Van Blue Mountains NP, via Kanangra Boyd NP naar Kangaroo Valley en dan terug naar de kust

Woensdag 11 oktober rijden we vanaf de camping in Katoomba eerst naar de Evans Lookout. Da’s maar een klein stukje rijden, maar het biedt zoveel moois. Op de een of andere manier roept het emoties op. Ik voel het eerst, denk het dan en zeg het dan hardop; Dit had pa ook geweldig gevonden! Hij is dan even heel dichtbij me. Ik geloof niet in een God, geloof wel dat er iets ‘boven’ is en kijk daarom maar eens naar boven. Naar de prachtig blauwe hemel die vol warm zonlicht op dit sensationeel mooie deel van Moeder Natuur neer straalt roep ik in een opwelling; Dankjewel! En ik meen het en schiet even vol. En geniet ervan…..

Terug in de camper. We gaan verder naar Govetts Leap Lookout en de Breidal Veil Falls. Nog zo’n mooi stuk Australië, al bevat de waterval relatief weinig water. Dat komt door de zachte winter die we hebben gehad, aldus een Ozzie lady.

We rijden weg en komen toevalligerwijs een bord met de aankondiging tegen van een Rhodondendron Garden. Onverwacht op de route, kijken en dan compleet verrast worden van de bloemenpracht. Naast de genoemde Rodondendrons ook heel veel kleuren Azalea’s. Nu ben ik zelf geen man met groene vingers, is Marion bij ons degene die veruit het meeste aan en in de tuin doet, maar een verzameling prachtige bloemen in een park zoals hier……Supermooi! En voor de insiders, ja, er heeft een aantal ‘Stientje-momenten’ plaats gevonden. Errug leuk en heel dierbaar.

Verderop hebben we nog even letterlijk stil gestaan bij Bardens Lookout en Mount York Lookout. Die vinden we minder mooi, maar we zijn ook al zo verschrikkelijk verwend!

Na een bammetje verwerkt te hebben, breekt een spannend moment aan. Voor zowel Marion als voor mij. Marion gaat voor het eerst deze reis en sinds hele lange tijd en met een grotere camper zelf rijden. Zeer nauwe instructies gevraagd en gegeven, eerst heeft ze hele witte knokkels van het knijpen in het stuur, maar na een half uurtje rijden gaat het al veel makkelijker en meer ontspannen. Dat maakt mij ook meteen een stuk relaxter en ik durf, behalve met haar meekijken naar verkeer en haar verrichtingen daarin, ook weer wat om me heen te kijken naar de geweldige omgeving. Achteraf gezien, logische spanning in het begin, maar eigenlijk onnodig.

Tot we dichter in de buurt van de Jenolan Caves komen. Enkele verkeersborden en waarschuwingsborden hebben aangegeven dat er een zeer steile afdaling zal gaan volgen. Vrachtwagens en auto’s met caravans mogen daar niet vanaf en worden omgeleid. Aangezien wij vrachtwagen nog caravan bij ons hebben, gaan wij dus gewoon door op de weg. Maar Marion wil wel dat ik het stuur overneem. Achteraf gezien ben ik daar ook wel blij mee. Slingeren, nauwe bochten, krappe passages, maar wel bereleuk!

Onderweg hebben we naast heel veel dode, ook onze eerste levende Kangoeroe gezien. Ze stond langs de kant van de weg in een bocht te kijken en Marion en ik hadden beiden het idee dat ze een kleine in haar buidel had. De situatie ter plaatse maakte het te gevaarlijk om te stoppen en een foto te maken (als mevrouw Roe daar al op had willen wachten trouwens), maar Marion geeft steeds weer aan de beestjes op haar netvlies te hebben staan. Geweldig toch?!

We hebben nog ander wild gezien en dat was behalve veel diversiteit aan mooie vogels ook een Dingo. En helaas heel veel aangereden roetjes en wombats…..

Daarna zijn we doorgereden naar de Jenolan Caves. We hebben onder leiding van een gids een 1,5 uur durende Orient Tour gedaan. Supermooie, indrukwekkende rotsformaties en met alle pracht en praal daar aanwezig zijn er heel wat foto’s gemaakt.

Na een kort ritje komen we in Oberon aan op de camping. Midden in het dorpje en toch heel landelijk. Good for us!

Donderdag 12 oktober gaan we naar de Kanangra Walls. Een volgens insiders hele indrukwekkende rotswand waar een Lookout in de buurt is, maar waar je er wel iets voor moet over hebben om re te komen. Tja, waar een wil is, is een weg. Nou ja, weg…… In de beschrijving staat dat je een groot stuk over unsealed road moet rijden. De weg is 29 kilometer lang en daarvan zijn ongeveer 500 meter geasfalteerd. En daar waar het niet geasfalteerd is varieert de toestand van de weg in gevoelssituaties van ‘help, waar ben ik aan begonnen?’ tot ‘is this the highway to hell?’. Om kort te gaan, als de camperverhuurder dit zou weten, zou onze camper per direct niet meer verzekerd zijn en kregen wij een boete. Maar ja, wat niet weet……En het is toch allemaal goed gegaan? Nou dan! En het was de rit meer dan waard. De Kanangra Walls Lookout was voor ons een plek op de wereld om nooit out gelooked te raken. Zo mooi, zo divers, zo intens genieten….Dit kan je op een foto niet weergeven. Dit moet je horen, zien, voelen, ruiken, beleven…….

We zijn er gebleven tot er (helaas) andere mensen kwamen. Kletsend, lachend, foto’s schietend en achteraf ook nog de stilte verpestend met het gezoem van een drone. Tja, we gunnen ze heel veel hoor, maar onszelf nog meer. Een klein stukje verderop dalen we af tot onderaan een waterval. Ook hier weer weinig water in de val, maar wel een heel mooi plekje en een oase van rust.

