Running in the family. En op naar de G.O.R......

Zaterdag 21 oktober starten we in Toora en rijden we via een heerlijk rustige weg door glooiende heuvels en mooie valleien. Onderweg naar wereldstad Jeeralong Junction. Daar wonen Diane en Kim in een geweldig huis dat zo uit een oude aflevering van The Little House on the prairie zou kunnen komen. Mooi gelegen op een heuvel, een wereld van ruimte er omheen en alle mogelijkheden om je meteen thuis te voelen.

We hebben daar afgesproken en Diane heeft een groot deel van de rest van de Bosma familie uitgenodigd. En wat superleuk dat er ook zoveel zijn gekomen. Sommigen bijna de hele middag, anderen de middag en avond, sommigen alleen de avond en weer anderen voor een bliksembezoek. Al met al meer dan genoeg redenen en mogelijkheden om kennis te maken, bij te kletsen, herinneringen op te halen en ervaringen te delen. Het is zo fijn om te merken dat de klik er is met mensen die wel familie zijn, maar die je eigenlijk niet of nauwelijks kent.

Er was van tevoren gezegd dat er aan echte Aussie barbecue georganiseerd zou worden. Het betekent niets meer of minder dan dat er eten voor een heel leger aangerukt wordt, dat iedereen zelf iets meeneemt (zelf gemaakt of zelf gekocht), dat niemand iets tekort komt en gezelligheid het meest toepasselijke woord is voor de hele dag. Marion heeft weer een schat aan informatie gekregen over haar familie en ze heeft ook het een en ander gedeeld. Iedereen wijzer, iedereen blij (of niet in sommige gevallen, want sommige details wil je liever niet weten….) Wat wel heel erg leuk was om te horen is dat ze zo’n goed gevoel bij en goede ervaringen hebben met Tim toen hij bij hen was. Trotse ouders!!!

Wij hebben bij Kim en Diane overnacht en met z’n vieren de volgende ochtend ontbeten, nog wat verhalen uitgewisseld, een heel stel hele oude foto’s op usb gezet en uiteindelijk zijn we rond half 12 weggereden richting Surrey Hills, een voorstadje van Melbourne. Daar wonen Burt en Liz, nog een deel van de familie en met hen was het eerder dit jaar in Nederland ook heel gezellig. Dat wordt het nu ook vast weer.

Onderweg op een zondagmiddag. Baggerweer en files, hoe verzinnen ze het op deze dag en tijd? Tja, we moeten het er mee doen. Rond 2 uur zijn we bij Burt en het weer is heerlijk. Tja, als je dan toch regen moet krijgen, dan maar als je in de auto zit of ’s nachts. No problem! Vrijwel direct na ons komt nog een van de neven van Marion aanwandelen. Zo heeft ze alle vijf de neven en nicht ontmoet. Een aantal ervan had ze eerder gezien en gesproken, maar dan al wel heel erg lang geleden. Twee neven zijn nog in Nederland geboren, maar in hun kleuterjaren naar Australië geëmigreerd. De anderen zijn onderweg naar Australië of daar in het land geboren. Tja, als je dan zelf in Nederland woont is het logisch dat je elkaar niet zoveel ziet en spreekt en elkaar dus ook maar nauwelijks kent. Mooi dat het dan toch zo goed klikt en vertrouwd voelt.

We hebben met Burt en Liz afgesproken dat we twee nachten bij hun logeren. Maandag gaan ze met ons de wereldstad Melbourne in. Super dat ze dat voor en met ons willen doen. En we hebben die dag heel veel gezien en een hele goede indruk. We zijn het er over eens dat ook Melbourne een hele mooie stad is. De Botanical Gardens, de Yarra rivier, de skyline, de super sportfaciliteiten, het relaxte wat je kan hebben als je in een grote stad op een terrasje zit en al die verschillende mensen voorbij ziet schuiven… Maar ook een aantal stegen die eerder aan het verpauperen waren en die nu een toeristische attractie zijn geworden. Waarom? Graffiti! Supermooie creaties wisselen met een uit de losse pols gemaakt gekrabbel (huh? Kan dat met een spuitbus?) Er is zelfs een ACDC steeg… Tja, deze oude Aussie rockband krijgt dan wel een steeg met hun naam, maar als je daar in loopt zou het wel iets maar ACDC kenmerken mogen hebben, vind ik. Maar ja, wat heb ik daar over te zeggen?

The St. Pauls Cathedral is een mooie kerk in het centrum van de stad en die ligt weer schuin tegenover een van de bekendste gebouwen van Melbourne, het Central Station. En juist dat station had ik zelf ook graag op de foto gezet. Ik heb het ook wel gedaan, maar je ziet er alleen geen sodemieter van. Juist nu is het volledig ingepakt vanwege verbouwing en restauratie….. Da’s pech voor mij en een groot aantal anderen, maar het is niet anders. De Eureka Tower heeft ook nog iets aparts. Heel hoog in de toren kan je een kamer huren die iets uitsteekt buiten de rest van de toren. De buitenkant heeft een goudkleur, maar als je op de vloer van de ‘uitstulping’ gaat staan, kan dat ineens worden veranderd in doorzichtig glas. En dan heb je ineens heel erg veel ‘niets’ onder je….

