Grampians National Park

Dinsdag 31 oktober, het is droog. Gelukkig! En de wind is gaan liggen. Ook een goed teken! Nu de zon er nog bij en onze dag start goed. Maar die zon laat op zich wachten. Heel even drukt ie een paar stralen door het dikke wolkendek, maar meer dan dat is het niet vandaag. Helaas, want hier in Grampians National Park is het ontzettend mooi, maar met de zon erbij maakt het de natuur en de effecten ervan nog mooier. Het mocht niet zo zijn vandaag. Maar niet getreurd, we hebben weer een ontzettend mooi stukje Australië gezien.

O ja, toen ik vanmorgen wakker werd en de deur van de camper open deed, was ik het eerste wat ik zag twee paar starende ogen. Kanga en Roe stonden op nog geen 25 meter rustig te kijken, maar toen ik uitstapte hopsten ze weg. We hebben dus ook hier op de camping deze ‘huisdieren’.

Al met al hebben we vandaag niet meer dan zo’n 40 kilometer gereden en zo’n 12 kilometer gelopen. Vanuit Halls Gap hebben we eerst een ‘look geout’ bij Boroka Lookout. Prachtig uitkijkpunt op een deel van de Grampians en aangrenzende valleien. Daarna naar Reed Lookout en naar the Balconies. Vooral die laatste is erg mooi en spectaculair. Het is net een dubbel overhangende rots die er uitziet als de kop van een roofdier (met een beetje verbeelding tenminste). Gelukkig vandaag geen stuntpiloten die ondanks alle waarschuwingsborden, verbodsborden en hekken op die rotsen klimmen om zo nodig dat ene mooie plaatje te laten maken. Risico’s op uitglijden, afbrekende rotsblokken, wegglijdende stenen, naar beneden donderen, allemaal mogelijk. Het enige plaatje dat dan nog voor je gemaakt wordt is je rouwadvertentie, want dit vertelt niemand na. Het is hier hoog en steil. Je zou wel oerdom zijn als je dergelijke risico’s neemt. Maar er zijn er schijnbaar genoeg die het doen. Vandaag hoorde ik ook weer van iemand die het wilde doen, alleen voor de foto. Gelukkig kwam ze op tijd tot bezinning.

Wat we op Boroka, Reed en the Balconies dus misten was Zonnemans. Dat zou het nog mooier maken en we hopen morgen of donderdagochtend nog een kans te krijgen. Het is vlakbij en we blijven hier nog twee nachten, dus duimen maar…..

Door naar de Mackenzie Falls. We hopen nu een waterval te gaan zien waar echt flink wat water naar beneden plenst. En we worden beloond! Eerst zijn we naar de Lookout gewandeld. Een fraai gezicht van bovenaf, maar als we in de diepte kijken en daar de mensen zien lopen, krijgen we de indruk dat van de onderzijde het zicht op de Falls nog veel mooier zijn. Zo gezegd, zo gedaan en beneden aangekomen blijkt niets minder waar te zijn. Geweldig! Hier kan je gerust gaan zitten, luisteren, voelen, kijken, ervaren, maar vooral genieten. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik kan gerust zeggen dat ik de Mackenzie Falls voor vandaag het natuurlijke hoogtepunt vond. Zeker daar in de diepte (best tegenstijdig zo eigenlijk…..)

Overigens was van tevoren vermeld dat de wandeling naar de onderkant van deze waterval en weer terug inspannend kon zijn. Enigszins steile stukken wandelpad en een hoop ongelijkmatige traptreden. Tja, wie mooi wil zien, moet pijn lijden…. Ach wat heet pijn, een beetje spanning op de beenspiertjes, een wat verhoogde hartslag en ademhaling, eigenlijk gewoon een flinke training. No worries! Maar iets wat me deze reis meerdere keren opvalt is hoe goed Marion zich houdt. Ondanks eerdere klachten aan knie, heup, nek, et cetera, ze doet het heel goed. 66 jaar, met pensioen, maar zo heerlijk fit. Wat een geweldig mooi mens is het toch en niet alleen vanwege haar fitheid hoor! We genieten samen zo enorm van alles wat we hier met z’n tweeën kunnen en mogen doen, het is bijna onwerkelijk. Het is niet genieten met een hoofdletter G, maar het hele woord kan in hoofdletters worden geschreven. GENIETEN dus!

We eindigen onze ontdekkingstocht weer op de camping, maar voor die tijd zijn we nog naar de Silverband Falls geweest. Mooi, maar ze vallen in het niet bij de Mackenzie Falls. Morgen pakken we onze Grampians Explorer Tour weer op. Op het programma staat een aantal wandelingen. We gaan het weer ervaren!