The Great Ocean Road

The Great Ocean Road, volgens sommigen de mooiste kustweg ter wereld. Deze weg stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje. Vergelijken met veel andere kustwegen kan ik niet, maar dat deze weg mooi is klopt niet. Mooi is namelijk de understatement of the year. It’s awsome, it’s great, it’s magnificent, it’s terrific, it is…..The Great Ocean Road. Daar is er geen ander van, dat kan niet. Er zullen vast andere prachtige kustwegen zijn, maar van deze is er maar een. En wij mogen hem berijden! Iemand die van mooie natuur, heerlijk toeren, prachtige uitzichten, afwisselende landschappen en heerlijk relaxed voelen houdt, die zou deze weg op zijn of haar bucketlist moeten zetten. No doubt!

Laat ik bij het begin beginnen. We waren gisteren natuurlijk al aan de Great Ocean Road begonnen, maar in Lorne hebben we een camping opgezocht om vandaag de weg te vervolgen. Vol goede moed zouden we eerst naar de Erskine Falls gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Slechts 10 kilometer van de camping en een wandelingetje van een half uur retour. Eitje! Naarmate we dichter naar de parkeerplaats van de waterval toerijden, neemt de mist toe. Eigenlijk rijden we een wolk in, maar het voelt en ziet er uit als miezerregen. Op de P-plaats zien we werklui spullen uit hun auto pakken. Tja, het zal hen wel om de parkeerplaats te doen zijn, dachten wij enigszins naïef. Niets was minder waar. De Erskine Falls kan je op twee plaatsen bekijken. Van bovenaf en dat was gewoon mogelijk na 2 minuten lopen. Maar dan ziet het er niet echt spectaculair uit. En van onderaf, maar de trappen daar naartoe waren afgesloten met een hek/gaas achtig iets. Wel een bord erbij dat er gewerkt zou worden aan de trappen en de reling tot en met aanstaande vrijdag. Tja, daar gaan we niet op wachten. Gaan we dan maar weer? Naughty naughty Hulzebosjes, langs het hek en bord kijkend, ziet het er op geen enkele manier gevaarlijk uit en de werklui zijn nog boven. Dus…… Ja, we hebben de Erskine Falls van de onderkant kunnen bekijken en dat was mooi. Het weer zat niet mee, maar we hebben nu wel een keer een waterval gezien waar een flinke plens water vanaf kwam en niet zo’n nadruppelende kraan. Vlak nadat we boven kwamen gingen de werklui de toegang naar de waterval helemaal afsluiten voor publiek. Haha, we’ve already been there….

Vervolgens hebben we een korte stop kort boven Lorne gemaakt bij Teddy’s Lookout. Dat was mooi, maar niet bijzonder, dus allee, rijden maar weer. Daarna slingert en kronkelt meneer GOR, zoals we vanaf nu the Great Ocean Road maar gaan noemen, zich langs de zee. De ene keer in flauwe en gelijkmatige bochten, de andere keer in scherpe bochten waarin je hoopt dat er van de andere kant niet net een hele grote brede truck aan komt. Ook het hoogteverschil is enorm. Zo rijden we bijna op zeeniveau, dan toeren we er honderd meter boven. Het is heerlijk afwisselend en de verrassingen zijn groot als we weer een nieuwe bocht om komen. En gelukkig zijn er veel plaatsen waar je even kan stoppen en genieten. En natuurlijk als je dat wil foto’s maken, maar soms moet je dat een beetje timen. Er rijden namelijk ook bussen vol andere toeristen, veel andere campers, dus mega veel. En als je een foto wil zonder heel veel medewereldbewoners erbij op, dan is het inschatten hoever een bus voor of achter je rijdt, wanneer je dan stopt of juist doorrijdt. En zeker als je in een soort stilte wil genieten van een uitzicht. Ik kan je een ding zeggen, in stilte genieten lukt echt nooit als er een bus, maar ook een gewone auto, met andere toeristen naast je stopt. Wat een pokkeherrie maken die lui! En dan die achterlijke poses van sommigen van hen…. Nou ja, vaak zijn ze binnen een paar minuten weer weg. Maar er rijden veel bussen hoor. Ik moet er niet aan denken als het hier hoogseizoen is. Dan is de GOR waarschijnlijk net de A1 in de spits….

