G’day Australia! Kia Ora New Zealand

Onze laatste tijd in Australië en daarna op naar Nieuw Zeeland. Donderdag 2 november is zo’n dag dat we een eind in de richting van de camperverhuurder rijden, maar als we rechtstreeks vanaf Halls Gap gaan, staan we binnen 2,5 uur op de camping in Melton. Dat willen we niet, dus we rijden om via Ararat, Avoca en de Australische Pyreneeën (ja die hebben ze hier ook). Een mooie route en een goede manier om tot het laatst nieuwe stukjes Australië te blijven ontdekken.

Op de camping waar we nu zijn hebben we alvast de reistassen zover mogelijk ingepakt, zodat het morgenochtend opnieuw easy going wordt als we naar Britz in Melbourne rijden. We kunnen normaal overnachten, rustig ontbijten, de laatste zaken inpakken, de camper nog wat aanvegen en aan rond het middaguur de camper inleveren. Dan met de taxi naar het vliegveld, inchecken en dan wachten. Wachten tot we om kwart voor vijf gaan vliegen naar Auckland. Het begin van onze volgende reis.

We hebben in de afgelopen vier weken met de camper in Australië ongeveer 4800 kilometer gereden. Voor ons doen is dat heel beschaafd. We voelen ons ook heerlijk rustig na deze geweldige trip. Rijden en ontdekken als we rijden en ontdekken willen. Blijven zitten of staan als we dat willen en wanneer we dat willen. En zoals zo vaak benoemd; Genieten samen!

In dit enorme land is me een aantal dingen opgevallen. Open deuren voor velen, maar toch; het is zo enorm groot, dat de kilometers die wij nu hebben afgelegd nog maar zo’n minimaal klein deel van het hele land beslaan. Op een landkaart is het bijna te verwaarlozen. Wat daardoor ook opvalt is hoe rustig het onderweg is. Soms reden we uren op grote wegen en kwamen we slechts een enkele auto tegen. Dan het klimaat. Nederland kan heel wisselvallig zijn, maar Australië kan er ook wat van! Soms hadden we het idee dat er vier seizoenen op een dag voorbij kwamen. Verbranden terwijl het regent en hartstikke bewolkt is. Waaien alsof de tropische orkanen nog een flink restje hierheen sturen. En regenen dat het kan!

Dan de mensen. Vriendelijk, hulpvaardig, geïnteresseerd en met je pratend alsof ze je al jaren kennen. Het komt heel joviaal en zonder enige afstand of gereserveerdheid over. Natuurlijk komen we ook hele andere Ozzies tegen, maar gemiddeld genomen is dit wel mijn indruk.

Tenslotte de prachtige natuur. Wat is de wereld toch ongelijk verdeeld! Ja, ik ben blij dat ik in Nederland woon, zeker wel. Maar ik had toch ook best een stukje Blue Mountains, Grampians en/of Great Ocean Road in Nederland gehad. En in plaats van heel veel koeien in een afgeschermde wei zou ik het best leuk vinden als er wat vaker wildlife zo ineens voor je opduikt terwijl je een wandeling maakt. We hebben zoveel Kanga’s, Roe’s en WiWaWalibi’s  gezien, een heel stel Koala’s, Emoe’s en een aantal Wombats. En dan de enorm diversiteit aan vogels. De prachtigste kleuren en geluiden en schitterende namen. Wat dacht je van de naam Kookaburra of van een Magpie (die ik vanwege zijn zwart-witte kleuren BlaWhie had genoemd tot ik de echte naam wist), maar ook schitterende Papagaaien en Kakatoes.

Is mijn verwachting van Australië uitgekomen? Voor zover ik me er een voorstelling van heb kunnen maken, jazeker! Is het een reden om terug te komen? Definately! Wil ik dat meteen volgend jaar? Nee, want ik wil er opnieuw de tijd voor kunnen nemen en voldoende financiën voor hebben en dat lukt volgend jaar zeker nog niet. Maar een stuk Queensland ontdekken, de Westkust of the Northern Territories gaan bezoeken? Ja hoor, ik wil wel! En gelukkig Marion ook.

Thanks en G’day Australia! We’re going, but not forever.

Nieuw Zeeland

Zaterdag, 4 november. We zijn aangekomen op een camping een stukje boven Auckland; Pinewoods Holiday Park, Red Beach, Whangaparoa. Geweldige plaatsnaam meteen weer hoor. Haha, de Maori invloeden zijn direct weer merkbaar. Leuk!

Maar wat hieraan vooraf ging…..

Zoals eerder gezegd rijden we vrijdagochtend naar Britz. Lang verhaal kort; we zijn er zo en de ‘drop off’ zoals dat heet is een tijd van een poep en een scheet geregeld. Tja, naar het vliegveld dan maar. Wat moet je anders op een groot, vreemd bedrijventerrein, zonder vervoer, met grote reistassen en te weinig tijd om nog een halve dag Melbourne in te gaan. Nog voor twaalf uur zijn we op het vliegveld. Da’s heel erg mooi op tijd, omdat ons vliegtuig gaat om……kwart voor vijf. Pfff, dat gehang en tig keer hetzelfde rondje lopen, dezelfde winkeltjes zien waar we die veel te dure taxfree dingen toch niet gaan kopen. De tijd doden zoals dat heet.

