Grandioze Grampians dag

Onze laatste volledige dag in the Grampians was grandioos! Waar we in eerste instantie hadden verwacht vrijwel letterlijk in de wolken te zijn, zijn de omstandigheden zodanig geweest dat de zon ons heel veel heeft vergezeld tijdens onze wandelingen. Bij het wakker worden waren de wolken letterlijk onder de bergtoppen gezakt en ons de moed in de schoenen. En waarom zou je je dan zo door het weer laten beïnvloeden Hulzebos? Nou, omdat we vandaag een wandeling door de bergen naar The Pinnacle wilden maken.

Maar voor die tijd hebben we nog even een poging gedaan of de omstandigheden bij Boroka Lookout nu beter dan gisteren waren. Wel enigszins. En die mevrouw die gisteren perse op een rots wilde zitten was er ook weer. Met een redelijke ingecalculeerde safetygrens heeft ze toch haar zin gekregen en staat ze nu daar op de foto. Niet helemaal aan de rand van de afgrond, dat is vragen om hele grote moeilijkheden. Daarna verder richting Sundial Carpark, de start van de wandeling naar The Pinnacle.

The Pinnacle is een letterlijk hoogtepunt op 715 meter boven zeeniveau. Niet zo bijzonder zou je zeggen, maar de weg er naartoe en de directe omgeving zijn schitterend. We waren van tevoren geïnformeerd dat het een wandelroute zou zijn dit pittig zou kunnen zijn. Als ‘medium’ gecategoriseerd is het niet een wandelingetje dat je op je sloffen en met twee vingers in de neus gaat doen. En daar kwamen we snel achter. Klimmen en klauteren over grote en kleine stenen en rotsblokken. Soms hele smalle doorgangen, dan weer een relatief gladde rotsformatie alsof het versteende lava was waar we overheen liepen. Soms lag er ineens een plasje water voor je, of moest je over een klein kloofje heen stappen. Al met al was het een inspannende en uitdagende route, maar hij was o zo mooi! Voor ons was de wandeling zelf tot op heden wel de mooiste die we tot nu hebben gemaakt deze reis. Van dicht bebossing, naar vergezichten en dan ineens weer midden tussen kolossale rotsblokken. Zonder enig gevoel voor richting en oplettend vermogen moet je er volgens mij niet aan beginnen. De aanwijzingen om de route te volgen zijn er, maar ze zijn niet groot, niet in grote getale aanwezig en je moet verdomd goed opletten dat je er niet een mist. Ogen goed open houden en alert blijven is een must. Moet je toch vanwege de diverse ondergronden waarop je loopt. Heerlijke afwisseling. En als je dan boven komt……

Het uitzicht is fenomenaal. The Pinnacle zelf is helaas zodanig dat er een platformpje is met een hek er omheen. Door mensenhanden gemaakt en voor ons misstaat het hier op deze plek. Ga je enkele rotsen verder zitten of staan, dan lijkt het ongerepte, wilde en rauwe natuur. Schitterend! En ook hier geldt weer eens dat je dit eigenlijk zelf moet ervaren. Een foto of een filmpje kan een indruk geven, maar het gevoel, de wind, de zon, de stilte, het uitzicht………Intense beleving!

Uiteindelijk is er dan zo’n moment dat je besluit terug te gaan. Eigenlijk jammer, maar ja, we hadden onze tent niet bij ons en onze slaapzakken ook niet. Catering was er ook niet, dus ga je toch maar terug. Zo’n 500 meter voor we bij de parkeerplaats terug zijn, is er een aanwijzing naar de Lakeview Lookout. Slechts 300 meter verderop en ach, als we er toch zijn….

Ook hier is het weer prachtig, maar het meest frappante vond ik nog dat er opeens 3 kleine kinderen (schatting tussen de 6 en 9 jaar) aankomen met een klimuitrusting om. Gelukkig kwamen er kort daarna 2 volwassenen bij, maar we zagen ook de klimlijnen hangen. Die kleine gasten klimmen naar boven en gaan daarna abseilend naar beneden, naar schatting zo’n 60 a 70 meter! Wauw, bewondering voor die apies hoor!

Terug bij de camper. We rijden naar de Wonderland carpark en vandaar kunnen we naar The Grand Canyon. Die is, in tegenstelling tot die in Amerika, slechts 500 meter lang, maar het is wel een ontzettend mooie, nauwe kloof. We zijn er heen en terug doorheen gelopen, inclusief enkele hele steile stukken en trappen. En ook hier komen we een schoolklas met klimmende en abseilende kinderen tegen. Aangemoedigd door klasgenoten zie je de ene klimmer handig en vol souplesse naar boven gaan. De ander heeft er duidelijk heel veer meer moeite mee, maar volhouders zijn het wel! Na de Grand Canyon lopen we nog naar de Splitters Falls. Niet zo spectaculair en een wandeling van ruim een kilometer die bij ons allebei verkeerd valt. Na de wandeling naar The Pinnacle en die in The Grand Canyon voelen we onze benen best. Vooral de knieën voelen we door het vele afdalen. We besluiten niets te forceren en terug te gaan, nadat we de bovenste gedeeltes van de Splitter Falls hebben gezien. We willen nog heel veel genieten de aankomende tijd, dus blessures willen we vermijden.

Terug op de camping is het eerst tijd voor een bak koffie. Het valt me op dat ik er veel minder drink dan thuis. Maar drie per dag. Netjes Hulzebos! Terwijl de bakkies troost worden genuttigd hebben we het over de schitterende wandelingen die we hebben gemaakt vandaag, de prachtige uitzichten die we hebben gehad en hoe mooi je vanaf The Pinnacle zelfs onze camping kon zien. Tja, dan realiseer je je dat in omgekeerde richting diezelfde Pinnacle wellicht ook vanaf de camping te zien is. Met verrekijker en fotocamera lukt dat inderdaad. Vastgelegd natuurlijk!

Morgen verlaten we Grampians National Park in de richting van Melbourne. Daar leveren we aanstaande vrijdag de camper in, om vervolgens verder te vliegen. We pakken onze laatste nacht in deze camper in de buurt van Melton. Vanaf de camping daar is het nog maar een half uurtje rijden naar Britz. Zo hebben we morgen en vrijdagochtend alle tijd om de camper een beetje te fatsoeneren, te zorgen dat al onze spullen ingepakt worden en dat we rustig en op tijd van Britz vrijdag naar het vliegveld kunnen gaan. Het is trouwens best raar. We gaan terug, we gaan de camper inleveren, we gaan alles inpakken, we gaan weer vliegen. Maar niet naar huis! Nog lang niet! Onze reis is nog lang niet voorbij en het genieten dus ook niet. Maar Marion en ik kunnen nu al met geruste harten en vol overtuiging zeggen; ,, Thank you Australia, thanks for all the things we have enjoyed, thanks mates. It was very nice being here. And if it depends on us, we’ll be back!”.