Via Mount Gambier naar The Grampians National Park

Het is zondag 29 oktober. Heerlijk is het als we weer met een goed gevoel en goede zin wakker worden. Vandaag gaan we een hele logische route volgen. Van Portland eerst naar Mount Gambier en vandaar in de richting van Grampians National Park. Naar Mount Gambier willen we vanwege The Blue Lake en The Sinkhole.

Vanwege de weersvoorspellingen besluiten we de kortste weg te nemen en deze keer niet de Tourist Drive. Het is 120 kilometer rijden en binnen 1,5 uur zijn we ter plaatse. Heel vreemd dat we kort voor Mount Gambier ineens een andere tijdzone inrijden en dan is het ineens een half uur vroeger. Zo is het half twaalf en ineens nog maar elf uur. Vreemd ook dat het maar met een half uur gaat, terwijl we normaal gesproken tijdzones met een uur per keer zien verspringen. Het zal…

Als eerste zijn we bij de Umpherston Sinkhole. Een krater, veroorzaakt door een heel lang geleden gebeurd natuurverschijnsel. Een stuk aarde met een diameter van naar schatting zo’n 75 meter is ineens ineen geklapt en zo’n 10 tot 12 meter lager geland. Daar is nu een tuin die een mengeling is tussen natuurlijke groei en aangelegd groen. Er hoort ook een watervalletje te zijn, maar die staat vrijwel droog. Wat we wel zien is enkele flinke bijennesten. Gewoon uit de buurt blijven en er is niets aan de hand. Alles bij elkaar hebben we het na een kwartiertje wel gezien en we gaan door. Naar The Blue Lake en de Valley Lakes. Deze meren hebben een vulkanische oorsprong en Blue Lake is zo genoemd naar aanleiding van de blauwe ogen van Sinterklaas. Nee zonder gekheid, in de Australische zomer kleurt dit meer schijnbaar heel mooi blauw. Wij zijn dus nog te vroeg. In november begint heel geleidelijk de verkleuring. Het ‘blauw’ wordt steeds intenser. Nu is het een mengelmoesje en met de buienwolken die boven onze hoofden en dus ook boven het meer hangen, krijgt de zon geen enkele kans om ons op het echte blauwe meer te trakteren. Jammer, maar helaas. We hebben aan het Valley Lake nog wel even buiten zitten lunchen. Dat dan weer wel. Daarna zijn we nog naar de Engelbrecht Cave gereden, maar dat is zo minimaal klein en onaantrekkelijk, dat we besluiten door te rijden.

Tja, wat kan ik verder van Mount Gambier zeggen? Voor wat we vandaag van deze stad en omgeving hebben gezien, stellen we onszelf de vraag of het deze rit waard was. Vanwege het mooie? Neuh. Maar we kunnen nu later niet zeggen; ,, Hadden we maar of waren we toch maar…..”.

We zoeken op de Campermate app en in de gidsjes die we bij Visitor Centres hebben verzameld even snel naar de voor ons meest aantrekkelijke camping in Grampians National park. We zien de BIG4 Parkgate Resort net buiten Halls Gap. Halls Gap is een soort middelpunt in Grampians NP. Van hier uit starten vele wandelingen, toertochten, ritten naar Lookouts en andere activiteiten. Bij de receptie worden we door de gastvrouw al snel als Dutchies herkend en in onvervalst Nederlands met een Australisch sausje legt Gini het een en ander over de camping en de omgeving uit. Prima zo. Hier blijven we in ieder geval twee nachten. Waarom? Ten eerste, voor vandaag hebben het wel gehad. Van Portland via Mount Gambier naar Halls Gap blijkt ongeveer 350 kilometer rijden. Da’s normaal gesproken niet zo’n probleem, maar als je van die 350 er ongeveer 320 met hele harde wind in een hoge windvangende camper moet sturen, dan is dit een soort cardioworkout voor je armen en nek. En met harde wind bedoel ik ook echt harde wind. Hier op de camping staat de camper de hele tijd heen en weer te schudden. Marion gaf al aan dat ik zeeziek zou kunnen worden hierdoor. Het zou niet eens vreemd zijn….

Vanavond, vannacht en morgen schijnt het prutweer te worden. De wind blijft hard, maar het gaat vooral heel veel regenen, tot morgen aan het begin van de avond. Zo zijn de verwachtingen. Helaas, het is niet anders. We zien morgen wel wat we nog wel buiten kunnen doen. We gaan in ieder geval naar het Visitor Centre in Halls Gap en nog wat meer specifieke informatie halen. We hebben al het een en ander uitgezocht, maar wellicht kan men ons daar nog meer mooie natuurverschijnselen, wandelingen en/of ritten aanbevelen. Hoe dan ook, als we hier pas donderdag weg zouden rijden is dat geen enkel probleem. We kunnen de Grampians dus goed genoeg verkennen lijkt me.

Maandag 30 oktober. De afgelopen nacht was het weer gewelddadig, niet geweldig. Marion schreef er al over. Maar uiteindelijk hebben we de dag van vandaag ook weer nuttig besteed. Weliswaar niet veel buiten en ook niet heel veel nieuwe ervaringen opgedaan, maar het uitzoeken van toerroutes en wandelroutes is ook heel leuk om te doen vind ik. En het enthousiasme om morgen weer op pad te gaan is weer een stuk groter geworden.

Wat ik ook heb gedaan is wat uitzoekwerk voor aanstaande vrijdag. Vrijdag? Het is toch pas maandag? Waarom nu dan al voor vrijdag? Nou, gewoon omdat we hebben besloten tot donderdag in the Grampians te blijven, dan een heel stuk richting Melbourne te rijden en een half uurtje rijden van Britz Melbourne te overnachten. Kunnen we daar vrijdagochtend rustig de reistassen inpakken, de binnenkant van de camper schoonmaken en op tijd de camper inleveren en naar de airport gaan. En dan hebben we onze maand Australië er alweer op zitten. Onvoorstelbaar snel is dat voorbij gegaan! Maar wat geweldig mooi en hoe enorm genieten! En nog steeds genieten natuurlijk, want de dagen die we hier in de omgeving deze week nog krijgen worden vast weer hele mooie. Grampians National Park heeft een aantal hoogtepunten en die we willen we zeker gaan zien en ervaren. Hoe we dat hebben ervaren zal ik later wel beschrijven. Eerst doen! See ya!