New York City, een stad met veel gezichten...

We zijn vandaag nog maar voor de tweede dag New York City in geweest, maar zijn er al wel achter dat het een stad is met veel gezichten. Voor een groot aantal mensen is het zien en/of gezien worden. Door de kleding die men draagt, de muziek die iemand maakt, door luid te toeteren, door bedelend aan de straatkant te zitten, door vuilnisbakken te doorzoeken, door…., door…., door…. Het verschil tussen arm en rijk lijkt hier zo enorm veel groter dan bij ons in Nederland.

Zo spraken we in de metro met een Amerikaanse die het systeem hier helemaal beu is. En of dat nu door Republikeinen of Democraten geleid wordt, het blijft steeds maar niet goed gaan met Amerika, zo geeft ze aan. Eigenlijk is ze het land wel zat en zou ze wel weg willen, maar de zorg voor haar moeder houdt haar tegen. Ze heeft veel goede dingen gehoord over Nederland en ook over de Scandinavische landen. Hoe de zorg er goed geregeld is, hoe het met de AOW geregeld is, hoe het hele sociale systeem daar in elkaar zit. Hoe men daar toch redelijk snel onbezorgd van de oude dag kan genieten. Ze geeft aan zich goed te kunnen redden, maar het niet eens te zijn met veel zaken in haar eigen land. Ook heeft ze vrienden die een tijd geleden in Amerika zijn komen wonen, vanuit Luxemburg. Die mensen hebben haar aangegeven dat het heel fijn is om in Amerika te kunnen wonen, maar ze hebben het ook meegemaakt dat je heel erg snel en hard kan vallen. Van het ene op het andere moment kan je niets meer. Er zijn niet voor niets zo enorm veel daklozen hier.

We zien ze ook. Op veel straathoeken, in portieken, bij de subwaystations, soms komen even ergens een lobby of restaurant in lopen om snel even enkele minuten op te warmen. Maar ze worden er al heel snel weer uitgestuurd. Ze worden vrijwel nergens getolereerd. Er is wel een aantal instanties dat zich om deze mensen bekommert, maar het blijkt in 99% van alle gevallen niet voldoende en/of niet snel genoeg te zijn. Aan de ene kant zou je deze mensen wel willen helpen, maar waar begin je dan? En aan de andere kant, hoe doe je dat? Als er een mij om geld zou vragen, weiger ik dat. Dan koop ik liever iets te eten voor hem of haar. Liever dat, dan dat ze het geld meteen in drank of zoiets omzetten.

Over kleding had ik het ook al even. Er lopen hier mensen nog altijd in de korte broek over straat. Soms zelfs in combinatie met T-shirt. Bij – 4 graden Celsius! Crazy, denk ik dan. Maar ook de jeans waarvan je de heupband op de knieën terugvindt. Die gasten kunnen net zo goed alleen in hun boxer gaan lopen. En de groep mensen die alleen maar in sportkleding loopt. Slobberende trainingsbroek, knetterstrakke tights, pet van de favoriete honkbal of basketbalclub op en gaan met die banaan. Verder heb je ook nog de zakenlui die er in hun pak top uitzien, maar er dan een jas en handschoenen bijdragen die als een vlag op een modderschuit staan. Ik denk dat velen zoiets hebben van ‘als het maar warm is’. En ze hebben dan nog gelijk ook. Vervolgens is er ook nog een flink aantal vrouwen die hele kuddes dieren om hun lijf dragen. Zoveel bont als hier gedragen wordt heb ik lang niet gezien. Van supersjiek tot volledig afgedragen en vermoedelijk al vele generaties gedragen lange jassen. Ik ken wat mensen die hevig zouden protesteren tegen het dragen van al dat bont, maar hier hoort het in deze tijd volledig tot het straatbeeld.

Marion en ik doen trouwens aardig mee om ons als New Yorkers te gedragen. We hebben een hotdog gegeten bij een kraam op een straathoek. We hebben bij de McDonalds even een beetje junkfood gegeten. We vervoeren ons vrijwel alleen maar te voet en met de subway. Tja, dat wordt afkicken vanaf maandag…..

Vandaag hebben we als eerste een bezoek gebracht aan Dylans CandyBar. Een megagrote voorraad snoep en ijs. We snappen steeds beter hoe het kan dat de VS tot een van de meeste obese landen ter wereld behoort. Man, zodra je de etalage bekijkt vliegen de calorieën al bij je gewicht op. Stap je over drempel, dan voel je je broeksriem al strakker aanspannen. Ga je binnen verder rondkijken, dan hoor je Sonja Bakker al ergens in je achterhoofd. En als je dan ook nog eens wat gaat eten in het café-restaurant boven, dan weet je eigenlijk al dat de kans heel groot is dat je overgewicht moet betalen voor je weer in het vliegtuig stapt. Zoveel zuurtjes, M&M’s (ja ze hebben ons in vele kleuren en smaken), chocolaatjes, zuurstokken, lolly’s en noem het verder maar op. Te gek voor worden. En een gewoon ijsje? Niet mogelijk. Een scoop, een bolletje ijs dus, is hier zo groot als een flinke vuist. Kinderen wordt hier gerust een schaal met 2 of 3 scoops voorgezet, met daarop de enorme ladingen slagroom, verfraaiende snoepjes, et cetera. De grootste ijscreatie kost 45 dollar (!!!) en bevat 10 scoops, heel andere mikmak er bij op en er zijn dagen dat men deze schalen hier niet kan aanslepen, zoveel worden er dan gevraagd. We zijn er binnen geweest, hebben rondgekeken, foto’s gemaakt, wat praatjes gemaakt, maar verder dan een kop koffie zijn we bewust niet gegaan. Het was te verbazingwekkend om dit allemaal zomaar voor ons te zien gebeuren.

