Het Diepe Zuiden en the Catlins

Soms heb je van die dagen waarop alles wat trager lijkt te gaan. Niet dat we haast hebben, maar we hebben zo ongeveer een bepaald ritme opgebouwd in onze dagen. Vandaag werden we al wat later wakker dan gemiddeld, raakte Marion met een Nederlandse familie aan de klets en ik met een Nieuw-Zeelandse man. Allemaal leuk en gezellig, maar op een gegeven moment zal je moeten besluiten de gesprekken af te breken, anders gaan we een heleboel dingen missen die we niet willen missen. Pas rond een uur of elf had ik het idee echt weer onderweg te zijn. En dat vind ik laat, maar we maken onze eigen keuzes. Of niet dan?

Ons eerste doel van vandaag is Bluff. Een havenstadje dat helemaal aan de zuidkant van het Zuidereiland ligt. Zuidelijker op het Zuidereiland kan niet. Nee, nu lieg ik. Kan bijna niet, moet ik zeggen. Want Slope point ligt nog net iets zuidelijker, maar daar staat niet zo’n prachtige richtingaanwijzer met van die gele bordjes, zoals we die ook op Cape Reinga hebben gezien. En natuurlijk willen zo’n zelfde soort foto hebben. We kunnen dan nu ook zeggen dat we op het Noordereiland op het (bijna) noordelijkste punt zijn geweest en op het Zuidereiland op het (bijna) zuidelijkste punt. Dus eigenlijk ook bijna van Nieuw Zeeland. Bijna zeg ik dan, want Stewart Island ligt nog net onder het Zuidereiland is vanuit Bluff met een uurtje vaartijd te bereiken. Overigens geeft het richtingbordje naar Cape Reinga aan dat het vanaf Bluff in een rechte lijn 1401 kilometer is. Wij hebben het met een ‘kleine’ omweg gedaan. Wij hebben vanaf Cape Reinga ongeveer 5500 kilometer gereden voor we in Bluff waren. Gek? Nee hoor, we willen zoveel mogelijk van het land zien en dan maak je kilometers. Hele mooie kilometers….

We hebben overwogen om nog naar dit derde grootste eiland (zo’n 60 kilometer lang) van Nieuw Zeeland te gaan voor een dagje. Maar we willen nog veel op het Zuidereiland zien en zijn er niet zeker van dat we tijd genoeg hebben als we eerst nog een dag op Stewart Island besteden. We rijden dus vanaf Bluff door richting Catlins Forest Park.

Zo zijn we eerst richting Slope Point gereden. Dat kon alleen maar bereikt worden via een lange en stoffige gravelweg, dus je kan je wel voorstellen hoe onze camper er nu weer uitziet. Inderdaad, grijs met hier en daar een beetje wit. En bij alles wat je aanpakt zitten je handen en kleren onder de grijze massa. Tja, wie moois wil zien….. Maar als we dan op vier kilometer na Slope point bereikt hebben, is er de afslag van de doorgaan gravelweg naar de weg richting Slope Point. En blijkt er ineens een wegafsluiting te zijn. Men is verderop met de weg bezig. Heel fijn dat men dat pas hier aangeeft en niet aan het begin bij de eerste afslag. Dan hadden we ons mooi al dat stof en smerigheid kunnen besparen. Aan de andere kant, het heeft ons ook meteen bij Curio Bay gebracht. Een hele mooie baai waar je met een beetje geluk Hector Dolfijnen, Seals en Yellow Eyed Penguins kan zien. Dat geluk hebben we vandaag niet.

Uiteindelijk belanden we vandaag voor de overnachting op camping The Whistling Frog. Ik moet je zeggen; kikkers heb ik hier alleen nog maar in afbeeldingen gezien en zeker nog niet gehoord. Vogels daarentegen genoeg. Vanaf de camping is het enkele minuten rijden naar de parkeerplaats bij de MacLean Falls. Daar starten we morgen mee en zo gaan we The Catlins nog verder bekijken. En daar hoort zeker nog een aantal watervallen bij.

Het is zaterdag 2 december en we starten met stof, hebben tussendoor stof en gaan nog een tijdje door met stof. Uiteindelijk zit het tot in alle gaatjes en hoekjes van de camper en kunnen we zelf ook wel een douchebeurt gebruiken. Dat komt straks.

Vanaf de camping rijden we rechtstreeks naar de MacLean Falls, ongeveer 10 minuten rijden over een , je raadt het al, enorm stoffige, gravelweg ne vervolgens nog 20 minuten lopen. Deze Falls zijn zeker de moeite waard. Vervolgens rijden we over diezelfde stoffige gravelweg terug… Volgende stop is Lake Wilkie. Onder ideale omstandigheden een klein spiegelend meertje. Maar de omstandigheden waren helaas niet ideaal, want er was net iets teveel wind. Wel even leuk om gezien te hebben. Nog wel een opvallend dingetje hier; er kraakte een boom zo verschrikkelijk hard dat we dachten dat die ter plekke om zou gaan vallen. Maar dat ging gelukkig goed.

