Over lang vliegen en Tijdzones overwinnen... En daarna; New York City!!!

Dinsdag 12 december. Ik word ’s morgens wakker en het giet werkelijk. Dat houdt een uurtje aan en dan wordt het droog, maar het wil vandaag niet lukken om er een mooie warme, zonnige dag van te maken. Grauwe luchten, dikke laaghangende bewolking, nee……….het is tijd. Het is echt tijd om Nieuw Zeeland te verlaten. En dat komt goed uit, want vanmiddag leveren we de camping in. Onderweg kijken we nog wel even in Diamant Harbour en Lyttelton, maar eigenlijk is het maar tijdvulling. Geen doel op zich om nog echt te verkennen. Maar ja, het mooie reizen binnen Nieuw Zeeland hadden we feitelijk gisteren al prachtig afgesloten.

De camper inleveren is een fluitje van een cent. Daarna met de taxi naar Airport Lodge Motel in Christchurch. Kort bij de luchthaven, dus dat scheelt morgen weer. De kamer die we hebben geboekt is prima. We besluiten nog een hapje buiten de deur te gaan eten, al kan er ook op de kamer worden gekookt. Maar dan moeten we eerst nog van alles bij een supermarkt gaan halen en feitelijk hebben we daar niet zoveel zin meer in. We besluiten om naar een Thais restaurant te gaan. En dat was heerlijk.

Bij terugkomst bij de kamer is er iets niet in orde. Naast ons is een buurman of buurvrouw aanwezig in de aangrenzende kamer. Heel logisch in een hotel, dus daar is op zich niets mis mee. Maar de buur snurkt zo verschrikkelijk hard, dat op zijn deur bonzen, op het raam kloppen en tikken, tegen de tussenmuur rammen, het helpt allemaal niets. Ik ben zelfs nog gaan vragen of er een andere kamer beschikbaar was, maar dat blijkt niet het geval. Dan maar een andere oplossing. Iets wat helemaal niet bij ons past, maar in dit geval wel heeft geholpen; tv aan en niet bepaald zacht (horen we zelf het gesnurk hiernaast niet en wellicht doet Buur er iets mee). Verder doen we deuren net iets harder dicht dan normaal en zo nog wat van die dingen. Uiteindelijk hadden we geen snurkgeluiden meer toen we zelf gingen slapen. Mission completed!

Woensdag 13 december loop de wekker om kwart over 3 (!!!) af. We moeten om 6.25 uur vliegen, het is een internationale vlucht, dus minimaal 2 uur van tevoren op de luchthaven om in te checken, security door te komen, et cetera. De taxi is voor 4 uur besteld, staat om vijf voor 4 voor de deur en vijf over 4 staan we in de vertrekhal van Christchurch Airport. Het is nog super rustig en inchecken is om kwart over 4 klaar. Tja, dan moeten we nog ruim 2 uur zoetbrengen. En dat lukt best door een kop koffie weg te slurpen, wat toiletbezoeken te doen, een aantal winkels tig keer te zien, veel te dure artikelen te bekijken, ook al zijn ze taxfree. Acht, we vertrekken keurig op tijd en je moet er wat voor over hebben om wat van de wereld te zien toch? So far, so good.

We landen na drie uur vliegen, maar aangezien we ook weer 2 uur tijdsverschil hebben overwonnen, komen we in Sydney Australië plaatselijke tijd rond half 8 aan. En de bagage wordt automatisch door getransporteerd naar ons volgende vliegtuig naar Los Angeles, dus daar hebben we geen omkijken naar. We moeten om 10.40 uur boarden, zodat we om 11.25 uur gaan vliegen. Zouden moeten gaan vliegen…….. Er is een of ander systeem dat zorgt voor het aan boord brengen van de catering kapot. Nu moet het op een andere manier en dat duurt langer. Lang verhaal kort, we vliegen pas om 12.30 uur weg. Da’s niet goed beginnen aan een vlucht die toch al bijna 14 uur zal duren….. En opnieuw kan ik er niet omheen dat ik over Qantas niet volledig tevreden ben als luchtvaartmaatschappij. Over de Airbus 380 waar we mee vliegen niets te klagen. Maar net als op onze vlucht van Melbourne naar Auckland, krijgen we nu ook te horen dat de maaltijd die we vragen er niet meer is. En we zitten deze keer toch echt lang niet achterin het vliegtuig! Er was keuze uit drie maaltijden, maar mijn keuze zou nog even van boven gehaald worden, het zou 5 a 10 minuten duren. Dan krijg ik al zo’n vermoeden… En ja hoor, daar komt een kwartier later een meneer purser aan met de mededeling dat de Lasagne er niet meer is. Het spijt hem en of hij mij de kip kan aanbieden. En dan krijg je die kipmaaltijd, dan is het lauw en qua smaak zo ongeveer het slechtste vliegtuigeten dat ik heb gehad. Om geen last te krijgen van te lang een lege maag, heb ik gevraagd of ik dan tenminste een  warme maaltijd zou kunnen krijgen…. Nee, Qantas is niet mijn fievorate maatschappij. Want sommige personeelsleden mogen qua klantvriendelijkheid en gastvrijheid ook nog wel wat bij gespijkerd worden.

