Monopoli, het spel of de stad?

Wat een compleet andere dag dan wat de bedoeling was!

We zijn vanmorgen uit San Marino weggereden en tot zover niets onverwachts. We wilden richting een camping in Roseto degli Abruzzi, op zo’n 2,5 uur rijden van San Marino. Maar het liep anders. Kort voor deze plaats kwam het water met bakken uit de lucht. Nee, eigenlijk zeg ik het niet goed. Het kwam met containers uit de lucht. Marion benoemde het alsof iedereen daarboven tegelijkertijd de kranen had open gezet en onder de douche stond. Tja, en als je dan al rond 13.00 uur daar aan zou komen, wat ga je dan doen? Nee hoor, change of plans…

Stoppen op een parkeerplaats, broodje erbij, wegenkaart en campingboek van de ANWB erbij en de mobiel om enkele zaken te checken. Kort gezegd; we hebben besloten om een spel te gaan spelen en dat spel bestaat al heel lang. We hebben alleen wat zaken veranderd. De Kalverstraat, Blaak, Spui, Neude en allerlei andere straten hebben we weggelaten, maar verder hebben we van alles op het Monopoli bord gehad vandaag.

Monopoli? Ja, en geen Monopoly! Het is namelijk de naam van de Italiaanse stad waar we nu vlakbij zijn en op camping Atlantide staan. Ik wist niet eens dat die stad bestond, maar nu zijn we er wel, 621 kilometer verder en zo’n 400 kilometer meer dan we voor vandaag gepland hadden. En het was een reis met een aantal hindernissen. Ik had het idee dat we van het spel steeds weer opnieuw langs start moesten, dat de gevangenis ook een rol speelde, dat we de stations hebben gezien, de ‘kans’ kaarten ons voor verrassingen stelden en dat we nu eindelijk op vrij parkeren staan.

Kanskaarten? De kans op een bui was er voortdurend. De kans op een droge periode veel minder. De kans op een leuke en droge stop langs de weg vrijwel nihil. Langs start? Met alle wegwerkzaamheden was het elke keer weer opnieuw opstarten. Stations? Tolpoortjes… en niet werkende kaart automaten. Gelukkig zijn er dan vriendelijke Italiaanse medeweggebruikers die willen ondersteunen en dan komt het wel voor elkaar. We hadden bij Rimini een kaartje uit de automaat gepakt en moesten die bij Bari weer inleveren met een hoop euro’s erbij. Maar de automaat herkende de kaart niet. Sta je dan met je campertje voor een dichte slagboom en zonder de man van de tolpoortjes te kunnen overtuigen dat het niet werkte. De man uit de auto achter ons heeft het in het Italiaans aangegeven en toen was het zo geregeld. Mille Gracie!

Vervolgens de weg vanaf de tolweg, over de ring van Bari en dan naar Monopoli. Het leek Parijs – Dakar wel, maar dan over rotsgrond. Wat een wegdek, ridicolo!!! Alles wat los kon schudden zal wel los schudden en alles wat kan rammelen, zal wel hebben gerammeld. Niet te geloven. Asfalt als een Emmenthaler kaas…

Dan komen we op de camping aan. Het is dan inmiddels al donker en het hoost nog altijd. We worden eerst door een soort van parkeerbegeleider naar een check-in parkeerplaats geleid. Dan worden we richting receptie gedirigeerd. Daar schrijven we ons in en tot zover alles in orde. Vervolgens worden we door de parkeerbegeleider naar een aantal optionele camperplekken geleid. We mogen er een kiezen en aangezien ik moe ben, het rijden voor vandaag zat ben en eigenlijk zo snel mogelijk alles geïnstalleerd wil hebben, is een keuze snel gemaakt. Hup, camper achteruit er in rijden, dan de oprijblokken ervoor, op de blokken rijden, zodat ie waterpas staat en klaar is Kees. Toch? Niet dus! Hij staat nog zo scheef alsof we op Alpe ‘d Huez staan. Ik had wel blokken van een meter met een hellinghoek van 45 graden mogen hebben op deze plek. Dat wordt hem dus niet. Hup, weer de camper in, van de blokken af, camper naar de plek ernaast die meer recht lijkt te zijn, de regen in om de blokken te verplaatsen en dan moet het goed zijn. Nou….., het is beter, maar goed is het niet. We staan recht genoeg om normaal te kunnen slapen zonder met onze voeten op dashboard wakker te worden, maar een knikker die je bij het toilet op de grond legt, is binnen no-time voor het gaspedaal aanbeland. Het moet maar zo.

