Goodbye Victoria, hello South Australia and hello Victoria again

Goodbye Victoria, hello South Australia and hello Victoria again. Dat is het verhaal van deze en de aankomende dagen. Zaterdag 28 oktober rijden we nog de hele dag in Victoria, zondag 29 oktober rijden we een klein stukje South Australia in en daarna weer terug naar Victoria. Ik durf gerust te zeggen dat we van Victoria een mooi groot stuk gezien hebben als we aanstaande vrijdag uit Australië vertrekken. Maar vooral ook nog heel veel niet. Het land is zo onmetelijk groot dat de maand die wij voor ons deel (het Zuidoosten van het land) hebben uitgetrokken eigenlijk nog lang niet toereikend is. Maar we hebben al zo ontzetten veel gezien! Meer dan menig Aussie die we spreken. Nog een kleine week genieten van dit prachtige land voor de boeg.

Vandaag hebben we in vrij korte tijd de weg van Port Fairy richting Portland afgelegd. Tussendoor nog even boodschappen doen en bij een lookout The Graggies gestopt en rond gekeken. Mooi, maar wel weer een gevoel van ‘been there, done that’. Verwend he? In Portland zelf hebben we wat meer specifieke informatie gehaald over de ligging en mogelijkheden van twee Capes die we willen bezoeken. Eerst naar Cape Nelson, maar daar waren we vrij snel klaar mee. Vrij grauwe bedoening, niet aanlokkelijk om een stuk te gaan wandelen, dus na een klein half uur waren we alweer weg daar.

Cape Bridgewater was het volgende reisdoel. Slechts een kwartiertje verderop, maar vele malen mooier. Hoe dan ook de natuurlijke uitstraling van bergen, rotsen, zee en strand, maar vooral ook om het wildlife daar. Er is daar een zeehonden kolonie te bezoeken. Weliswaar en gelukkig voor hen op een ruime afstand, want mensen moeten die beestjes met rust laten en in hun natuurlijke element laten. Je krijgt ze niet zomaar te zien, je moet er iets voor doen. Een investering van een uur heen en uur terug lopen wordt gevraagd. En dan niet over mooie geasfalteerde of betegelde vloertjes. Nee, een hoogteverschil dat continue moet worden overbrugd, via grind, zand, trappen met zeer ongelijkmatige treden, kuitenbijtende hellingen en zwaartekracht die aan je trekt als je weer een stuk naar beneden loopt. Het is een workout waar je U tegen zegt. Vinden wij in ieder geval. Maar we laten ons niet kennen, want we verwachten een mooie beloning. En die krijgen we! Vermoedelijk wel zo’n 100 New Zealand Furseals en Australian Furseals bij elkaar op een afstand van nog geen 100 meter op de rotsen en in de zee. En wij staan er zo’n (geschatte 70 meter boven op de klippen. Geweldig gezicht en gehoor! Sommigen liggen heerlijk te luieren, anderen zijn aan het spelen en weer anderen dagen elkaar uit om te stoeien. Hier en daar een zeer dominante dame of heer, aan het gedrag te zien, maar alles bij alles een prachtig schouwspel.

Een klein stukje verderop is nog een lookout en daar staan de coördinaten van Cape Bridgewater bij. Als we er naartoe lopen, lijkt het net alsof je naar het einde van de wereld loopt. Na dat punt is er geen land meer, alleen maar heel veel water. Natuurlijk, we weten best dat een stuk verderop Tasmanië ligt en dat Antarctica er ook nog is. Maar toch, heel even dat gevoel…. Best apart!

En dan wacht de terugtocht nog……. Heuvel op, heuvel af, trapje op, trapje af, kuitenbijter, knieëndrukker, tja, het moet toch gebeuren. We zijn nog maar net aan de terugweg begonnen of we komen de eigenaars tegen van de vele zwarte knikkers op de heenweg. Het blijkt Walibipoep te zijn. Op nog geen 3 meter afstand zit een kleintje ons te bekijken en wij hem of haar. Even verderop een iets grotere, maar die schiet weg zodra Marion haar telefoon in de aanslag houdt. Ze wilde even bellen of WiWaWalibi vanavond komt eten waarschijnlijk. Nee, zonder gekheid, alles op camera vastleggen he? Weer een heel klein stukje verder het volgende wild. En die had van mij gerust helemaal weg mogen blijven. Ik had hem/haar/onzijdig niet te hoeven zien. Gladde bruine Janus schoof heel sneaky over het pad de struiken in. Het beest gepasseerd, ik er snel voorbij en wat doet mijn lieftallige echtgenote? Hup, mobiel erbij en foto maken! Die beesten moet je met rust laten hebben we net 10 minuten geleden gehoord van een ervaren Aussie. Laat je hen met rust, dan laten ze jou ook met rust. Ga je er op af, dan loop je risico’s. Geen idee wat voor een slang het was, maar ik hoef het ook niet te weten. Voor mij persoonlijk is er geen betere slang dan een dode slang. Wat een ander er ook van vindt.

Uiteindelijk komen we met flinke spanning op de beenspiertjes weer bij de camper. Vlakbij zijn er ook blowholes, zo laat de informatie zien. Hup, daarheen dan maar! Het blijken flink tegen de rotsen aan beukende golven te zijn. Spectaculair gezicht, maar we zien geen blowholes. Tja, bij vloed zie je dat het beste vertelt de info. Op het nu eb of vloed is kan ik niet zien, maar we geloven het. Voor de blowholes die wij zeker nog graag willen zien wachten we dan wel tot Punakaiki in Nieuw Zeeland. Even verderop staat een aanduiding voor een wandeling van 500 meter naar Petrified Forrest. Het woord ‘petrified’ zegt ons zo even niets, maar internet helpt. Wat blijkt? Even verderop is het alsof Moeder Aarde er voor heeft gezorgd dat een heel woud van bomen is versteend. Dit is hier niet echt gebeurd, maar met een beetje verbeelding kunnen we er ons wel wat bij voorstellen. Best heel apart en het heeft wel iets.

We zijn het zat voor vandaag en zoeken even naar de dichtstbijzijnde camping. 24 kilometer verderop in Portland staan we voor een nacht op een BIG4 camping. Prima!

We hebben besloten niet naar Adelaide en niet naar Kangaroo Island te gaan. Die tijd, energie en dollars gaan we in iets anders steken. Morgen richting Mount Gambier en het Blue Lake en de Sinkhole. Daarna rijden we richting Grampians National Park. De Grampians moeten ook schitterend zijn en daar willen we het liefst voldoende tijd voor hebben. See ya mates!