In Los Angeles komen we plaatselijke tijd 7 uur ’s morgens aan. Maar nog steeds op diezelfde woensdag 13 december! We zijn dus eigenlijk een half uur nadat we uit Christchurch zijn vertrokken al in Los Angeles, via Sydney… Al die tijdzones door, heen en weer terug, zelfs de internationale datumgrens moesten we over. Het kan raar lopen. Time flies, letterlijk op deze manier.

De vertraging van Sydney werkt door in LA. Daar gaan we zelfs met nog meer vertraging weg. Anderhalf uur! Vanwege een nieuw te testen security systeem. Dat was destijds op Schiphol ook geen succes de eerste dagen, maar we hebben nu de pech dat het hier in LA juist nu wordt getest. Daar komt nog bij dat het personeel dat we op de luchthaven LAX meemaken nu niet bepaald overloopt van vriendelijkheid. Sommigen zijn ronduit bot, maar op z’n minst onvriendelijk. Wat een verschil met Australië en Nieuw Zeeland! Wat ook nog opvalt is dat er heel veel ouder personeel rondloopt om mensen wegwijs te maken. Het zijn veel mensen die volgens mij al lang de pensioen gerechtigde leeftijd bereikt hebben. Maar ik weet ook dat vele ouderen in Amerika niet rond kunnen komen als ze er niet meer bij werken. Wellicht is dit soort baantjes voor hen gecreëerd?

In New York komen we tegen tien voor zes ’s avonds aan. Wat heel fijn was om mee te maken, niet dus, was dat ik enkele minuten voor de landing hartstikke beroerd werd. Zo kwamen de kotszakjes toch nog even van pas. Helemaal niet blij mee, maar direct na de landing leek het weer oké. Niet dus! Terwijl we op de bagage staan te wachten komt de drang weer en hup, de eerste de beste afvalbak is weer welkom. Ik markeer mijn territorium in New York direct maar even, zodat ze weten dat ik er ben. Want zo ben ik (niet dus). Ik baal als een stekker dat het gebeurt en ook dat het juist nu gebeurt. Nadat we de bagage hebben en even later in de taxi zitten moeten we nog een klein uur rijden naar ons hotel in Upper Manhattan. In de taxi ga ik nog even door. Gelukkig hebben we nog extra zakjes… Als we tegen 7 uur bij het hotel zijn, test ik tijdens het inchecken nog een keer een maag, maar daarna vind ik het genoeg. Ik ben nog nooit zo blij geweest om me op een hotelkamer terug te kunnen trekken. Het is uitkleden, liggen en slapen. Naast dat ik mezelf beroerd voelde, vond ik het het meest rot voor Marion. Zo wil je niet reizen en zo wil je niet aan je verblijf in een wereldstad als New York beginnen. Maar mijn Marion is net Florence Nightingale. Supervrouw!

Donderdag 14 december. Na een goede nachtrust ben ik weer helemaal de oude. Gelukkig maar, want we zijn niet al te lang in deze megastad, dus wil ik ook dat we er samen zoveel mogelijk uit kunnen halen en gaan genieten. Nou, dat is vandaag meteen al gelukt. In ons hotel ontbijten kan niet worden gereserveerd, maar net erbuiten zijn mogelijkheden genoeg. Maar man, wat vragen ze hier veel voor iets heel simpels! Enkele happen en slokken verder, maar vooralsnog met de maag voldoende gevuld, lopen we eerst maar eens even naar een supermarkt. We ontbijten de overige dagen wel op onze hotelkamer met zelf gekochte dingetjes. Stelletje Hollanders dat we zijn!

Daarna plan de campagne maken. Wat doen we vandaag verder? Nou, onze eerste dag is goed besteed. Eerst met de subway naar de ferry terminal in Battery Park om met de Staten Island naar het gelijknamige Island te varen. Gratis vervoer van 25 minuten heen en 25 minuten terig en geweldig mooi zicht op Lady Liberty, het vrijheidsbeeld dus, maar ook de skyline van Lower Manhattan en de Brooklyn Bridge. En ja hoor, ook al is het rond het vriespunt, het zonnetje schijnt weer voor ons en alle anderen hier aanwezig. Heerlijk!

Nadat we van de ferry afkomen, lopen we richting One World Trade Centre. Dat willen we heel graag zien, maar ook de Memorial die daar in de vorm van twee grote vierkante vijvers is gemaakt. Een vijver zonder vallend water en een met. De New Yorkers schijnen hiermee hun kracht, hun moed en doorzettingsvermogen te willen tonen. Maar ook dat ze zich niet laten klein krijgen en weer bouwen aan toekomst. Het is nog daglicht als we er aankomen, maar bijna donker als we er weer weggaan. Het verschil met de kunstmatige verlichting bij de memorial, maar vooral ook in de enorm hoge (531 meter) toren van One World Trade Centre is enorm. En dan met alle verlichting erbij die de dagen voor Kerst aantonen. Het maakt het tot een prachtig geheel. De beide vijvers vind ik indrukwekkend, het verhaal er achter ook, de reden waarom het is gekomen is triest. Maar tegelijkertijd geeft het maar weer eens aan dat mensen toch elke keer weer hoop en vertrouwen hebben. Gelukkig maar.

