Wilsons Promontory NP promises..... en Nee Pinguin, JA Pinguin....

Wilson Promontory National Park belooft veel goeds. Op internet zag het er al mooi uit, de aanbevelingen en adviezen van de Aussies hier beloven nog meer. En het is waar! We rijden nu naar het Nationale Park dat het meest zuidelijke punt van het Australische vasteland bevat. Om op dat punt uit te komen moeten we nog een heel stuk lopen vanuit Tidal River, zeg maar het Visitor Centre, incheckpunt, uitgangspunt, kampwinkel, et cetera van The Prom Want zo wordt het hier liefkozend genoemd. Lopen naar de zuidelijkste punt vraagt nog een dag lopen. Op een andere manier kan/mag je er niet komen, tenzij je een boot hebt of een staffmember van het park bent.

We rijden het park in het valt meteen op hoe gevarieerd groen het hier is, hoe afwisselend de heuvels en dalen hier zijn, hoe geweldig mooi de uitzichten op de baaien en eilanden voor de kust hier zijn. Emoes zien we onderweg al langs de weg.

Er is maar een weg en die ligt er prima bij. We komen vanzelf in Tidal River uit, no worries, you can’t miss it. Eigenlijk is Tidal River niet eens een stadje, dorpje, gehuchtje, woongemeenschap of iets dergelijks. Op een rij aan de linkerkant; gebouw voor de staff, Visitor Centre, toiletgebouw, General Store, take away, gebouw voor groeps (school) activiteiten en that’s it. Aan de rechterkant van de weg; parkeerplaats, camping voor caravans, campers en tenten, daarna een aantal velden voor groepen en een aantal huisjes, cabins genoemd. Verder een aantal prima toiletgebouwen, maar dus verder niets aan huizen voor vaste bewoners, winkels, etc. Eigenlijk denk ik nu; gelukkig maar. Zo wordt het behoud van de prachtige en veelal ongerepte natuur behouden en zoveel mogelijk gegarandeerd. Ja, de prijs voor een nachtje camping is hoog, maar zoals me is verteld, wordt een groot deel van dat geld ook gebruikt voor onderhoud van het park en dergelijke. Dus geen commercieel georiënteerd verkapt natuurbehoud, maar liefhebberij die betaald moet worden. Daar wil ik wel aan bijdragen op deze manier. En zeker nu ik weet wat we er voor terug hebben gekregen!

Na een campingplek gereserveerd te hebben, is het eerst tijd voor een bakkie koffie. Dat moet, want de hoofdpijn laat niet lang op zich wachten als ik te lang geen koffie heb gehad. Verslaafd? Ik? Welnee! Daarna de rugzak gevuld en klaar gemaakt voor onze wandeling naar de top van Mount Oberon. Vandaar wordt er een mooie 360 graden view over The Prom beloofd. Uur naar boven, uur naar beneden lopen. En ja, verstandig als we zijn, beginnen we daar vandaag even na twaalf uur aan, dus we lopen op het warmst van de dag een steile gravelweg op. En met steil, bedoel ik ook steil. Ik schat dat stijgingspercentages van tussen de 15 en 18% niet vreemd zijn. En op het warmst van de dag? Ja en, hoor ik sommigen denken. Je zit toch in het zuidelijkste stukje Australië? Daar is het normaal gesproken dan toch het koelst? Not today mates! Het is 31 graden als we naar boven gaan lopen!

Als we de gravelweg afgelopen hebben en dus bijna boven zijn, wacht er nog een verrassing; een klauterpartij over ongelijke trappen, treden en rotsen. Maar als je dan eenmaal boven bent, dan heb je ook wat! Magnifiek! Wat een uitzicht, wat mooi, wat geweldig, wat adembenemend, wat een reden om gewoon in stilte te genieten……Zoals al gezegd, we hadden de rugzak gevuld, dus brood en water hadden we bij ons. En dat was maar goed ook!  Van het zweet dat we verloren hebben op de weg naar boven kon je volgens mij het Pieter van den Hoogenbandzwembad vullen. En water aanvullen was dan ook pure noodzaak. Maar met een lekker bammetje en het geweldige uitzicht On the top of the End of the Soutern World……..Eens temeer genieten in optima forma!

O ja, op de weg naar boven kwam ons weer zo’n lange magere zwarte jongen voorbij schuiven. Zo sneaky….. Marion gaat er dan toch (gelukkig op enige afstand) achteraan om een foto te maken, maar ik loop toch liever meteen door hoor. Ik mot ze niet, die kriebel-friemel-glibber-schuif-beesten.

