Dolle Dolomietendag

Dolle Dolomietendag, dat leek me wel een passende titel voor deze prachtige woensdag.

Laat ik eerst even iets zeggen over de camping waar we nu zijn; het is er een in een schitterende omgeving en de voorzieningen zijn hier geweldig. Daar waar we het op camping Lo Schioppo in ijzige kou en met steenkoud water op de wastafel moesten doen en met een lauwe douche met een minimaal straaltje dat na 3 minuten ophield a raison van 1 euro, daar hebben we hier een super-de-luxe toiletgebouw. Het gebouw zelf is verwarmd, de vloer ook, er zijn automatisch open schuivende deuren, sensor gestuurde verlichting, sensor gestuurde kranen op de wastafels, ruime douches waar je net zo lang en vaak onder kan gaan staan als je zelf wil en met een heerlijke warme en goede straal. Da’s een best verschil en dat waarderen we dan ook echt. Maar ja, dat zullen we bij het uitchecken ook wel merken in euri’s… Verder is hier een campingwinkeltje met het meest verse brood dat we ooit op een camping hebben gekocht. En allerlei soorten lekkere broodjes. Een brooddieet zou hier niet bepaald een straf zijn. Het is hier gewoon goed.

We moesten vanmorgen eerst even een aantal zaken uitzoeken en nadat dat klaar was zijn we voor ons dagje toeren door de Dolomieten op pad gegaan. Twee jaar geleden zijn we ook in deze omgeving geweest en een van de bestemmingen van toen, had ik voor vandaag opnieuw op het programma staan; de Karersee of in het Italiaans, het Lago di Carezza. Een prachtig klein meer met ontzettend helder water dat door de kleuren van de bodem en omgeving schitterend tegen elkaar afsteekt. Omringd door bomen en wat verderop besneeuwde bergen, gedeeltelijk al met een dunne laag ijs bedekt waar allerlei sterren in gevormd zijn en de zon er op schijnend, waardoor er schitterende reflecties in het water ontstaan. Genieten met een grote G!

Daarna zijn we doorgereden en kwamen we over de Karerpass. Die was nog niet zo heel hoog, maar de passen waar we daarna overheen gereden zijn komen allemaal zo rond de 2200 meter boven de zeespiegel uit. Allereerst de Passo di Sella, daarna de Passo di Gardena, dan de Passo di Campolongo en vervolgens de Passo Pordoi. Een prachtige rondrit in een schitterende witte wereld. We hadden niet verwacht dat er al zoveel sneeuw zou liggen, maar het was echt een winter wonderland. Vanaf de Passo Pordoi moesten we kiezen hoe we terug naar de camping zouden rijden. Tja, dan doen we de Sellapas nog een keer en dan rijden daarna via een andere weg terug. Die weg bleek een prima keuze te zijn.

En zo denken we ook over als we het hebben over de keuze om de laatste paar dagen hier in Noord Italië door te brengen. Maar dan zit het ook echt wel heel erg mee qua van alles. Als je dan toch Carpe Diem met hoofdletters wil blijven schrijven…

Overigens, op de Passo di Sella werden we geconfronteerd met wegwerkzaamheden. Dachten we… Maar nee hoor, de weg werd tijdelijk afgezet, omdat er een soort testrit met foto en filmopnames gemaakt van een nieuw model sportauto. Toen we er langs reden was er een filmploeg bezig om van allerlei zaken voor te bereiden en het model waar het om ging stond onder een zwart doek helemaal afgedekt langs de kant. Maar echt, iemand die af en toe een Porsche in het echt heeft zien rijden en dan meer precies de 911 variaties, die heeft meteen de vorm van deze auto ook wel herkend. Tja, geheimzinnig gedoe. Laat het gewoon zien, dan maak je ook meteen reclame. Al heeft dat automerk absoluut mijn voorkeur niet en ik zal er vermoedelijk ook nooit een kunnen kopen.

Over auto’s gesproken; onze camper heeft in de bergen toch af en toe rare kuren. Als we een berg op rijden en we blijven gedurende langere tijd achter elkaar klimmen, dan doet ie het een hele tijd goed en dan zo ineens kan hij het vermogen verliezen om meer snelheid te kunnen maken. Ook op stukken die veel minder steil zijn dan andere en ook als hij het vlak daarvoor prima deed. Dan moet ik in z’n twee naar boven of, als er gelegenheid voor is, de camper even aan de kant zetten met de motor uit en hem even laten bijkomen. En daarna doet hij het weer prima. Het lijkt een beetje alsof je aan het sporten bent en dan ineens je benen vol melkzuur lopen, alsof je de man met de hamer tegenkomt en je ineens niet meer de kracht hebt om op een normaal tempo vooruit te komen. Toch maar eens met de monteur over hebben… O, en dan nog iets. We hebben nu door een heel groot deel van Italië getjoekeld, maar het is bizar hoe groot het verschil is in de prijs van de diesel. We hebben al 1,13 euro per liter betaald, maar meestal zo tussen de 1,20 en 1,25. Maar hier in de Dolomieten maken ze er echt een potje van. 1,39 per liter en zelfs een idiote uitschieter van 1,49 per liter. Als ik dan een keer een volle tank moet hebben, dan scheelt me dat dus enorm veel. In het meest uitzonderlijke geval een dikke 35 euro op een tank. Tja, dan ben ik toch ook echt wel weer Nederlander genoeg om na te gaan of we met de diesel die we nog hebben in Oostenrijk kunnen komen morgen en dan daar te tanken.

A Domani, bis morgen

Marc