De eerste dag die niet in de korte broek kan......? Echt niet!!! En bulten Bultruggen....

Is zaterdag 14 oktober voor ons op deze reis de eerste dag die niet in de korte broek kan? Echt niet! Het begint koud en winderig, maar gevoelsmatig niet erg genoeg om de piepkes weer aan onze korte broeken te ritsen.

Het is voor het eerst dat we redelijk uitslapen in ons camperke. Kwart voor acht is voor mij laat en Marion redt het tot half negen. Na alle dagelijkse ochtendrituelen en plichtplegingen rijden we eerst naar Pebbly Beach. Da’s maar een kwartiertje rijden. Het is daar ter plekke gewoonweg onaangenaam qua temperatuur, maar ja, als je hier in de buurt bent kan je niet om dit strand heen. Er wordt gezegd dat hier surfende Kangaroes gespot zijn. Tja, het strand en de aangrenzende grasvelden liggen barstensvol Kangoepoepoe, dus het valt niet te ontkennen dat er hier vaak van die hupsakeejumpawaySkippies komen, maar vandaag laat zich er aan ons geen een zien. 11.00 uur is natuurlijk ook geen goede tijd. Een aantal uren na zonsopkomst en enkele uren voor zonsondergang, dan is de beste kans. Tja, dat hebben we op de camping wel gemerkt. We laten Pebbly Beach voor wat het is.

Vervolgens rijden we zuidwaarts langs de Sapphire Coast. Rond het middaguur breekt de zon door en wij volgens de Tourist Drive number 9, later de 11. We zien zoveel mooie kleurencombinaties in de zee zelf, dat we het bijna niet kunnen beschrijven. Blauw, groen, blauwgroen, azuur, saffier en weet ik veel welke mengelingen er allemaal mogelijk zijn. Dat, in combinatie met de soms vrijwel witte zandstranden, het kon op een Bounty eiland zijn. De route is prachtig en ja, de piepkes blijven er af. Het is tussen de 18 en 21 graden, heerlijk zonnig en we genieten weer en nog steeds.

Via plaatsen als Batemans Bay, Surf Beach, Lilli Pilli, Moruya, Bodalla, Kianga, Narooma, Tilba Tilba, Tathra, Merimbula, Pambula en meer exotische namen, komen we uiteindelijk in Eden uit. Southcoast Holiday Parks is ons thuis voor de aankomende twee nachten. De camping is en ligt werkelijk prachtig. Als we uit de camper kijken zien we voor ons, links naast ons en rechts naast ons water van een heel mooi meer. De zon die net onder is gegaan reflecteert erop alsof ie niet onder Wil gaan, maar wel moet. Als de achter ons kijken zien we nog een heel stuk camping, maar verder dan 200 meter lopen is het niet naar de zee. Die straalde een prachtige blauwe kleur uit, de golven rollen maar door en we horen ze hier. Heerlijk rustgevend.

Morgen willen we de omgeving hier verkennen. Eden heeft een walvis verleden. Walvisvangst en daar houden we niet van, maar ook een beschermende kant. Het schijnt dat er in deze periode van het jaar Bultruggen, Zuidkapers, af en toe een Vinvis voorbij komen. Soms zo dichtbij de kust dat je ze vanaf de kant kan zien. Het zou toch heel erg gaaf zijn als we die mazzel zouden gaan hebben? Morgen zondag. Rustdag? We’ll see….

Zondag 15 oktober staan we op bij stralende zonneschijn. Buiten in het zonnetje ontbijten, terwijl de thermometer nog maar 11 graden aangeeft. Gevoelstemperatuur is prima! En met het uitzicht op onze voortuin van enkele voetbalvelden groot en met een vijver er bij van enkele vierkante kilometers, wie maakt ons wat?

We willen niet veel rijden vandaag. Ons eerste doel hier in het Ben Boyd National Park zijn The Pinnacles. Een rotsformatie die tot aan het strand reikt en drie hoofdkleuren heeft. Bekijk de foto maar en alleen een niet natuurliefhebber zal het niet met ons eens zijn, want dit is toch werkelijk schitterend?

