Punakaiki (the Pancake Rocks), dan richting Hanmer Springs

Woensdag 22 november staan we op met stralend weer. Sinds langere tijd kunnen we in een heerlijk aangenaam zonnetje buiten ontbijten. Vandaag hebben we maar een korte rit op het programma staan. Eerst naar Cape Foulwind en daarna naar Punakaiki. Bij elkaar ongeveer 70 kilometer. Ook wel een keer lekker.

Eerst wil ik even naar een garage, want er is een koplamp en een achterlicht defect. Britz staat reparaties tot 200 dollar toe zonder voorafgaand overleg, dus dat mag geen probleem zijn. bonnetje mee en bij inlevering van de camper declareren. Tja, hoe welwillend de Kiwi’s ook zijn, bij 3 adressen krijg ik 0 op het rekest. En aangezien het een huurauto is, laat ik de reparaties door vakmensen doen. Ook al zou ik wellicht zelf de lampen kunnen vervangen. Morgen dan in Greymouth dan maar even proberen. Daar komen we morgen vanaf Punakaiki toch al vrij vlot aan en daar zal de tank ook weer vol met diesel moeten worden gegooid. Overigens verbazen we ons over het verschil in prijs van de diesel. Meestal betalen we tussen de 1,25 en 1,30 dollar per liter. Maar we hebben recent ook al eens 1,12 dollar betaald, ons laagterecord. Onze verbazing was dan ook heel groot dat er in Westport waar we vanmorgen wegreden 1,54 per liter werd gevraagd. Een verschil van 42 cent per liter op een tank diesel loopt flink op. Rare jongens, die Kiwi’s.

Cape Foulwind is dichtbij, slechts een kwartiertje rijden. Het is een mooie kaap met ook een schitterende baai erbij. En ook hier is weer een Seal kolonie te vinden. We hebben overigens nu wel afgesproken om niet alle Seals van het Zuidereiland te gaan bezoeken en bekijken, want zijn we vermoedelijk nog wel even bezig. Maar ook hier bij Cape Foulwind is het leven als een god in Frankrijk, nee eigenlijk als een Seal in Nieuw Zeeland. Want ze hebben het hier heel goed. Luieren, spelen, zwemmen, badderen, ruzie maken, flirten, er gebeurt van alles met, door en tussen deze beestjes.

Vervolgens zijn we naar Punakaiki Beach Camp gereden. Een camping die een geweldige ligging heeft. De oceaan is vlak achter ons, slechts 50 meter lopen en we liggen er in. En als we verder aan alle andere kanten uit de camper kijken zien we een paar geweldige rotswanden. Prachtig gezicht! Nadat we al rond kwart voor 1 hebben ingecheckt op de camping, eten we vlot wat en gaan dan lopend naar het natuurfenomeen waarvoor we hier gekomen zijn. Punakaiki ofwel de Pancake Rocks. Een partij rotsen die er uitzien alsof er enorme stapels dikke grijze pannenkoeken op elkaar gestapeld zijn. En met daar tussen waterpartijen die ervoor kunnen zorgen dat het water met veel kracht door de blaasgaten, de zogenaamde blowholes, wordt uitgespoten. Het beste is het om het vloed te bekijken, zo hebben we gelezen. Dat treft, want dat is het nu. En het is een schitterend gezicht, zeker met opnieuw prachtig weer erbij. En later lees ik dat bij heel slecht weer er nog veel meer kans was op enorme uitschietende waterfonteinen. Tja, dan hebben we nu dus pech dat het weer te mooi is? Nee hoor, dan gaat onze voorkeur toch echt wel uit naar de supermooie omstandigheden van vandaag en niet die van 2011, zoals we het toen hebben gezien. Vanzelfsprekend hebben we wel geprobeerd om het water zo hard mogelijk knallend en spuitend op de foto te zetten.

Rond kwart over drie zijn we weer op de camping. Het is er heerlijk rustig, we gaan lekker buiten zitten. Bakkie koffie erbij en dan weer eens de kaart en de informatie erbij pakken voor de dag van morgen. Zo is het een lekker rustig dagje met wat minder activiteit onderweg. Misschien hebben we vanavond nog mazzel met een mooie sunset boven zee, maar dat is nog even afwachten. De bewolking neemt flink toe, dus of de zon nog veel kans krijgt om zichzelf aan ons te tonen, terwijl hij in de zee zakt? We wachten af.

Nog steeds woensdag; we hebben een zonsondergang gezien, waar je U tegen zegt. Prachtige kleuren, spiegelend in het natte zand van het strand, waarvan het water zich geleidelijk steeds iets verder terug aan het trekken is. Dit was een hele mooie afsluiting van deze dag.