In Apollo Bay stoppen we bij het Visitor Centre en zorgen dat we naast informatie ook weer een volle maag en een lege blaas krijgen. Voelt weer goed! We kijken even op het plaatselijke strand, maar besluiten door te rijden. We hebben al besloten dat we vanavond op een camping in Princetown gaan overnachten en we kunnen tot 7 uur inchecken, dus dat is prima geregeld. Tijd zat! We rijden eerst naar Cape Otway. Het nationale park met dezelfde naam verkennen we al een tijd. The GOR gaat daar doorheen. Maar Cape Otway zelf is een kaap, zoals de naam al zegt, met een vuurtoren. Die vuurtoren is een toeristische attractie op zich, maar er omheen is nog wat historisch goed te vinden. Een bunker, een seinpost, et cetera. We zijn er naartoe gereden via een deze keer geasfalteerde hotseknotshobbeldebobbelheitermnknijterweg. Man, je kan wel zeeziek worden hier on the road… Het uitzicht op en vanaf de vuurtoren is geweldig. Cape Otway Lightstation ligt er mooi bij en kan mooi bijlichten. In het park en langs de weg er doorheen worden we deze keer niet direct langs de oceaan geleid. Bosrijke omgeving, afgewisseld met glooiende landschappen met af en toe een vergezicht naar die enorme plas water. Onderweg stoppen we nog, omdat er Koala’s in de bomen zitten. Vanzelfsprekend leggen we ze vast en dat laten ze wel weer heel makkelijk toe. Ook deze zijn weer zeer actief, maar niet heus. Verder zien we onderweg nog een aantal Walibi’s en zo hebben we onze portie wildlife ook weer gezien voor vandaag. Denken we…

We rijden door naar Princetown om daar op Apostles Camping Park & Cabins te gaan overnachten. Een kleine camping, maar met een geweldige ligging. Slechts 5 minuten rijden naar de Lookout van de 12 Apostelen, maar het is een oase van rust. De Gellibrand River slingert zich voor onze ogen door het landschap richting oceaan en terwijl we zitten te eten valt mijn oog op een klein groepje Kangoeroe’s in de verte. Dan pakken we de camera en de verrekijker en we zien er steeds meer. Een schatting? Zo’n 50 a 60 bij elkaar. Supermoment! Helaas op enkele honderden meters weg, maar we blijven hier twee nachten, dus hopen morgen iets dichterbij die hele groep te kunnen komen. Waarom vandaag dan niet zou je zeggen? Dat heeft een naar mijn idee hele goede reden; het is prachtig zonnig weer geworden en we zitten op 6 kilometer van de 12 Apostelen, een geweldig mooie rotsformatie aan de rand van de oceaan. Die willen we gaan bekijken bij zonsondergang. Die kans krijgen we misschien morgen niet, dus grijpen wat je grijpen kan is het devies.

We zijn niet de enigen bij de Apostelen en dan druk ik me zacht uit. Deze groep van nu nog maar 8 enorme rotsen is heel erg beroemd. En een van de redenen waarom we juist Zuidoost Australië bereizen is juist deze natuurlijke sensatie. Die staat al lang op mijn bucketlist en sinds we met de plannen voor deze reis bezig zijn als bureaubladachtergrond op onze laptop. En wat is het ongelooflijk waar! Wat schitterend, wat geweldig, wat ontroerend en emotionerend mooi. Ook al staan er nog honderden mensen naar dit zelfde natuurfenomeen te kijken, ik kan hier echt in stilte van genieten. Carpe Diem en elke seconde ervan……

Donderdag 26 oktober, het is G-day! Groots Genieten van the Great Ocean Road. De dag begint met een wat twijfelachtig aanwezig zonnetje, maar tegen 10 uur besluit Zonnemans harder zijn best te gaan doen. En daar hebben we volop van geprofiteerd, want hier in de nabije omgeving is langs deze geweldig door Moeder Natuur geschapen weg heel veel te zien.