Na de afdaling zijn we nog een paar korte wandelingetjes gaan doen naar enkele stranden. Eerst naar Squeaky Bay. Een prachtige baai, heerlijk strand, supermooi kleurenpalet. Even met de blote pootjes in het frisse water is wel lekker hoor, na zo’n temperatuur verhogend wandelingetje tegen zo’n berg op. Heerlijk verfrissend! De naam van dit strand is grappig gekozen, maar ook wel weer heel logisch. Als je met je blote voeten in het hele losse witte zand loopt, maakt het een soort piepend geluid. Dat squeakt nogal…

Daarna zijn we naar een Lookout gegaan die tussen Picnic Bay en Whisky Bay ligt. En wat krijg je als tijdens een Picknick een Whiskey neemt? Juist, walvissen! Alsof de duvel ermee speelt…. Marion zegt tegen mij dat het toch mooi zou zijn als je in dit mooie gladde water ineens een walvis zou zien. En nog geen paar seconden later zien we de eerste spuitfontein en de capriolen van deze master of the sea. En ze blijken met meer te zijn! Het is weer vrij veraf, maar we hebben wat gefilmd. Dan maar is even checken wat het is geworden…

Op de camping terug; koffie! Daarna nog even naar het strand waar de camping aan ligt, maar dat is niet zo mooi als de anderen die we hebben gezien. Maar als je zoiets in je achtertuin zou hebben, heerlijk!

Het barst hier van de prachtige vogels. Vraag me niet naar alle namen, maar de kleuren zijn geweldig. Deze beestjes zijn blijkbaar gewend aan mensen, want ze zijn soms hondsbrutaal. Als je iets te eten hebt zitten ze bijna op je schoot als je niet oppast. Er wordt overigens gezegd dat op deze camping ’s avonds ook allerlei wildlife rond kan lopen. Wombats, kangoeroes, emoes…. Hopelijk gaan ze vanavond hier opduiken.

Even een stukje van Marion deze keer;

Alle wetenswaardigheden zijn alweer getypt. Is ook meer een ding voor Marc. Al die namen van plaatsen en wetenswaardigheden ben ik meestal weer kwijt aan het eind van de dag. We zien ook zoveel,  bijna niet voor te stellen dat we nog maar twee en een halve week onderweg zijn. Wat zijn we bevoorrecht om dit allemaal te kunnen en mogen doen. Er gaan zoveel emoties door mij heen. Op de meest gekke momenten denk ik aan die mensen die soms dagen moeten dobberen, lopen en opgesloten in vrachtwagens of containers moeten zien te overleven en niet wetend waar ze terecht komen. Wat een verschil met wat wij al reizend mogen doen op een zo comfortabele manier en wetend dat er thuis weer een warm bad op ons wacht, fijn werk om te doen enz. enz. Goed om bij stil te staan denk ik. En bovenal dat je gezond bent om het te kunnen doen. Marc en ik hebben zoveel voorbeelden om Carpe Diem hoog in ons vaandel te houden. Dat hoeft zeker niet alleen van reizen af te hangen. Genieten in mijn achtertuin kan ook zulke momenten opleveren. Al met al voel ik me een rijk mens.

Nog even een nabrander; een Wombat dook vrij kort achter onze camper op. Rustig rond snuffelend en grazend. Vanzelfsprekend hebben we hem/haar ook weer op de foto!

Het is donderdag 19 oktober en het is echt niet te geloven. Het moet echt niet gekker worden. Het regent! Dat hadden we niet afgesproken! Zonder gekheid, we zijn zo gewend geraakt aan mooi weer dat dit weer van vandaag eigenlijk niet past. Maar we waren er op voorbereid hoor. De verwachtingen waren al uitgesproken door de Australische Helga’s van Leur, Pieten Paulusma en Reiniers van den Berg. Regen, kouder, kans op onweer, met andere woorden; niet alleen in Nederland kan het spoken. De Dutchies en Aussies doen hierin niet voor elkaar onder. We laten het maar gewoon gebeuren. Er kan toch niets aan worden veranderd.

