strand gereserveerd voor mensen die willen trainen. En dat kan van alles zijn. Er liggen beachvolleybalvelden, maar waar onze aandacht naar uitgaat is een groep mensen die fitness doet, turnt, acrobatiek oefent, circusacts doen, et cetera. Hier zien we toch wel veel van onze eigen sportgeschiedenis terug. Weliswaar niet zo in het openbaar op het strand, maar toch. Hier zijn mensen bezig op te vallen en zich te laten zien, maar er is een aantal mensen dat het gewoonweg een mooie plek vindt om gratis te trainen. Zo valt ons oog ook op een jong stel. Een jongen en een meisje zijn samen aan het oefenen en Marion ziet dat er maar iets aan de manier van oefenen hoeft te worden gewijzigd en het meisje zou de oefening kunnen beheersen. En dan komt ons trainershart boven. We zijn er heen gelopen en zijn met de twee jongelingen aan de slag gegaan. Ze vonden het prachtig dat die twee ouwe Hollanders hun een aantal verbeteringen lieten doen. Ze merkten dat ze oefening beter konden en ze wilden nog wel meer leren. En kwam er nog een andere jonge man bij die ook wat wilde leren. Al met al zijn we er een half uur bezig geweest met turnoefeningen en acrobatiek en lieten we drie mensen blij achter. En bij ons riep het weer een stukje nostalgie op. Heerlijke momenten!

Op deze manier maken we onze grote reis nog weer mooier en rijker qua geweldige ervaringen. We vinden het nu eigenlijk wel heel jammer dat we er niet voor hebben gekozen om hier twee of drie nachten te blijven. Maar waar hebben we het over? Het is toch goed zo? Zeker weten! Morgen kunnen we nog tot een uur of twee rondkijken en daarna gaat het weer richting vliegveld voor de laatste etappes naar Nederland. Maar zoals we er nu naar kijken is Miami Beach voor herhaling vatbaar. Je ziet het, ons lijstje met potentiele reisbestemmingen groeit alweer.

‘The difference between a dream and a goal is waking up…..’