Over relaxen en soms ook weer helemaal niet...

Vrijdag 16 oktober. We hebben onze laatste dag hier in de omgeving van Monopoli gepland en willen nog even genieten van wat zonnestralen en bij voorkeur aan zee. Nadeel is dat hier in de nabijheid nauwelijks strandjes zijn en als ze er al zijn, zijn ze veelal gesloten. En dat vanwege het voorbij zijn van het toeristisch seizoen. Nou, met alle camperaars die hier deze weken nog in de omgeving zijn, zou je niet bepaald zeggen dat het seizoen voorbij is.

Bij de strandjes waar je wel kan komen moet je dan natuurlijk ook nog een parkeerplek voor onze woonmobiel zien te vinden. En dan bij voorkeur een leuk rustig plekje. Nou, dat hebben we wel gevonden hoor. Zo’n 20 minuten rijden van de camping komen we tussen de dorpjes Savelletri en Torre Canne iets tegen dat bij ons past. We zijn om 10.00 uur al geïnstalleerd en zonnemans is er ook al. In dat opzicht kloppen de weerverwachtingen helemaal. En er is ook voorspeld dat er rond een uur of 2 bewolking zou komen en in de loop van de middag nauwelijks zon meer te zien zou gaan zijn. Dus dan de eerste uurtjes maar lekker meepakken.

Tussen 10 en 11 uur komen er verschillende kleine vissersbootjes even verderop bij een visafslag aan. Een van die bootjes zien we relatief kort voor ons langs varen en dat ding hangt zover achterover, dat de vangst wel heel goed moet zijn. En dat blijkt ook wel. De boot moet bij de visafslag zelfs met een lier naar boven getrokken worden. En dat gebeurt door 2 mensen handmatig. Het is dus teamwork om de vangst op het droge te krijgen. Daarna rijden er auto’s af en aan. We denken dat het klanten zijn die de verse vis meteen willen meenemen. Er zijn meer dan genoeg restaurants in de buurt.

Rond 2 uur gaan we weer weg. Marion wil graag nog even in Monopoli een terrasje pakken, want dat hebben we eigenlijk nog nauwelijks gedaan tijdens deze vakantie. Op Google Maps zoek ik snel een parkeerplaats op waar we met de camper terecht kunnen en huppekee, daar navigeert het systeem ons keurig heen. Als we er aankomen draait er net voor ons een auto die parkeerplaats op en aangezien het een automatisch hek is dat lang open blijft, kunnen we meteen mee. En dan gaan we nu de stad in, dachten we…. Huh? Waar moet je er als voetganger uit? En kunnen we er eigenlijk met de camper straks wel weer uit? Hoe werkt dat hier? Nergens aanwijzingen binnen het hek en niemand aanwezig. Geen automaat om te betalen, geen aanwijzingen wie je kan bellen bij vragen, niets, noppes, nada! Tja, dit vind ik echt helemaal niet grappig. Wat nu? Ik zoek op Google nog even de parkeerplaats op en ontdek een telefoonnummer op de site. Dat bel ik en een Italiaans sprekende man begrijpt geen barst van waar ik het over heb. Ondertussen hadden Marion en ik al wel besloten dat we startklaar in de camper zouden zitten, zodat we meteen het hek uit konden rijden als er op enig moment nog een andere automobilist het parkeerterrein op of af zou willen. En dat duurde gelukkig maar heel even, we konden na enkele minuten al snel weer weg. Pfff, ik zweette peentjes en het is een goede leer voor een volgende keer.

We zijn doorgereden en na enkele kilometers konden we de camper op een plek parkeren op een parallelweg. Daar stond ie prima en het was maar een kwartiertje lopen naar het oude centrum van Monopoli. Zo gezegd, zo gedaan. Op het moment dat we in het centrum aankomen, is de zon geheel verdwenen en is het rond kwart voor drie. Op die tijd zijn vrijwel alle winkels gesloten hier en daardoor zijn er heel weinig mensen. Dat, in combinatie met het ontbreken van de zon, maakte de sfeer zo enorm anders dan de vorige keer dat we hier waren. Het was saaier, troostelozer, te rustig om gezellig te zijn, met andere woorden, minder leuk. En ja, we hebben echt wel even een terrasje gepakt, maar het nodigde op een of andere manier niet meer uit om nog veel langer te blijven, dus zijn we terug gelopen. Onze wandeling terug duurde trouwens wel een stukje langer. Heb je dat wel eens dat je voor een spoorwegovergang met gesloten bomen staat te wachten en dat het eeuwig lijkt te duren voor de bomen open gaan en je weer door mag rijden? Nou, hier is het helemaal erg. Ik denk dat we bijna 10 minuten hebben staan wachten voor de eerste trein eindelijk voorbij reed en nog even later de tweede. Geduld…

Daarna mijn favoriete bezigheid; boodschappen doen. Maar je, hier in deze supermarkt zijn we nu al enkele keren geweest, dus is het even vlot door die winkel heen en weer weg wezen. Terug naar de camping. Daar aangekomen gebeurt het toch weer; regen… En dat blijft het een paar uur doen. En juist op dat moment komen we opnieuw tot de conclusie dat de stroom het niet doet. Stroomkast, kabel, aansluiting, zekeringen, alles gecontroleerd, maar niets hoor. Een van de mannen van de camping heeft het steeds over een 230 Volt kastje dat ergens in de camper moet zitten, maar ook met de gebruikershandleiding van de camper komen we er niet uit. Dan biedt onze Duitse buurman aan om even mee te kijken. Hij geeft aan al heel wat campers gezien te hebben, maar zoals die van ons is opgebouwd is nieuw voor hem. Mooi dan, maar daar schieten we nog niet veel mee op. Maar ook hij spreekt over zo’n 230 Volt kastje. We hebben alle opbergvakken onderin de camper nagekeken, onder de zittingen bij de boordaccu’s gekeken en naar ons idee alle plekken waar dat kastje kon zitten. Dus niet! Door in de hangkast de jassen opzij te schuiven, blijkt daar het 230V kastje te zijn. Hup, schakelaar omhoog en alles klaar. Het is net een soort aardlekschakelaar. Deze vakantie is voor ons meteen een snelcursus om onze camper te leren kennen. Ook dit vergeten we niet meer! Vielen dank Herr Nachbar.

Morgen willen we op tijd gaan rijden. Er wordt prima weer verwacht en we hebben een flinke rit voor de boeg. En als alles mee zit zullen de laatste (paar) honderd kilometer door mooi natuurgebied zijn. We rijden dan door en in het Parco Nazionale d’Abruzzo en komen dan uit in Morino.

Ciao,

Marc