Zo, alles geregeld. Gaskraan open zetten, elektriciteitssnoer aansluiten en dan zijn we er wel. Dus niet! Dan begint voor mij de ellende pas echt. We hebben geen stroom. Niets, noppes, nada. Het display geeft aan dat de accu aan het bijladen is, dus daar ligt het niet aan. Maar we hebben geen water op de kranen en toilet, we hebben geen verlichting, de koelkast doet het niet, want hij schakelt ook niet automatisch over op gas, zoals zou moeten. Aan dergelijk gedoe heb ik hoe dan ook geen trek, techneut als ik ben, maar al helemaal niet als ik vermoeid ben, het al pikkedonker is en ik niet weet wat ik moet doen. Rustig blijven. Ja, dat is nodig, maar het kost me erg veel moeite…

De parkeerbegeleider heeft nog gecontroleerd of er wellicht toch iets mis is met de stroomvoorziening van de elektriciteitskast naar de camper, maar dat is allemaal in orde. Hij raadt aan om morgen dan maar iemand in te schakelen die verstand van elektriciteit in auto’s, bij voorkeur campers heeft. Ja Pipo, dat kan ik zelf ook bedenken. Maar het zal goed bedoeld zijn, dus bedank ik hem voor zijn advies. Dan de ANWB alarmcentrale gebeld. De man is belangstellend, rustig en denkt mee, maar weet geen oplossing. Hij geeft aan dat de wegenwachtmonteurs in Nederland soms technische hoogstandjes kunnen leveren langs de weg, maar dat geldt in de meeste gevallen niet voor hun Italiaanse collega’s, zo vertelt hij. Hij wil me eerst door een collega van hem laten bellen die voor de technische helpdesk werkt. Wellicht kan het telefonisch met de juiste begeleiding en instructies worden opgelost en anders wordt het een forse uitdaging en zit er wellicht niets anders op dan een bezoek aan een Italiaanse monteur. Heel fijn…

Aangezien het gas het wel doet heeft Marion ondertussen gekookt en we eten bij kaarslicht. Hoe romantisch zou dat kunnen zijn, maar ik ben er niet voor in de stemming. We hebben nog maar net de laatste hap op, als de man van de technische helpdesk van de ANWB belt. Uiteindelijk belanden we gewapend met mobiele telefoon en zaklantaarn bij de zekeringenkast. Er zitten er zeker 20 in! Of we de hoofdschakelaar maar even op 0 willen zetten en de stroomtoevoer van camping naar camper eraf willen halen. Daarna stuk voor stuk alle zekeringen controleren of de draadjes nog heel zijn. Hoe krijg ik die er uit in die gebrekkige ruimte? Yes, dank vorige eigenaar van deze camper. Dank dat je een tasje met wat gereedschap achterliet, waarin ook een punttang aanwezig is. Alle zekeringen zijn heel. Fijn om te weten, maar dan wordt het nu wel spannend of alles het weer gaat doen. Oké, stroom van campingkast naar camper er weer op, hoofdschakelaar op I en dan zou alles het weer moeten doen. Spanning alom…..Niets, noppes, nada, nog altijd…. Ik baal als een stekker. Maar aan een stekker die geen stroom geeft heb je niets, dus aan dat balen ook niet. Dan komt Marion op het idee om nog even een keer op de display te drukken. En wat denk je? Alles doet het! Dus wel! Oh, wat kan een mens gelukkig zijn met iets wat voor ons zo vanzelfsprekend is.

Blij, blij, blij. Dus nu kunnen we rustig aan onze avond beginnen. Of toch niet…? De stroom doet het, ook op de waterkraan, maar er komt maar een heel klein piesstraaltje uit. Nu dat weer! Geen idee, maar daar gaan we morgen naar kijken, tenzij me nog een oplossing te binnen schiet, maar mijn denkhoofd is zo’n beetje leeg… Ik ruim nog even iets op in een van de opbergkasten onderin de camper en daar meen ik water te horen stromen. Hoe kan dat nu? Waterkranen binnen zijn dicht, de vuilwatertank is gesloten. Dus kijk ik aan de andere kant in de kast waar de verswatertank zit. En wat denk je? Het knopje dat er voor zorgt dat de boiler open en dicht kan is ingedrukt, vermoedelijk door al het geschud en getril onderweg. Maar als dat knopje ingedrukt is, loopt het water uit de verswatertank weg. Is een maatregel tegen bevriezen bij ernstige koude. Het knopje uittrekken betekent dus sluiten van de opening en yes, het stromen stopt. Dan probeer ik daarna meteen de kranen en er is gelukkig weer sprake van een normale straal. Ook opgelost!

Dit hele verhaal had ik vanmorgen niet bedacht en ook niet kunnen en willen bedenken toen we uit San Marino wegreden. Maar ik moest het nog wel even van me afschrijven. Dat helpt me nu eenmaal om mijn hoofd weer even leeg te maken en rustig te worden. Fijn dat dit werkt!

De aankomende dagen gaan we verder met Monopoli. Dan niet het spel, maar wel de stad en haar omgeving. We zitten nu wel heel zuidelijk in Italië en de verwachting is dat het de aankomende dagen hier nog prima weer wordt, in tegenstelling tot veel andere delen van het land. Dus dan hier maar even genieten. De zee is op steenworp afstand, in de hak van de laars van Italië moet een enorm mooie kustlijn zijn, wellicht verkennen we de stad zelf nog even. We zien wel. Even kalm aan.

We staan weer op start, hebben de dobbelstenen bij de hand en de kanskaarten liggen weer klaar. Ben benieuwd wat de aankomende ons brengen en waar we terecht zullen komen. En de winst? Die gaat naar ons alle twee. Zoals we zo’n dag als vandaag samen hebben op en aangepakt en uiteindelijk is opgelost, daaruit blijkt eens temeer wat een superteam we zijn. Gracie mille bella Marion.

Marc