Van Lake Wilkie rijden we richting Matai Falls en Purakanui Falls. Het zou normaal gesproken in die volgorde gaan, maar al vrij snel komen we eerst een richting aanwijzend bordje tegen naar de Purakanui Falls. Dan doen we die toch gewoon eerst? Euh, dat bleek om ongeveer 15 kilometer gravelweg te gaan. Weer heel erg veel stof en fijn zand op plaatsen waar je het niet wil hebben en voelen, maar ook deze watervallen waren prachtig. Verder op de route. Richting het plaatsje Owaka. Maar als je dan onderweg een aanduiding richting Jack’s Bay en Jack’s Blowhole krijgt, wetende dat die ook op het lijstje van te bezoeken plekjes staan, dan gaan we natuurlijk eerst die kant op. En ja hoor, weer tientallen kilometers fijne, stoffige gravelweg. Maar als je Jack’s Bay wil zien, en ik kan je vertellen dat je dat heel graag wil als je van prachtige baaien met ruwe hoge rotsen erom heen en azuurblauw water en bijna witte stranden en bij een prachtige blauwe hemel en 27 graden……, ja dan moet je er wat voor over hebben. Jack’s Bay is schitterend, Jack’s Blowhole was iets minder spannend. Wel heel mooi, maar we misten het knallende en spuitende water. Dat was weer niet zo gek, want het was op dat moment eb. En die knallende spuitende blowholes werken alleen bij vloed en ook nog eens bij een bepaalde windrichting en zeestroming. Tja, dan moet je wel heel erg goed timen…..

Jack achterlatend, rijden we dan nu (via eerst weer veel gravel) naar Owaka. En daar komen we er achter dat we voor de Mitai Falls de Highway een stukje terug zullen moeten rijden. Geen probleem, heerlijk asfalt, een hele mooie weg en slechts 10 minuten later rijden we de parkeerplaats bij de Mitai Falls op. Deze Falls vallen ons enigszins tegen. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ze zijn minder indrukwekkend dan de anderen die we gezien hebben.

Daarna rijden we naar de camping in Kaka Point. Daar willen we alvast een plaatsje reserveren, want we verwachten dat die camping snel vol zal stromen aan het einde van de middag. Waarom? Omdat het de enige camping is die dichtbij Nugget Point is. En Nugget Point is weer een van de mooie uitkijkpunten waar je enkele uren voor zonsondergang kans maakt op het zien van de redelijke zeldzame Yellow Eyed Penguin. En als we er niet heen gaan, weten we zeker dat we ze niet zullen zien. Maar als we de camping oprijden is er nog heel veel plek. Sterker nog, de eigenaresse heeft een briefje opgehangen. Zoek maar een plekje, pak een enveloppe en doe daar de campingfee in en zet het kenteken van je camper op de buitenkant. Die enveloppe doe je in een postbus die in de keuken hangt. Hoezo goed van vertrouwen? Later spreken we de eigenaresse nog even. Ze is verpleegster en heeft vandaag dagdienst gehad en doet daarna en daarnaast haar camping er nog even bij. Sterk mens!

Tegen zeven uur rijden we naar de parkeerplaats bij ‘The Shed’ of ‘The Hide’ zoals het hutje hier wordt genoemd. In dit hutje kan je, zonder eventueel aanwezige Pinguïns, rustig kijken op veilige en geruststellende afstand van de dieren. Maar je moet wel geluk hebben om ze te zien. En dat hebben we! Na een half uur wachten wordt ons geduld beloond. Vreemd genoeg gaat er dan een Pinguïn richting zee, terwijl ze normaal gesproken rond deze tijd juist uit zee komen en naar hun nesten in de bossen net achter het strand gaan. Maar het geeft niets, want we hebben hem of haar gezien. Lekker hopsend en waggelend richting het verkoelende water. En weer een half uur later is het in omgekeerde richting. Dan komt, misschien wel dezelfde, Pinguïn weer waggelend het strand op. Meneer of mevrouw is zich eerst eens helemaal aan opdoffen voor hij/zij naar het nest gaat. Buiging naar links, dan naar rechts, dan voorover, soepel beestje hoor! Uiteindelijk wordt de weg richting rotsen en daarna de bosjes ingezet. Prachtig besluit van een mooie dag. En wat is The Catlins een mooi gebied zeg. Zoveel afwisseling en een door zoveel toeristen gemiste kans. Ook hier mag ik Emma weer nadrukkelijk bedanken voor haar tip. Bij deze Em!

Morgen rijden we richting Dunedin en Otago Peninsula.