Daarna had ik bedacht om naar het Red Rock Panorama te gaan. Daarvoor moet je dan eerst naar The Green Cape Lightstation op, je raadt het al, The Green Cape. Uh, da’s dus weer zo’n ongeasfalteerde, hobbeldebobbel, rammeldebammel, hotseknotstisweerfeestvandaag-weg. Van 21 kilometer. Gaan we of gaan we niet? Ach ja, als we Kanangra Boyd hebben overleefd, dan moet dit ook kunnen. En het kon! Van het Red Rock Panorama hebben we echter niet veel gezien. Dat viel tegen of je moet zo enorm dieprood en tegen het zwarte aan als een rode rots vergezicht beschouwen. Dat lukte ons niet.

Maar we hebben zo enorm veel wel gezien vandaag! Het was weer eens genieten in optima forma! Het begon al bij het oprijden van de gravelroad. Daar stond ons de eerste Walibi op te wachten. Keurig langs de weg, hij/zij zwaaide nog net niet, maar we kregen een allervriendelijkste glimlach mee op onze route. Even later, en hier zijn onze meningen heel erg verdeeld, wilde Marion het volgende wildlife op de foto zetten. Gelukkig kon ik op dat moment niet stoppen, want daar Marion een zwarte slang op de foto wilde, heb ik daar 100% geen behoefte aan. De enige slang die ik vertrouw is een tuinslang…..

Vervolgens komen we een bordje tegen dat ons verwijst naar Disaster Bay. Waar de naam precies op gebaseerd is weten we niet, maar op basis van wat we te zien krijgen, kan de naam daar never nooit op slaan. Wat een geweldig uitzicht op de combinatie van zee, strand, rotsen en tot onze blijdschap ook nog een vlak aan het kust zwemmende school Dolfijnen. Super!

We rijden (nou ja, meer hobbelen) door richting de vuurtoren op de Green Cape. Daar is het uitzicht fenomenaal, maar onze hoop is vooral op iets anders gevestigd. Vanaf dit punt schijn je in de juiste periode van het jaar vanaf de kant walvissen te kunnen spotten. Maar ja, het blijft natuur. We kunnen moeilijk even naar Moby Dick en zijn maatjes bellen om aan te geven dat wij ter plaatse zijn en zij nu kunnen komen. Het is echter wel de goede tijd van het jaar, dus fingers crossed…..

Het eerste wat we zien is een heerlijk dobberende groep zeehonden. Lekker rustig zondagje voor ze….

Na precies 3 minuten en 12 seconden zien we eerste Bultruggen al. Van ver, dat wel, maar de hoge spuitfonteinen verraden dat ze er zijn. We wilden even gaan kijken en zijn er 3 uur blijven hangen. Zoveel Humpbacks, zoals ze hier genoemd worden. Bij elkaar hebben we er vanmiddag waarschijnlijk wel tussen de 20 en 25 gezien. Soms alleen, soms met tweetallen, soms zelfs met vier samen. En daar waar we in het begin alleen de voorbij zwemmende whales zagen, waren er op een gegeven moment een stuk of drie zich enorm aan het uitsloven. Springend, achterover en zijwaarts in het water laten vallen, met hun staartvin op het water klappend, met een borstvin zwaaiend, het hield niet op. En het kijken hiernaar werkt verslavend voor ons. Dan van zover niet alleen het daadwerkelijk zien en beleven, maar ook proberen om er wat van vast te leggen, dat is echt een hele grote uitdaging. De dieren zwommen op een dusdanig grote afstand, dat volledige inzoomen nodig was en om dan op het juiste moment af te drukken, terwijl ze ineens uit het water schieten….Ach weet je, de ervaringen hebben we nu. We hebben het met eigen ogen gezien en bewonderd. Dit soort beelden verdwijnt niet meer bij ons. Forever in our memories……….

Op de terugweg rijden we nog naar Ben Boyds Tower. Die was ooit bedoeld als vuurtoren, maar is nooit als zodanig in gebruik genomen. Het bleek wel een heel mooi uitkijkpunt voor het spotten van walvissen. En dat is vroeger en dat wordt nu nog steeds veel gedaan.

Onderweg naar de camping gaan we nog even naar de Eden Lookout. Daar kijken we uit over de baai waaraan Eden ligt. Prachtig uitzicht en ook daar zien we, heel in de verte, nog weer een walvis zwemmen en spelen. De verrekijker was vandaag weer een heel welkom ding.