Als eerste rijden we naar de Gibson Steps. 86 traptreden later staan we op het strand te genieten van een tweetal enorme rotskolossen die oprijzen uit de oceaan. Met de zon erbij, de aanstormende golven en de gigantische muur op de achtergrond, is dit een prachtig schouwspel. En dat op 4 minuten rijden van de camping. Daarna door naar inmiddels bekend terrein, de carpark van The Twelve Apostles. Daar waar we gisteren die prachtige rotsformaties bij zonsondergang zagen, zien we ze nu bij vol daglicht, maar vooral ook volop in de zon. Opnieuw schiet ik vol. Dit plaatje hebben we al ruim vier jaar als bureaublad achtergrond op onze laptop en dit is nu werkelijkheid. Dit is een van de redenen waarom we deze reis maken en hier is een droom een doel geworden en is het doel bereikt. Groots Genieten Gebeurt hier aan The Great Ocean Road en we doen dit hier samen. Twee in en in gelukkige mensen, helemaal aan de andere kant van de wereld, genietend in optima forma. Carpe Diem, opnieuw. En de dag is eigenlijk nog maar net begonnen….

We vervolgen onze weg en zien de ene na de andere lookout. De een nog mooier dan de andere. Een hele speciale is de Loch Ard Gorge. Dit is een nauwe kloof waarin het schip de Loch Ard eind 19e eeuw schipbreuk heeft geleden en is vergaan. Twee overlevenden, de rest van de bemanning is, voor zover teruggevonden, hier vlakbij begraven. Deze mensen zullen vast hele andere bedoelingen hebben gehad, maar zoals wij dit stuk natuurschoon hier aantreffen is het supermooi. Een vrij nauwe ingang van de kloof in zee, schitterende rotspartijen, muren met allerlei kleuren en vormen, stalactieten die in de loop der jaren, eeuwen misschien wel, zijn aangegroeid tot wat we hier nu zien. De geschiedenis zal hier vast bij een aantal mensen leven, voor ons telt nu dit prachtige schouwspel.

Verderop stoppen we nog diverse keren en in Port Campbell tanken we even bij. Diesel en koffie. We kunnen weer verder. We willen vandaag nog twee dingen zien en dat zijn The Arch en The London Bridge. Beiden zijn goed te bereiken en schitterend om te zien. Vanzelfsprekend weer op de foto gezet, maar zoals zo vaak op dit soort plaatsen zal een foto nooit de werkelijkheid weergeven. Het gevoel, de wind, het geluid, alles bij elkaar, dat maakt de ervaring….

Al met al zijn we vanaf 11 uur onderweg en we besluiten om half 4 dat de bewolking teveel aan toenemen is om nog naar Bay of Islands te gaan. Als we dat op de meest mooie manier willen zien, dan is het hopen op de dag van morgen en op een vlotte bijdrage van meneer Zonnemans. We rijden terug naar de camping en binnen het half uur zijn we terug. Verbazingwekkend dat op zo korte afstand zoveel moois te zien en te ervaren is. G-day is Groots met een hoofdletter G!

Het is vrijdag 27 oktober en worden wakker op een stralende dag. Allebei wel bagger geslapen, reden waarom is onbekend, maar we gaan er weer voor. Verder op die machtig mooie weg, waarvan we vandaag het laatste stuk zullen doen.

Maar eerst nog even kort terug naar gisteravond. Na een echte Hollandse maaltijd besluiten we nog een wandelingetje te maken. Vanaf de camping in de richting van de Kangaroe’s die op de weide op enkele honderden meters van ons grazen. Het zijn er weer heel veel, dat hebben we al gezien vanaf de camping. Ze laten ons vrij dichtbij komen, maar dichter dan een meter of 15 is voor hen voldoende. Voor ons ook hoor, we zien genoeg en we willen ze absoluut niet afschrikken. Vervolgens lopen we verder over het pad langs de rivier. Eens zien hoe ver we kunnen komen. Ver, dat blijkt! We gaan van hard gravel, naar zachter gravel, naar zandpad, naar heel mul zand om vervolgens het idee te krijgen dat we door woestijnzand aan het ploegen zijn. Maar dan staan we aan het einde van de rivier wel ineens aan zee. Een half uurtje voor zonsondergang en dat levert weer mooie natuurlijke combinaties op tussen zon, zee, strand, rotsen en rivier. Tja, het onverwachte maakt het wel heel leuk. Terug op de camping is het dan al snel donker en we beseffen dat we de avond heel veel geluk hebben gehad. Toen hebben we een prachtige zonsondergang bij The Twelve Apostles gezien. Maar met de bewolking die er vanavond is was dat nooit en te nimmer zo mooi geweest. Lucky us!

