La Dolce Vita continua

Dinsdag 13 oktober. We zijn al bijna 2 weken onderweg en het voelt eigenlijk al als veel langer. Dat vind ik een goed teken, want dat is voor mij normaal gesproken een signaal dat ik me goed kan ontspannen, alles wat losgelaten moet worden ook daadwerkelijk losgelaten kan worden en dat we vooral bezig zijn met het hier en nu. Natuurlijk volgen we de ontwikkelingen wel in Nederland en de reiswereld daar waar het gaat om de maatregelen van de rijksoverheid en RIVM, maar zolang we hier in Italië zijn en vooral met z’n tweeën samen zijn, dan kan er volgens mij geen aanleiding zijn om ons op een andere manier te moeten gaan gedragen. Dus; doorgaan met genieten.

Vandaag hebben we eerst nog weer lekker kalm aan gedaan op de camping. Ik heb inmiddels mijn tweede boek uit. Ach, en dat na bijna twee weken, dan vind ik dat ik het netjes en rustig aan doe. Waarschijnlijk zou ik er al meer hebben uitgelezen als we veel meer aan het strand hadden kunnen zijn, maar dat is nu eenmaal niet zo. De balans tussen iets ondernemen en rustig op de camping zijn is voor ons prima zo.

Zo zijn we er vanmiddag op uit gegaan voor een wandeling langs zee. De kustlijn volgend in de richting van Monopoli. We zijn ongeveer 2,5 uur onderweg geweest en hebben bij elkaar denk ik niet meer dan zo’n 6 a 7 kilometer gelopen. En eerder gaf ik al aan dat die kustlijn hier qua ondergrond veel weg heeft van de noordkant van Curaçao. Rotsgrond, met veel scherp gesteente, veel gaten, vrij weinig vlakkere stukken en als je daar een wandeling wil maken moet je er rekening mee houden dat je qua tempo langzaam gaat en qua kilometers niet grote afstanden aflegt. Maar dat hoeft ook niet. Als het maar mooi is, zo vinden wij. En mooi is het! Ruwe rotsen, inhammen waar het zeewater knallend op de rotsen uiteen spat, rotsplateaus waar het water overheen rolt en al schuimend tot stilstand komt. Verbazingwekkend genoeg ook stukjes waar ineens tussen de rotsen plantjes groeien.

We hebben wel weer wat mooie plaatjes kunnen schieten, maar net als op zoveel plaatsen op de wereld waar we eerder waren, komen we tot de conclusie dat een foto nooit kan weergeven hoe de echte ervaring is. Dat wat je ziet is mooi, maar de geur, het geluid, de wind, de temperatuur, het gevoel, ja dat alles mis je op een plaatje. Maar wij bewaren het wel degelijk in ons innerlijk. Het is ook elke keer weer heel mooi om te merken dat we van dezelfde dingen kunnen genieten.

La Dolce Vita continua.

Marc