Het plan was om vandaag en morgen op en rond Phillip Island te zijn, nadat we vandaag eerst nog een mooie wandeling in Wilsons Promontory hadden gemaakt. Beide plannen gingen op de schop. Vanwege het weer was die wandeling enerzijds te gevaarlijk (gladde stukken op hellingen en dergelijke), anderzijds is het uitzicht op een berg in de mist niet het meest aantrekkelijk. Mount Oberon, waar we gisteren nog bovenop geklommen zijn en een prachtig uitzicht hadden, konden we nu maar voor een deel zien. Vanaf de camping dan he?! Zo’n complete omslag, het lijkt wel of het Nederlands elftal ineens de kleur groen heeft voor het tenue in plaats van oranje. Hoe gaat het daarmee trouwens? Gaan ze nog naar de WK of is het definitief over en uit? We volgen het nieuws eigenlijk niet zo hier……

Phillip Island is bekend met een prachtig sportevenement, de Moto GP. En laat die nu net dit weekend zijn! Daar had ik me dus even niet op voorbereid. Nu zou ik best naar de race willen, maar die is pas zondag en dit weekend hebben we al andere plannen. Namelijk op familiebezoek. Maar op Phillip Island is het nu superdruk en hanteert men Moto GP prijzen. Op elke straathoek, zo lijkt het wel. Plaatsen op de campings zijn vrijwel niet meer vrij, je betaalt de megasuperhoofdprijs en naar verwachting zal het nu niet bepaald de door ons gewenste rustige campingsfeer geven. Dan is het qua weer ook nog eens niet zodanig dat het eiland ons uitnodigt tot een veel langer verblijf. We besluiten Phillip Island dan ook vandaag wat te verkennen en vanavond weer ergens buiten het eiland te overnachten. Zo gezegd zo gedaan.

Wat in eerste instantie ook een doel van het bezoek aan Phillip Island was, is de Pinguïn Parade. Honderden kleine Pinguïns komen tegen zonsondergang tegelijkertijd uit de zee het strand op. Moet een heel erg leuk gezicht zijn. Maar waarom was het een doel en is het geen doel meer? Het ronduit belachelijk gecommercialiseerde en uitbuitende gedrag van de mensen die hier van een natuurverschijnsel een duur betaalde attractie hebben gemaakt. Goedkoopste mogelijkheid om de parade te bekijken is bijna 26 dollar per persoon. Wil je iets exclusiefs en wil je dan met ene klein groepje met een Ranger vlakbij de beestjes op het strand komen? Kassa, 52 dollar per persoon armer! Er zijn enorme parkeerplaatsen aangelegd speciaal hiervoor. Met honderden bezoekers tegelijk ga je naar de parade. Die mensen vormen een parade op zich! Complete gebouwen, restaurant, et cetera zijn er neergezet vanwege die diertjes die geheel vrijwillig en op eigen initiatief op hun eigen moment uit zee komen. Toen ik dit las had ik mijn buik er al van vol. Dit wil ik niet en gelukkig denkt Marion er net zo over. Als we op deze manier naar dieren willen gaan kijken, dan gaan we wel naar een dierentuin. En dat geldt op een ongeveer gelijksoortige manier voor het Koalacentrum hier op PI. PI staat dus in dit geval niet voor penitentiaire inrichting, maar voor Phillip Island…..

Maar wat ga je dan doen? Vlakbij het Visitor Centre is een chocoladefabriek gevestigd. Daar zijn we maar eens naar toe gegaan. Niet slim zo tegen lunchtijd, maar we hebben ons kunnen bedwingen. De fabriek is informatief, interactief, creatief, nodigt uit tot heel veel chocola eten en is vooral very expensive. We zijn blij dat we dit gedaan hebben, want we vonden het vooral erg leuk. Als er een schilderij van Dame Edna van (naar schatting) 3 bij 5 meter hangt en dat dit volledig is gemaakt van allerlei gekleurde chocoladebonbons, dan mag je naar onze mening kunst noemen. Hele dorpen, de David van Michelangelo, een chocoladewaterval en noem maar op, van alles is er. Je kan je ook door een mechanische Pinguïn een chocolaatje laten aanreiken. Keuze uit melk- of witte chocola. Drie keer raden waar ik (3x) voor gekozen heb…..Ook kan je je eigen samenstelling van een mogelijke nieuwe bonbon aangeven. En als de baas van de fabriek die aan het einde van de maand kiest, dan wordt dit een maand in het assortiment opgenomen en je krijgt er een doosje van thuis gestuurd. Dat worden dus 2 maanden achter elkaar hele dure doosjes voor Sjakie, want Marion en ik hebben allebei een voor ons ideale  bonbon samengesteld. Als je dan door de tentoonstelling en fabriek heen gelopen bent, dan begint het grote bedwingen. De shop! Zoveel lekkers in zoveel smaken, samenstellingen en keuzes, het water (of chocolademelk) loopt je door de mond. Wat houdt ons dan tegen op het te kopen, ondanks alle goed bedoelde aanbevelingen die door de hele fabriek op schrift worden gegeven? Allereerst; de calorieën die alleen van het kijken naar die smullerij al onze lijven blijven plakken, maar ook de exorbitante prijzen. Ja, we zijn Nederlanders, maar voor 5 kleine stukjes chocolade 20 dollar betalen, gaat ons te ver. Maar het was wel leuk!