Rond twee uur kunnen we inchecken, da’s fijn, want zijn we die grote reistassen alvast kwijt. Nu nog even door de douane, security, bodyscan en diverse big brothers and sisters who were watching us, vervolgens achter de douane maar weer eens een aantal andere winkeltjes gezien. Met dezelfde belachelijke prijzen voor diezelfde door ons niet aan te schaffen artikelen. Nou ja, boarding time komt steeds dichterbij. En dan komt afknapper nummer 1; we vliegen met Qantas in plaats van Emirates en dat is op zich niet zo erg. Maar ik weet niet waar ze de stewardessen vandaan hebben gehaald, maar de representativiteit en klantvriendelijkheid waren regelmatig heel ver te zoeken. Chagrijnig, bot, afkeurend, negerend, het is allemaal voorbij gekomen. En dan het vliegtuig. We waren natuurlijk erg verwend met onze eerste vluchten in een luxe en ruime Airbus 380, maar heb je wel eens in een Boeing 737-800 op rij 30 gezeten? De leftover places lijken het wel… Heel erg krap, benauwd, de enige twee toiletten van het vliegtuig direct achter je en daar direct achter de pantry waar de dames stewardessen ‘alles’ klaar maakten. Met andere woorden, als er niet een file voor de wc stond, dan wilden de Qantas ladies er wel door. Of tegelijkertijd, ook leuk, file naar voor, file naar achter, het recht van de sterkste leek te gelden, maar toch proberen vriendelijk te blijven…. Marion zat aan het raam en ik in het midden, maar de dame naast mij heeft heel veel beuken te verduren gehad! Dan de klap of de vuurpijl. Normaal gesproken ben ik gewend dat men op minimaal twee plaatsen tegelijk start met het verdelen van de maaltijden en drankjes. Nu niet, nu begonnen ze helemaal vooraan en tegen de tijd dat ze bij ons aangekomen waren, was het (en ik lieg hier helemaal niets aan) 1,5 uur verder. En dat op een vlucht van 3 uur, ach…. Maar het mooiste komt nog; met een ineens betoverende nepglimlach komt een van de Qantasfantjes bij onze rij 30 aan en geeft aan; we hebben geen vlees of pasta maaltijden meer, alleen nog koude zalm. Dat is geen probleem toch? Dat is wel een probleem, geef ik aan.

Wat een wanprestatie leveren deze mensen zeg. En dan nog allerlei flutsmoezen verzinnen hoe dit toch allemaal is gekomen. OK Hulzebos, doe wat je normaal ook doet en bekijk de positieve kant. Je eet gewoon die koude zalm (en die viel eigenlijk best mee deze keer), als ze de troep weer hebben opgehaald is het nog maar drie kwartier vliegen en dan begint het volgende deel van jullie geweldige reis. Deze vlucht was puur om van A naar NZ te komen en dat lukt best. Mindset om, klaar! En die laatste drie kwartier zijn overigens nog weer heel snel gegaan door een leuk gesprek met mijn Aussie buurvrouw.

Om 22.12 landen we in Auckland. Daar is het heerlijk rustig op de luchthaven en we hebben onze bagage snel. En voor wie op zondagavond het programma ‘airport security’ wel eens kijkt; Ja, zo gaat het echt! Het hemd wordt van je lijf gevraagd, de onderkant van je schoenen worden gecontroleerd op modder of zand en dergelijke en lieg op je inreis-aanvraagformulier alsjeblieft nergens over, want als ze je snappen ben je echt aan de beurt. Hoge geldboetes, arrestaties, verhoren, het gebeurt hier echt. Voor ons als keurige nette Dutchies is er natuurlijk niets aan de hand. We mogen door. Als we dan rond 23.00 uur buiten staan is het alleen nog een kwestie van een shuttle busje naar het dichtbij gelegen Kiwi Airport Hotel en dan zit deze dag er wel zo’n beetje op. Morgen de camper ophalen en rijden maar weer. Denk je dan… De hotelkamer is ruim en voldoet prima voor de aankomende overnachting. Er is in een hotelkamer wel een ding dat ik belangrijk vind voor een goede nachtrust, zeker na een ‘niet zo goede vlucht’ en weer een tweetal tijdzones verder te zijn. Er is nu 12 uur tijdsverschil met Nederland, dat was in Australië nog 10 uur. We schuiven steeds verder op. O ja, het belangrijk item; een goed bed! Er staan er zelfs twee. Een eenpersoons en een soort van twijfelaar. We gaan samen eens op de grootste liggen, maar het is zacht. Veel te zacht. Zelfs zo zacht dat ik met mijn 85 kilo er voor zorg dat Marion alleen maar tegen me aan kan rollen, een hellingspercentage van 25% lijkt niet overdreven. Ik ben daarom maar snel in het eenpersoonsbed gaan liggen, zodat Marion middenin kon liggen in het grootste. Leek me toch de beste oplossing. Maar de slaap vatten lukte toch niet direct. Het was zo’n nacht met tussentijdse ‘wakker’ momenten. Niet echt goed om uit te rusten, maar dat doen we dan later wel weer.