We zijn weer op de camping en overdenken de dag nog eens. Wat voelen we ons gelukkig met het feit dat we deze reis kunnen maken. Samen, de manier waarop, dat wat we al hebben gezien, dat wat we nog voor de boeg hebben. Het is genieten, genieten en nog eens genieten…….

Maandag 16 oktober. Another day at the office? No way! Geen dag is hetzelfde, verrassingen zijn er elke dag weer. Maar tegelijkertijd ook het besef dat we niet elke dag teveel moeten/mogen/kunnen verwachten. Hoe ik dat bedoel? Voorbeeld; we hebben vanmorgen weer direct mooi weer. Dat wordt al gewoon, zei hij heel verwend. We rijden eerst weer naar de Eden Lookout en verwachten er weer minimaal 1 Bultrugwalvis te zien. Niets! Teleurgesteld? Ach, wat heet? Ja, jammer is het wel, maar willen we niet teveel? Het is de natuur Hulzebosjes! Daar kan je niets afdwingen, dus hup, omlaag die lat der verwachtingen.

Onze eerste tussenstop vandaag is Mallacoota. Daar is naast het dorpje Quarry Beach gelegen. Een heel klein parkeerplaatsje bij een megastrand. En de kleur van het water? Geweldig mooi blauw. Het strand? Voelt heerlijk. Temperatuur, fijne 25 graden. Maar waar het hier om gaat is een miljoenen jaar oude rostformatie die allerlei gestapelde lagen gesteente in een diversiteit aan kleuren laat zien. We hebben hele mooie kleuren gezien, maar schatten in dat het effect nog groter zou zijn als de zon er op de goede manier op zou schijnen. Daarvoor waren we niet op de juiste tijd en het zou voor ons te lang duren om er op te wachten. De schaduw is er nu nog, maar het blijft een heel mooi en apart natuurverschijnsel. Daarna een simpele lunch aan een picknicktafel, maar wel met die heerlijke situatie om ons heen. Temperatuur, aanrollende golven, prachtige azuurblauwe zee en ja hoor, heel in de verte toch nog weer een paar walvissen die hun kunsten laten zien. Met de verrekijker en/of een paar hele scherpe ogen lukt het om de capriolen van die machtige dieren te volgen. Voor de camera is het teveel gevraagd, helaas….

We rijden door in de richting van Lakes Entrance. Dat betekent meteen dat we de staat New South Wales verlaten en Victoria inrijden. Wat opvalt zijn twee dingen; heel veel waarschuwingsborden langs de weg voor het gevaar van in slaap vallen achter het stuur, powernaps nemen, gapen is een teken van vermoeidheid, neem op tijd een break, etcetera. Het andere dat opvalt; de Princess Highway is een mooie weg, maar wordt naar onze mening vandaag wel een eentonige weg. Relatief weinig afwisseling, veel tussen de bomen door. Heel mooi, maar veel hetzelfde. Ik kan me voorstellen dat iemand die hele lange afstanden rijdt hier het risico loopt in slaap te vallen tijdens het rijden. Wij houden elkaar gelukkig wel wakker. We kletsen wat, we snaaien wat, we stoppen even voor een bakkie troost, ramen open en frisse rijwind naar binnen of even afgewisseld door de airco. Eigenlijk rijden we nooit langer dan een uur achter elkaar. Dat gaat prima zo.

De beoogde camping in Lakes Entrance is net een parkeerplaats met een schutting er omheen. Niets voor ons, we rijden door naar een andere optie. Eastern Beach Holiday Park is voor ons veel beter. Veel natuurlijker, gemoedelijker, een riviertje vlak achter onze camper en het is weer ongeveer 200 meter lopen en we staan met de pootjes in zee. De zee ziet er overigens nu wel heel anders uit. Meer een Noordzeestrand, zo lijkt het. Grauwere kleur water, koeler ogend, minder tropisch en idyllisch dan wat we tot nu toe hebben ervaren. Waarschijnlijk is dit het verschil met de kant van Australië waar we zijn. Tot vanmiddag waren we steeds aan de oostkust, nu aan de zuidkust. Dus dichter naar de Zuidpool en waarschijnlijk heeft dat z’n invloed wel.

Morgen rijden we door richting Raymond Island. Als het goed is gaan we dan Koala’s zien in het wild.