We hebben vandaag ook een stukje Central Park gezien. Maar het is vandaag erg grauw en grijs, waardoor het park er enigszins troosteloos bij ligt. We hopen en verwachten zaterdag of zondag mooier weer te hebben. Ook al is het koud, als het helder is en een flauw zonnetje schijnt wat meer licht, dan ziet het er al meteen veel vriendelijker uit.

We hebben vandaag de Trump-tower ook gezien. Wat een gedrocht! Wat een protserigheid en wat een toonbeeld van ‘kijk mij eens’. Ik heb niks met die man en ik heb gewoonweg geweigerd om dit gebouw op de foto te zetten. Dat stuit me tegen de borst.

We hebben ook even over Fifth Avenue gelopen. Dat is zo ongeveer de wat de PC Hooftstraat voor Amsterdam is, zo heb ik begrepen. Dure winkels, hoge prijzen en hier willen mensen graag worden gezien met tassen waar die dure spullen inzitten. Vermakelijk om te zien hoe mensen vreselijk hun best doen om zo nonchalant mogelijk te doen alsof het hen niets scheelt, maar door hun gedrag tegelijkertijd heel erg opvallen. Showtime, zo lijkt het wel!

We zijn ook weer naar Rockefeller Centre gelopen. Daar zijn we naar Top of the Rock gegaan. Dan kan je in een hele korte tijd (ongeveer 30 seconden) van de begane grond naar een van  de observatiedekken op de 67e, 68e of 69e verdieping. Dat hebben we gedaan, maar helaas is het kort voor we naar boven gingen gaan sneeuwen. Daardoor is het zicht ernstig verslechterd en hebben we van New York van bovenaf maar relatief weinig kunnen zien. Maar we hopen morgen of overmorgen nog een kans te krijgen. Dan doen we een poging bij het Empire State Buiding. Dan kan je nog hoger, maar helder weer is dan wel fijn. Onze New York Pass geeft ons vrije toegang tot vele bezienswaardigheden, dus dat maakt het makkelijk beslissen om te gaan. Al deze tripjes kosten normaal gesproken een vermogen. Een tripje naar zo’n hoog punt kost zomaar even ergens tussen de 25 en 50 dollar per persoon. Ik dacht Nederland alleen overal geld uit trachtte te slepen….

Vanaf Rockefeller Centre zijn we naar Times Square gelopen. Dat hebben we voor een groot deel autovrij gemaakt, dus je kan hier nu makkelijker rondlopen. Maar het is er een drukte van belang. Sneeuw of geen sneeuw, koud of niet koud, hier gebeurt continue heel veel. De neon reclame is enorm groot en heel erg veel. Mensen lopen overal te verkopen, aan te kondigen, je te winnen voor iets. Maar er staan ook heel mensen zich gewoonweg even te vergapen aan alles wat zich daar afspeelt. Ik vind het prachtig om hier rond te kijken. Even deze gekte ervaren, om vervolgens onszelf weer terug te kunnen trekken in onze eigen rust. Goed dat we die keuze hebben! Bij Times Square is ook The Brooklyn Diner. Een supergezellige tent, waar we een bakkie koffie hebben gedronken. We zaten aan de bar (want de tafels zijn alleen voor de eters) en hebben er een stukje kokostaart bij genomen. Nou ja, stukje… Het was goed dat we eerst geïnformeerd hadden hoe groot het stuk was. We hebben het gedeeld en nog was het bijna teveel om op te krijgen. En dan te bedenken dat dit hier wordt geserveerd als dessert. Men eet hier dus zo’n enorm stuk taart, nadat men hier al een hele maaltijd heeft verorberd! Niet te geloven. Waar laten ze het? Terwijl we aan de bar zitten gaat een aantal personeelsleden met glazen aan de gang. Ze versieren ze met slingers chocoladesiroop, aan de rand chocolade korrels en dan gaan ze in de vriezer. Zo hebben ze nog een aantal variaties. En ze worden gebruikt voor diverse milkshakes, voor verse jus d’orange en dergelijke. Ziet er erg leuk uit en dit zal de drankjes ongetwijfeld duurder maken. Al was het alleen al door het werk dat er ingestoken is voor er ook maar een drankje aan te pas komt.

Daarna was het ineens of er op Times Square een lading celebraties los gelaten was. Zo zag ik Ed Sheeran, kwam ik Obama tegen en ook Carmel Anthony, een top NBA basketballer. Dat je zoveel geluk op een dag kan hebben….. Nee hoor, zonder gekheid. We zijn naar de New Yorkse versie van Madame Tussaud geweest. Was best even leuk, al zeggen me de naam van een groot aantal Amerikaanse beroemdheden niet zoveel. Soms zelfs helemaal niets.

En een zaak waarvan ik nooit had gedacht binnen te gaan, Victoria’s Secret. Nou, ik ben er binnen geweest. We hebben er rondgekeken en ik ben vooral verbaasd over de prijzen voor die lingerie. Hoe kleiner het lapje stof, hoe duurder het wordt. The Secret zal hem wel in iets anders zitten…. De zaak is enorm. Meerdere verdiepingen en zelfs een museum is er. En dat over kleding waar je het grootste deel van de dag niets van ziet. Ben ik vermoedelijk te nuchter voor.

Vanwege de slechte weersomstandigheden besluiten we rond zes uur de subway te pakken richting hotel. We halen nog even iets te eten en maken plan de campagne voor morgen. Dan willen we in ieder geval graag de Brooklyn Bridge over lopen.