Dan rijden we door naar The Nobbies. Dit is een natuurgebied aan het uiterste westelijke punt van het eiland. Onderweg komen we langs en op de weg al een stel hele grote vogels tegen. Het lijken een soort speciale ganzen, maar ze hebben wel iets. The Nobbies zelf zijn het fotograferen naar ons idee wel waard. Eilandjes, vlakke zee, afgewisseld met stukken ruwere zee die tegen de rotsen aan klapt, opnieuw veel vogels. En ja hoor, ook Pinguïns! Wat nou, de Pinguïn Parade? Wij zien ze hier gewoon op een meter afstand voor ons. Het zijn dan wel eenlingen, maar toch! Haha, toch maar mooi weer wat wildlife mee gepakt en niets gekunsteld aan!

We zijn naar Venus Bay gereden om daar op een camping te overnachten. Die camping stelt niet zoveel voor, maar het gaat ons om een plekje voor de nacht met elektriciteit. Dan kan alles wat opgeladen moet worden weer worden opgeladen en kunnen we morgen weer verder zien. Wat hier precies in de omgeving nog te zien is en nog gezien gaat worden? Uitzoeken en ondervinden! Vrijdag rijden we niet zover. We zijn al redelijk in de buurt van Jeeralong Junction, een klein plaatsje waar we zaterdag bij Diane op bezoek gaan.  Er gaat ons een typische Aussie BBQ worden geboden, zo is ons toegezegd. We zijn benieuwd. Maar morgen eerst nog even hier in de omgeving wat verkennende bewegingen maken.

En dan is er ineens een vriendelijke Aussie buurman die vraagt of je even wat komt drinken. Yeah Mate, why not? Marion doet mee met een wijntje, ik als grote alcoholist hou het bij water. De enige alcohol die ik dit jaar zal drinken zal in December op Curaçao zijn. Aan de Annebaai, bij Iguana, een Pina Collada….. Nu blijft Bob de BOB, as usual. Hank en Leann heet ons buurstel. Leuke mensen, hardwerkend en een lang weekendje er uit. Was best even gezellig, maar daarna lekker weer op onszelf. Want daar zijn we heel goed in…… See you later mates!

Het is vrijdag de 20e oktober en iets wat vrijwel nooit is gebeurd gebeurt nu wel. Ik slaap langer dan Marion. 10 over 8 word ik wakker en het eerste wat opvalt; zonnestralen! Yes, they are back! Buiten gekomen merk ik dan al wel snel dat alleen een zonnestraal niet voldoende is om het warm te maken. Het blijkt nog maar 11 graden te zijn, maar het voelt toch goed aan. Good mood!

We gaan op pad om richting Liptrap. Dat is een natuurgebied hier in de buurt en via internet zagen we mooie plaatjes van een grote rots met een soort poort waar je de zee prachtig doorheen zag stromen. Na wat speurwerk bleek het te gaan om The Arched Rock. Maar daarover werd weer niets geschreven. Ik vermoed om het toerisme niet een negatieve invloed op de natuurlijke omgeving te laten krijgen. We zijn wel op zoek gegaan, maar behalve de vuurtoren op de punt van het schiereiland en wel weer een hele mooie omgeving, hebben we die rots niet kunnen benaderen. Geen directe toegangswegen en/of wandelpaden, wel gebied dat prive eigendom is en de waarschuwingsborden dat je daar vooral moet wegblijven laten niets aan de verbeelding over. Helaas, dan moet het gewoon niet zo zijn met The Arched Rock.

We rijden door en komen door een klein kustplaatsje Walkerville om vervolgens weer door het gebied te komen dat we enkele dagen geleden ook doorkruist hebben. Dat is als het ware de bovenkant van Wilsons Promontory National Park. Daar zijn we al geweest en we hebben daar gelukkig met heel erg mooi heel veel moois gezien. We besluiten vandaag niet veel meer te gaan rijden. Na een stop in het stadje Foster rijden we door naar de camping in Toora, waar we enkele dagen geleden ook een nachtje hebben gestaan. Prima camping, voldoende internet om de blog weer bij te werken en een prima uitgangspunt om morgen naar Jeeralong Junction door te rijden. Nog zo’n 90 kilometers naar Diane en een groot deel van de Bosma familie. Dat wordt vast gezellig. Maar na dit stuk te hebben geüpload en de foto’s erbij te hebben gezet, ga ik eerst een keer doen waar ik al een aantal dagen zin in heb; de e-reader pakken en eens lekker een stuk lezen. Da’s lang geleden……