Na One World Trade Centre gaan we weer een stukje met de subway en stappen bij kort bij Rockefeller Centre. Het is dan al hartstikke donker, nog maar half zes in de middag. Reden waarom we nu nog hierheen gaan? Ik wil heel graag die grote kerstboom uit Home Alone zien. En rondom Rockefeller Centre is het heel erg druk, maar wel supergezellig druk. Daar waar in Australië en vooral in Nieuw Zeeland al volop getracht werd iedereen in kerstsfeer te krijgen met liedjes, afbeeldingen, rondlopende kerstmannen, et cetera, het ze lukte niet om Marion en mij in kerstsfeer te krijgen. Op een of andere manier paste het niet dat wij daar met de camper rondreden, in korte broek en T-shirt rondliepen en dan een kerstgevoel konden krijgen. Maar in hier in New York? Met vrieskou, sneeuw, Kerstmannen in vol ornaat, verlichting in bomen, gebouwen, enzovoort, met kerstliedjes en zelfs een complete grote lichtshow? Direct Kerstgevoel! Overigens met een flinke teug Disney erbij, want tijdens de lichtshow dacht ik even terug aan ons verblijf in EuroDisney twee jaar terug. Wat een heerlijk gevoel en wat een heerlijke stad is dit! Ik voel me hier in een dag al meer thuis dan ik me in al die jaren ooit in Amsterdam (waar ik het dan toch maar even mee vergelijk) heb gevoeld. Dat geldt ook voor Marion. De dagen voor Kerst zou je eens in je leven in New York moeten zijn geweest.

Overigens, we stonden midden tussen lichtshow, grote Kerstboom, andere feestverlichting en dergelijke, toen Marion iets opviel. Er zat een jongen vrouw op een muurtje met een prachtige lach op haar gezicht. Een jonge man die voor haar op de knieën zat stond net op. ‘Ik denk dat hij haar net ten huwelijk heeft gevraagd’, zegt Marion tegen me. Er lagen twee mooie rozen op haar schoot. ‘Ik denk dat je gelijk hebt’, zeg ik. We kijken nog even naar het stel en ze zitten nu naast elkaar op het muurtje. We lopen erheen en ik vraag of het klopt wat we hebben gezien. Beiden kunnen geen grotere glimlach tevoorschijn toveren dan op dat moment. Ik vraag of ze van hun happiness een herinnering op foto willen hebben. Dat willen ze en de man maakt er meteen gebruik van om ‘het moment’ nog een keer, enigszins geënsceneerd, over te doen en vast te leggen. Natuurlijk doen we dat. Zo wijzen we ze ook nog op het bordje dat iets verderop bij de verlichting en in het zicht van de grote kerstboom staat, met daarop de boodschap dat je al je mooie en op foto vastgelegde momenten naar Rockefeller Centre kan appen of mailen. Het zal een gezamenlijke herinnering worden. Dat laat het, naar later blijkt, Boliviaanse stel zich geen twee keer zeggen. Prachtig!

Een ander moment dat me vandaag heel erg bij gebleven is; we staan aan de kant van de weg, tegenover een hele mooie kerk, vlakbij Wall Street. We leggen de kerk op foto vast, met daarachter One World Trade Centre. Financiële wereld, religieuze wereld, hoop, moed en vertrouwen na een terroristische aanslag in deze wereld, allemaal heel kort bij elkaar. Daar waar wij de foto’s staan te maken, zit een oudere man in een rolstoel langs de kant van de weg, op nog geen twee meter van ons af. Marion ziet dat de man iets uit een verpakking probeert te krijgen, maar daar hopeloos en hulpeloos in faalt. Het lijkt erop dat de man ooit een beroerte heeft gehad of zoiets. Dan staat de Florence Nightingale in Marion weer op en ze biedt de man haar hulp aan. Ze vraagt of ze de verpakking van het materiaal af zal halen. De man is haar heel dankbaar. Het blijkt een soort warmtepleister te zijn die hij op zijn overhemd geplakt wil hebben onder zijn jas. De man is Marion heel dankbaar. Even later staan we nog even te kijken bij One World Trade Centre en ik zie tranen bij mijn lieve vrouw. Aangezien ze dat vaker heeft door de kou, vraag ik of dat nu ook de oorzaak is. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Het hulpeloze van de man in deze omstandigheden grijpt haar aan. Hier komt de mensen-mens Marion weer eens naar boven. Ik heb de liefste vrouw ter wereld!