Donderdag 23 november. Het zonnetje schijnt nog niet helemaal optimaal, maar de temperatuur is al erg lekker. Het voelt goed. Ik wil buiten de tafel dekken voor het ontbijt, maar bedenk me even later. Terwijl wij aan het ontbijt zouden zitten, zouden we zelf ook opgevreten worden door zandvlooien. En de meeuwen die hier over vliegen komen bij je op tafel zitten. Daar heb ik dus geen zin in, dus het ontbijtspul is snel weer opgepakt en we eten in de camper. Op ons gemak en zonder ergernis.

We rijden richting Greymouth en het eerste dat ik daar wil doen is tanken. Ik hou er helemaal niet van om op de laatste druppel te rijden, maar dat is nu zo langzamerhand wel aan het gebeuren. Goede leer; eerder tanken hier, want het kan zomaar gebeuren dat er in de eerste 100 kilometer geen pomp is. Maar we halen Greymouth zonder kleerscheuren en met weer een litertje diesel of tig aan boord, gaan we een paar boodschappen doen. Ik vond gisteren blijkbaar het servies niet mooi genoeg, wat ons vandaag verplicht om een nieuw bord te kopen. Samen van 1 bord eten kan heel gezellig zijn, maar wij vinden het niet zo praktisch. Daarna is men bij Toyota Coast zo goed geweest om onze camper van 2 nieuwe lampen te voorzien. Alles weer in orde, rijden maar!

Ons volgende doel is Lake Brunner. Een heel mooi meer en aan de overkant ervan doemen bergen op en een aantal daarvan met sneeuw op de toppen. Een prachtig gezicht! Vanaf Lake Brunner willen we richting Hanmer Springs. Dat moet een hele mooie route zijn, zo is ons verteld, dus zo had ik thuis al gepland. Zo gezegd, zo gedaan. Maar vanaf Lake Brunner moeten we eerst terug naar de State Highway 7 en daar kan je volgens de wegenkaart op verschillende manier komen. Aangezien we er niet van houden om dezelfde weg terug te rijden als dat niet hoeft, kiezen we het alternatief, via Bell Hill Road. Die weg begon als een keurige weg met mooi asfalt, maar veranderde even later in gravel. Da’s nog niet zo erg, want het was hard en vlak, dus prima om op te rijden. Maar de weg was kurkdroog en als ik dan in de spiegel keek en zag wat er achter de auto plaats vond….. Het leek wel of er een kudde op hol geslagen koeien over een zandvlakte raasde. Zo ongelooflijk veel stof! Alles zat er onder. We vonden het later door de hele camper terug en zijn bij aankomst op de camping is aan het vegen en dweilen geweest. Tja, wie moois wil zien….

Toen we weer op de SH7 reden en ongeveer een uurtje onderweg waren, vroeg Marion me wat ik van de weg vond. De weg is mooi, zo geef ik aan. Maar niet heel bijzonder mooi. Het is niet waarop ik gehoopt en eigenlijk ook enigszins gerekend had. Maar ik heb hoop, zeg ik. Ik heb hoop dat na Reefton de bergen hoger worden, de dalen smaller en dieper en we moeten nog richting Lewis Pass. Hopelijk gaat de SH7 ons dan toch brengen waar we op hopen….

En ik kan je 1 ding zeggen; Na de Lewis Pass werd de SH7 niet mooi, hij werd niet prachtig, nee hij werd adembenemend! Wat schitterend is de omgeving hier weer. Ruwe bergen, groene hellingen, kale rotsen, besneeuwde toppen, watervallen, een glanzende en kronkelende prachtig blauwe rivier, begroeiing die in de zon ligt te pronken met al haar diversiteit aan kleuren groen, rood, bruin en heel veel geel. Schitterende combinatie en heerlijk om hier te toeren.

Uiteindelijk komen we in Hanmer Springs aan. Dit plaatsje ligt hier ook prachtig en het is vooral een plaats waar thermaal baden gepromoot en gebruikt worden. Maar als we de informatie bekijken is het meer een zwembad in wat aparte vormen. Maar als er ook glijbanen en dergelijke bij blijken te zijn, dan is voor ons al het ‘natuurlijke’ er af. Mogelijk is het water van bronnen afkomstig, maar het zijn geen natuurlijke poelen, baden, vijvers of iets dergelijks. Geen thermaal bad voor ons dus. En verder worden jetboat, bungeejump en allerlei andere adrenaline opwekkende zaken aangeboden. Gaan we niet doen.

Morgen rijden we richting Christchurch en we zijn allebei heel benieuwd wat we daar aantreffen. Vorige keer waren we daar binnen een jaar nadat er twee grote aardbevingen waren geweest. Men was bezig met een stukje wederopbouw, maar ook nog heel veel sloopwerk en opruimwerkzaamheden. Naar wat ik gelezen heb, moet er heel veel werk zijn verzet sindsdien. Wordt vervolgd!