Nog even iets over die sportfaciliteiten; op een hele korte afstand van elkaar is een aantal loeigrote stadions gebouwd waarin kan worden gevoetbald, getennist (de Rod Laver Arena en de HiSense Arena van de Australian Open), cricket kan worden gespeeld (is hier een grote sport waar in een stadion gerust 50.000 man op afkomt) en natuurlijk rugby en Australian football. Op een groot open grasveld naast een van die grote stadions was zelfs het professionele voetbalteam van Melbourne Victory aan het trainen. Dit team speelt schijnbaar hoog in de Australische eredivisie. Het enige wat je tegenhoudt om naar die jongens toe te lopen is de discipline om ze niet van hun werk te houden. Moet je in Nederland eens om komen. Hekken, linten, bewaking en dergelijke bij een club als Feyenoord of Ajax zijn daar veel eerder aan de orde. Hier niet, het is net alsof er gewoon een stel oudere jongens een balletje aan het trappen is en dat er wel iemand is die dit begeleid.

We zijn ook nog naar St. Kilda geweest. Dat is ook een voorstadje van Melbourne, maar ligt direct aan zee. Daar gaat een groot deel van de inwoners van Melbourne en omgeving op mooie dagen zoals vandaag naartoe om te genieten van zon, zee, strand en gezelligheid. Leuke bijkomstigheid is dat er op de pier nog een aantal van die kleine Pinguïns nestelt tussen de grote basaltblokken. We kunnen ze zien tussen die grote keien in, maar op de foto zetten is lastig vanwege te weinig licht. Maar die dieren moeten ook niet gestoord worden door en van mensen. Na een lekkere lunch zijn we weer met de tram terug gegaan naar het centrum, vervolgens weer door de Botanical Gardens teruggelopen naar de trein zo weer naar Surrey Hills. Als Burt ooit geen zin meer heeft om zijn eigen werk te doen kan hij altijd nog gids voor stadtours worden in Melbourne. We hebben in zo’n korte tijd zoveel gezien van de stad! Super!

Bij thuiskomst is Elissa, de dochter van Burt en Liz er ook. Een gezellige jonge vrouw en net als onze Esmee een kleuterjuf. Tja, dan heb je ook snel weer een gemeenschappelijk onderwerp van gesprek! ’s Avonds kletsen we nog wat, er worden nog wat foto’s bekeken en er worden nog wat ervaringen uitgewisseld over een favoriet onderwerp van Burt, Liz, Marion en mij, namelijk reizen. Deze twee hebben ook al zo ongelooflijk veel van de wereld gezien, geweldig!

Voor vandaag zijn we het over 1 ding eens; vroeg naar bed, want hoe mooi de dag ook was, we zijn alle vier behoorlijk moe van het doorkruisen van die enorme stad.

Over de afgelopen 3 dagen kunnen Marion en ik alleen maar dank zeggen. Aan Diane en Kim, Burt en Liz voor hun ongelooflijke gastvrijheid en bereidheid. Maar aan hen en ook de rest van alle familieleden die we gesproken hebben voor hun gezelligheid en warme ontvangst. Super!

Of ze het gaan lezen weet ik niet, maar Debra en Ash, Chantel en Andrew wensen we hele mooie bruiloften en huwelijksdagen toe.

Dinsdag 24 oktober rijden we vrij soepel dwars door Melbourne om de stad aan de westkant te verlaten. En dan gaan we eindelijk richting de Great Ocean Road. Die wil ik al heel lang graag met eigen ogen zien en zelf vooral ervaren. Het moet een van de mooiste kustwegen ter wereld zijn, zo wordt er gezegd.

Bij het stadje Torquay duiken we het begin van deze beroemde weg op, maar het eigenlijke begin, zeg maar ‘de Poort’, die volgt nog wat later. Eerst kijken we al verrukt naar de rotsen, stranden en blauwe zee bij Bells Beach. Vervolgens kijken we onze ogen uit bij Addis Point en onderweg naar Aireys Inlet stoppen we nog een aantal keren kort om te genieten en foto’s te schieten. Net iets voorbij Aireys Inlet staat de Split Point Lighthouse. Deze vuurtoren is gebouwd op, opnieuw, een prachtige locatie. Het zal vroeger vooral om het nut en de functie gegaan zijn, maar wij vinden vooral het uitzicht vanaf hier weer enorm mooi. Frappante aan deze toren is dat hij gebruikt is of wordt voor een schijnbaar nogal beroemde Australische tv serie, Round the Twist. Wij hadden er nog nooit van gehoord, maar voor een groot aantal Aussies is het een nogal memorabel bouwwerk.

Zoals ik al zei is de eigenlijke poort naar de Great Ocean Road nog iets verderop gelegen. Daar komen we onderweg naar de plaats Lorne achter. Er is een parkeerplaats bij The Great Ocean Road Memorial Arch. Daar stoppen bussenvol razendsnel klikkende, in de meest maffe posities en houdingen poserende en vooral continue doorratelende Aziatische mensen. Als je een foto met z’n tweeën wil, dan moet je of heel brutaal voor ze gaan staan of veel geduld hebben of ze mee laten werken door een van hen een foto van jou te laten maken. Het laatste is gebeurd en zo komt het dat wij gelukkig samen bij de toegangspoort naar deze prachtige weg zijn vastgelegd op de gevoelige plaat. Dank u meneel!

In het stadje Lorne hebben we een camping opgezocht, het Lorne Foreshore Caravan Park. We blijven hier vannacht, morgen gaan we eerst naar de Erskine Falls en dan verder de Great Ocean Road op. Waar we dan morgen eindigen? Nog geen idee. Misschien doen we de hele rest van de weg, maar misschien doen we er ook nog wel een of twee dagen langer over. We zien wel. De bezienswaardigheden zijn er wel. We hopen dat Mister Sunshine ook morgen weer voldoende met ons meewerkt.