Terug naar vandaag. Zoals gezegd gaan we de GOR verder af. Binnen een klein half uur zijn we weer waar we gisteren geëindigd zijn, ter hoogte van The London Bridge. Aangezien het wolkendek nog erg dicht is rijden we door. Het belooft schitterend weer te worden vandaag, maar nu is het blijkbaar nog te vroeg volgens Moeder Natuur. Even later komen we aan bij The Grotto. En Zonnemans trekt er even stevig aan, want hij gunt ons een prachtig kleurenschouwspel op de zee, de rotsen en de vogels. Beautiful again! Dan komen we even later bij The Bay of Islands National park. Een 33 kilometer lang park met geweldige baaien en uitzichten en onderdeel van de Great Ocean Road. We komen direct al bij The Bay of Martyrs. Dit had ik niet verwacht! Enigszins overdonderd door opnieuw een prachtige verzameling van rotsformaties. Als je de Twelve Apostles mooi vindt, dan moet je dit ook wel geweldig mooi vinden. Wat een super verrassing vind ik dit!

Daarna leidt de GOR ons geleidelijk iets verder van de kust af en we ervaren het allebei alsof het een beetje doodbloedt. Jammer zo! Bij het plaatsje Allansford is het ineens afgelopen. De GOR lijkt er op te zitten. Nog steeds kan je dichtbij de oceaan komen en dat hebben we ook gedaan bij een uitzichtpunt waar je in de goede tijd van het jaar Southern Right Whales voorbij kan zien zwemmen. Maar het is eind oktober en dan is ‘het seizoen’ zo ongeveer aan het eind. Pech voor nu dus! We rijden naar Warrnambool en lunchen daar op een mooi plekje aan het water en volop in de zon. Het ‘zen-gevoel’ is niet iets wat ik concreet kan omschrijven, maar als het is wat ik dat moment voelde, dat wil ik dat nog veel vaker voelen. Zo heerlijk rustig, in balans, genietend en vooral happy. Heerlijk!

We komen daarna uit in Tower Hill Wildlife reserve. Een klein reservaat dat zich in een oude vulkaankrater bevindt. In tegenstelling tot wat we de laatste tijd aan natuur hebben gezien, is dit heel lieflijk, rustig. Geen harde golven tegen een rots aan beukend, maar een aantal gladde en rustige meertjes. En Emoe’s, een aantal rustig grazende loopvogels die de mensen om zich heen dulden. Als je maar niet al te dichtbij komt. We hebben twee wandelroutes gedaan en een daarvan is een hele steile klim. Niet te lang, maar wel een echte kuitenbijter. En net als tegen Mount Oberon op, dit doen we weer op een heet moment van de dag. De thermometer gaf 26 graden aan toen we weer in de camper kwamen….. Ach, water helpt.

Het is inmiddels tegen half vijf en we besluiten een camping op te zoeken. We zijn kort bij Port Fairy en daar is een aantal campings te vinden. We gaan een nachtje doorbrengen op het Gum Tree Caravan Park. Terwijl ik dit zit te schrijven check ik nog even wat volgens de informatie hier het exacte einde van The Great Ocean Road is. Laat dat nu net ‘the historic town of Port Fairy’ zijn. We hebben een camping iets voor dat stadje, dus om precies te zijn; morgen ronden we hem af. Thanks Mother Nature for this beautiful part of the world! En dank dat wij er zo optimaal en ongelooflijk intens van hebben mogen en kunnen genieten.

Over Mother gesproken. We gaan zo even naar Nederland bellen. Mams is jarig! Wij hebben zelf voor gebak gezorgd, dus televieren het een beetje mee.