De volgende ochtend is er van 7 tot 9 uur gelegenheid om te ontbijten. We stappen rond kwart over 8 het restaurant binnen en krijgen de indruk dat de dames serveersters er ontzettend veel zin in hebben vanmorgen. Maar niet heus….. Alles gaat op z’n elfendertigst, twee hele jonge vrouwen met het tempo van een slak met lijm aan zijn achterste. En dan is het brood op, dan de borden, dan de messen, dan weer dit en dan weer dat. Gasten moeten steeds overal om vragen en/of zaken wachten. Een stel gasten dat achter ons zat kreeg een paar borden met warm eten geserveerd, maar omdat er geen messen meer waren konden ze bijna 10 minuten later pas gaan beginnen. Lekker warm zal dat nog geweest zijn! Maar goed, maag gevuld, bagage opgehaald en met de shuttle naar Britz.

Mooi op tijd zijn we bij Britz, om even na half tien, want dan hebben we de camper op tijd, kunnen we vlot de spullen op hun plaats pakken, boodschappen gaan doen en weer gaan met die banaan. Helaas…… Het was zo ontzettend druk met mensen die hun camper kwamen ophalen of terugbrengen. Het personeel was naar onze mening onderbezet. Uiteindelijk hebben we om half een de sleutel van de camper en de uitleg erbij. Eindelijk…. OK, volgende stap, alle kleren en dergelijke weer op de plaats. We hadden ons voorgenomen om alles op dezelfde manier in de camper te pakken als in Australië, dat leek ons logisch en gemakkelijk. Dus niet, want de buitenkant is vrijwel gelijk, maar de indeling is heel anders. Zoeken en passen en meten dus, waardoor het toch net even wat langer duurt dan gehoopt en verwacht. Het is niet anders.

Dan op naar de Countdown, een grote supermarkt waar we de eerste voorraad boodschappen weer in moeten slaan. Maar door de tijd die we bij Britz al hebben gebruikt, wordt het eerst wel tijd om iets te eten. Even snel een lekker ‘pie’ op de vuist mee en dan naar de super… Of nee, zullen we hier in de eerstvolgende winkel eerst weer een telefoonkaart voor Marion’s mobiel kopen? Laten we dat eerst maar doen. Kopen is zo geregeld, er in stoppen en activeren ook, maar voor dat er internet op zat….. Drie winkelmensen hebben zich er mee bemoeid, maar uiteindelijk zijn we ook hier na drie kwartier wel met een werkend Nieuw Zeelands mobiel nummer onderweg. Dan toch maar boodschappen doen. Een heel dik uur en ruim 300 dollar verder lopen we met een volle winkelwagen naar de camper, waar onze nieuwe aanwinsten hun bestemming moeten vinden in de nog onwennige kastruimtes. Maar het toch wel vlot.

Dan wil ik nu wel graag Auckland uit en richting noorden een camping gaan zoeken, zeg ik tegen Marion. Dus ik tik op de in de reuze handige in de camper aanwezige tablet de app Campermate in. Veel gebruik van gemaakt in Australië, dus dat plan had ik hier ook. Dus niet! Er staat geen geregistreerd klantnummer in, dus ik kan er geen gebruik van maken. Godver…… Ik heb nu geen zin meer in dit gezanik. Teveel dingen moeten doen die niet goed bij me passen, dus nu graag medewerking s.v.p. Ik pak de papieren erbij en vul de klant ID in die wordt gevraagd. Niet bekend, geeft de tablet aan. OK, misschien moet die extra spatie erbij? Werkt ook niet! Het is half vier en we zijn nog kortbij Britz, dus we besluiten terug te gaan. Uiteindelijk blijkt het een fluitje van een cent. Daar waar op mijn formulier een schuine streep staat tussen twee getallen, vult de Britz medewerker een verbindingsstreepje in. Gebeurt wel eens vaker, zegt hij. No worries mate! Ik ben geholpen, ben blij dat we kunnen gaan en gaan dan nu ook. Ik heb echter geen zin meer om nog heel ver te gaan rijden, dus zoek ik op Campermate een camping een stukje boven Auckland, zodat we wel de stad uit zijn en morgen ook makkelijk door naar het noorden kunnen. En zo komen we dus in Whangaparoa terecht.

Nu maar hopen dat het weer morgen opknapt, want we hebben het nog bijna niet droog gehad vandaag. Ach ja, dit was niet de meest aangename periode tijdens onze superreis. Maar laten we het er maar gewoon op houden dat dit nodig was om verder te kunnen gaan met waar we volop bezig waren; Genieten!