Wat wel weer heel leuk is dat we veel van het stuk dat we tot nu toe hebben gezien ook met Tim kunnen delen. Hij heeft dit deel ook beleefd en tijdens het videochatten weet hij ons haarfijn en tot in details te vertellen wat we waar gezien (kunnen) hebben en/of nog gaan zien. Super!

Via de hobbeldebobbeldeknalboembatsbeukaum’nhoofdikmoetplassenzit-daareenkangoeroewezijnergelukkigbijnauitweg komen we bij de doorgaande weg.

Eerst even bijkomen, wat eten en drinken en hatsiekiedee, op naar Kangooroo Valley, zo’n 250 kilometer verderop. Daar willen de overnachting pakken en zien wat daar verder te beleven is. We hopen op hele kuddes roetjes, maar via via vernemen we al dat deze vallei niet de plek is waar ze het meest gespot worden. Al doet de naam iets anders vermoeden. De weg er naar toe is heel erg mooi, vooral het laatste stuk om af te dalen in de vallei. Super!

Morgen willen we hier in de buurt naar de Fitzroy Falls en daarna richting de kust. Waar we precies aan de kust uitkomen is nog helemaal zeker. Maar Pebbly Beach, Darras en Batemans Bay lijken reisdoelen te worden.

Vrijdag 13 oktober begint als een stralende dag. Letterlijk, want de zon schijnt heerlijk, de lucht is al direct strakblauw en dit helpt meteen ook om de dag met een goed gevoel te beginnen. Over goed gesproken. Ik besef me dat ik eigenlijk nog maar heel erg weinig met mijn werk bezig ben geweest in de afgelopen bijna twee weken. De momenten waarop ik er wel mee bezig was kwamen door herinneringen aan een aantal cadeautjes van collega’s voor mijn vertrek en door de herinnering dat ik precies 2 weken geleden de auto in ging leveren en dat op dat moment het gevoel van ‘onze reis begint’ nadrukkelijk aanwezig was. Dat ik die afstand zo snel heb kunnen nemen, geeft me een goed gevoel. Goed vanwege de voorbereiding, de overdracht, de balans in mezelf en het vertrouwen in en van anderen. Heerlijk om zo weg te gaan en er vol vertrouwen terug te kunnen gaan keren, al duurt dat nog ruim 3 maanden. Toch merk ik de laatste dagen dat ik vermoeider ben dan ik eerder had ingeschat. Geeft niets, de tijd is er om die vermoeidheid weer onverkort in energie om te zetten. En met alles wat we tot nu toe doen en nog van plan zijn, moet dat geen enkel probleem zijn.

Terug naar vandaag, wakker worden in Kangaroo Valley. In deze ronduit prachtige vallei hebben we diverse Kangoeroes gezien. Maar dan wel op foto, tekening en schilderij. In het echt? No way! Oh ja, toch, er lagen er helaas weer wat dood langs de weg. We zijn vanmorgen eerst een stukje terug gereden naar de Fitzroy Falls. Het water maakt een vrije val van 81 meter, maar helaas is ook hier weer sprake van relatief weinig water. Het zou een spectaculairder kunnen, maar dit vallende water in combinatie met de supermooie omgeving maakt dit tot een ware bezienswaardigheid.

Daarna zijn we via een hele mooie weg (het houdt maar niet op) richting kust gereden en uitgekomen in Darras South Beach. Het is gelegen in het Murramarang National Park. Als we de weg oversteken staan we in de duinen en op het strand. Op de camping zelf vliegen er weer prachtige bontgekleurde vogels rond, maar waar het eigenlijk om gaat; rond 16.00 uur meldt de eerste Kangoeroe zich op de camping. Hij komt bij me op bezoek, vlak bij onze camper en meneer laat zich heel rustig fotograferen en ik kan op m’n gemak een praatje met hem maken. Nou ja, met hem, meer een monoloog naar hem. Het enige wat hij doet is de kop afdraaien als ik niet met wat eten over de brug kom. Maar dat is hier juist uitdrukkelijk verboden. Tja, meneer en mevrouw Roe kunnen in het wild ook geen brood halen en moeten in hun eigen eten voorzien. Als de mens dat gaat verpesten door eten te geven, dan redden de beestjes zich in het wild waarschijnlijk niet meer. Dan zorgen de mensen dus eigenlijk voor de dood van de Roetjes. En dat willen we toch niet? Even later duiken nog een Mama en Kindje Roe op. De kleine is dusdanig groot dat het zelf heen en weer hupst, maar volgens onze buurvrouw nestelt het zich af en toe toch nog even bij mams in de buidel. Dat hebben we dus niet meer gezien.

Morgen weer een stukje verder richting zuiden, via Batemans Bay en de toeristische kustweg. Zien waar we uitkomen. Ik schat in dat Eden morgen het einddoel is.

Correctie na een bezoekje aan het strand en terugkomst op de camping. Ineens lopen er veel meer Kangoeroe’s. De hele familie Roe is aanwezig, zo lijkt het. En het gras schijnt goed te smaken. Vanzelfsprekend roept dit om meer foto’s en als het dan uiteindelijk ook nog lukt om Mama Roe met Kindje Roe in de buidel vast te leggen, dan is het voor ons helemaal geslaagd. Terwijl ik dit zit te schrijven scharrelen die beestjes nog rustig verder om ons heen. Geweldige samenleving. Ik ken genoeg situaties waar ik dit soort tolerante gedrag zou waarderen, motiveren en willen stimuleren. Dank dat het hier in ieder geval zo kan gaan.