Magic Magnificent Milford

Woensdag 29 november;

Had ik al eens gezegd dat ik Nieuw Zeeland zo’n mooi land vind? Volgens mij al een stuk of 1000 keer, maar wat er vandaag gebeurde slaat echt alles. Vanuit het plattelandsdorpje Mossburn rijden we eerst naar Te Anau. Een klein toeristisch plaatsje waar we zes jaar geleden ook geweest zijn en wat activiteiten hebben ondernomen. Nu lopen we erdoor en vinden het al snel goed. Want veel belangrijker is; Te Anau is een plaatsje aan de State Highway 94, maar vooral ook de poort naar The Milford Road en die voert naar de Milford Sound. 

Milford Road wordt door velen die hem gereden hebben bestempeld als een van de mooiste wegen van Nieuw Zeeland, maar misschien wel ter wereld. Vandaag mochten we de proef op de som nemen. Er wordt van tevoren gezegd; het is 112 kilometer, het kan in principe veel korter, maar neem er alsjeblieft 2,5 uur voor. Dan heb je tijd om regelmatig even te stoppen, rond te kijken, misschien een wandelingetje mee te pakken, maar vooral niet te haasten.

Dat advies hebben we ter harte genomen. En nu overdrijf ik echt niet, maar we hebben er 6,5 uur over gedaan. 11 uur startten we in Te Anau en om half 6 rijden we camping Milford Lodge op. Deze weg is zo mooi, dat is eigenlijk niet te beschrijven. Mooi is een volledig onterechte kwalificatie. Geweldig is nog steeds een term waarmee ik de weg tekort doe. Super komt een beetje in de buurt. Maar als ik het magisch, magnifiek, betoverend noem, dan kan je je misschien een klein beetje voorstellen hoe wij deze weg vandaag hebben beleefd. Hier kijk je niet alleen, je luistert erbij, je voelt erbij, je beleeft, je ervaart en vooral; Groots Genieten! Er waren veel momenten vandaag waarop het letterlijk en figuurlijk adembenemend was. We betrapten ons erop dat we onze adem inhielden, omdat we zo gigantisch onder de indruk waren van Hare Majesteit Milford Road, dat we er moe van werden. En is het vreemd dat je jezelf moe voelt worden van het alsmaar opdoen van die enorme hoeveelheid indrukken? Wij denken van niet.

En dan kom je uiteindelijk op de camping aan. Midden tussen de bergen, heerlijk bebost en rust alom. Een prima uitvalsbasis voor morgen. Want dan gaan we de Milford Sound op met en boot. Dat belooft een schitterend vervolg te worden op vandaag. Woensdag 29 november kunnen we inlijsten met een gouden rand er omheen. Al zou dat het plaatje van vandaag waarschijnlijk bederven. Want tegen alles wat we vandaag hebben gezien, kan geen goud op.

Donderdag 30 november staan we op tijd op, omdat we ons tijdig moeten melden bij Southern Discoveries. Met de ‘Lady Bowen’ gaan we een cruise van 3 uur door de Milford Sound maken, inclusief een bezoek aan een onderwater observatorium. Dat laatste drijft in een rustig deel van de Milford Sound en geeft veel informatie over een bijzonder fenomeen; vanwege de vele jaarlijkse regenval in de Fiordlands mixt zout en zoet water op een heel opvallende manier. De bovenste 10 tot 16 meter is heel transparant en dat maakt het voor duikers (en voor de niet-koukleumen ook snorkelaars) mogelijk om in deze fjord zeeleven te zien, dat hier niet wordt verwacht. Zoals zwart koraal en rood koraal. Overigens is zwart koraal heel erg wit…..

Dat obsevratorium was leuk om even gezien te hebben, maar ons gaat het dan toch echt wel weer over de overweldigende indrukken die we op het water in de fjord opdoen. Nadat we gisteren de Milford Road al als zo geweldig mooi hebben ervaren, komt deze Sound er nog eens bovenop. En weer hebben we mazzel met de omstandigheden. Vanwege onze relatief vroege afvaart is de wind nog niet zo sterk, de zon wel volop aanwezig en de bewolking in prettige hoeveelheid boven ons. Als we dan net wegvaren zien we DE trots en HET baken van de Milford Sound; Mitre Peak. Een enorm statige en trots uitstralende berg, voor in de fjord, een van de meest gefotografeerde items in Nieuw Zeeland. Ik kan het me voorstellen. En ik zal maar niet vertellen hoeveel foto’s ik alleen al van deze berg heb gemaakt… Maar zeker in deze super omstandigheden is hij het meer dan waard. Verder zien we een heel stel watervallen, waarvan de Stirling Falls en de Bowen Falls veruit de mooiste zijn. Die Stirling Falls hebben trouwens nog iets anders met zich mee gebracht; de mogelijkheid om op de punt van de boot een koude douche te nemen. De kapitein vaart namelijk de punt van de boot zo dicht bij de waterval, dat je er bijna onder kan staan. Foto’s maken is dan echt een uitdaging…. Maar van zo dichtbij krijg je wel prachtige plaatjes en een schitterende ervaring. De Bowen Falls is weer ene heel ander verhaal. Die is een van de hoogste van Nieuw Zeeland, hij valt in enkele delen vanaf 162 meter.

Ook hier in de Milford Sound hebben we weer Seals gezien. De meesten waren heerlijk aan luieren op een rots. Die rots wordt, heel vreemd, Seals Rock genoemd. Wat ik persoonlijk ook heel erg leuk vond, is dat we de Fiordland Crested Penguins kort bij de boot hebben zien zwemmen. In kleine groepjes hebben we er verschillende gezien. Ze schijnen, behalve in Nieuw Zeeland hier in de Fiordlands, nergens tegen voor te komen. Alleen als ze tijdens de zomer naar koudere wateren bij Antarctica trekken, zijn ze hier weg. En die periode van wegtrekken breekt heel binnenkort aan, dus we hebben nog geluk gehad dat we ze hebben gezien. Kleine diertjes met een stel prachtige spierwitte borstelige wenkbrauwen.

Na nog even na gemijmerd te hebben over al het moois dat we hebben gezien, besluiten we de Milford Road vandaag nog terug te rijden. Het weer is nu nog prachtig, dus zijn we wel benieuwd of nu weer net zulke mooie indrukken zullen krijgen als gisteren op de heenweg. Nou, het was nog steeds schitterend, maar zoals zo vaak is de verrassing er af. Maar zoveel indruk als gisteren was er vandaag niet meer. Dat geeft niets. We zijn nog wel weer even gestopt op de berg vlak voor en vlak na de Homertunnel. Dat zijn voor mij de twee meest indrukwekkende plekken aan de Milford Road. Ik wilde daar heel beslist nog een keer letterlijk en figuurlijk stil staan bij wat ik daar zag, hoorde, voelde, rook, ervaarde, beleefde. Dit is voor mij zo’n plek die voor altijd op mijn netvlies zal staan, die in de herinnering blijft, die ik terug kan halen als ik ergens op een rustige plek ga zitten en me voorstel dat ik daar weer ben. Dan haal ik terug wat ik zag, wat ik hoorde, wat ik voelde, wat ik rook, wat ik beleefde. Dan ben ik daar weer even terug. Van dat soort plekken en die momenten geniet ik. Door dat soort plekken en momenten wordt mijn leven keer op keer verrijkt. Wat ben ik een rijk man!