Zuidereiland, Abel Tasman NP. En hoe!!!

Na enkele dagen zonder bereik, netwerk en helemaal zonder internet..... Daar zijn we weer!

Zondag 19 november, vroeg uit de veren, want we moeten ons om 8 uur melden bij de ferry die ons naar het Zuidereiland gaat brengen. Geen probleem. Inchecken was online al gedaan, nu alleen nog even bij een drive in loket langs rijden en daar een boardingpass halen. Even voor negen uur varen we al af. We hebben eerst even aan dek gestaan om het afvaren en uit de haven wegvaren te zien. Dan even een bak koffie en vervolgens weer naar het dek. Afhankelijk van de wind zoeken we verschillende dekken op. Rond half elf is de zon al zodanig aanwezig, dat we de rest van de tocht continue aan dek hebben kunnen blijven. Zonnetje op de kop, de wind die af en toe iets feller werd, maar altijd behapbaar bleef en vooral genieten. Ja alweer en nog steeds.

Eerst steken we Cook Strait over. Een ongeveer 40 kilometer brede zeestraat die bij ongunstige wind (Noordnoordwest) deze Strait een bijnaam geeft; the roaring fourties. Het is op zo’n moment een van de meest onaangename plekjes op Aarde, zo geeft informatie ons aan. Blij dat de wind dan nu uit het Zuidwesten komt. Moet goed komen, want op zeeziekte zit ik echt niet te wachten. Na Cook Strait varen we de Marlborough Sounds in. Een schitterend gebied, waar je tussen de bergen in vaart, allerlei baaien met aangrenzende witgele stranden, azuurblauwe wateren en tot ons plezier ook; een school van zo’n 40 a 50 Dolfijnen. De hele school zwemt heel snel en de dieren springen dat het een lieve lust is. Een hordeloper zou heel jaloers zijn op het gemak, waarmee deze dieren in een geweldig tempo steeds weer die niet zichtbare horde nemen. De school zwom dwars op de boot aan en hun koers was zodanig dat ze daarna achter de boot uit het zicht verdwenen. Camera’s waren dichtbij, maar zou een lucky shot zijn als de beestjes erop staan.

Tegen kwart over twaalf naderen we Picton, het havenplaatsje op het Zuidereiland waar de ferry aan gaat meren. We moeten dan naar de camper, want zodra de boot aan de wal ligt, moet er ook direct begonnen worden met het ontschepen. Zo komt het dat we stipt half 1 al van de boot afrijden. Ons einddoel van vandaag is het Abel Tasman National Park. Meer specifiek, Old Macdonalds Holiday Park in Marahau. Op die camping hebben we 6 jaar geleden ook gestaan en we hebben daar een heel goed gevoel aan over gehouden. Heerlijk rustig, landelijk, oud en easy made sanitair gebouw en boven alles, het voelt op allerlei manieren aan alsof ontspannen het enige is dat je hier kan doen. Zo gezegd, zo gedaan. De camping is nog voor het grootste deel hetzelfde en het gevoel is er ook weer meteen. En dat het zonnetje nog zo uitbundig schijnt, dat we er nog (goed ingesmeerd) bij in de zon kunnen luieren voor een uurtje, heerlijk. Dat uurtje voelde eigenlijk al als oefenen. Oefenen voor over een week of vijf, want dan zijn we weer heerlijk op Curaçao. Maar zover is het nog lang niet. Eerst het Zuidereiland verder op. Het mag raar klinken, maar toen we het Zuidereiland op reden, voelde het alsof we weer aan een nieuwe vakantie en reis gingen beginnen. Heel apart.

Het is maandag 20 november en we starten met een prachtige dag. Blue Monday heeft voor mij ineens een heel andere betekenis gekregen. Blue Sky, Blue Sea, blauw betalen, maar O, wat een superdag is dit!

We hebben gisteren eens even wat informatie doorgenomen en een van de brochures verwijst naar iets wat ik al heel lang op mijn wishlist heb staan. En hier is het mogelijk. We moeten er even voor terug naar Motueka, maar dat is maar een kwartiertje rijden. En omdat het vandaag stralend weer belooft te worden, vinden we eigenlijk dat het vandaag zou moeten gebeuren. Mits degene die het uit kan voeren plaats heeft natuurlijk. We rijden om half 10 van Old Macdonalds farm richting Motueka en om 10 voor 10 staan we aan de balie. Hebben jullie vandaag nog plaats voor 1 persoon en zo ja, hoe laat? Jazeker hebben we plaats, wat dacht je van nu meteen?

Slik! Eh, ja, ik doe het! En van welke hoogte? De hoogste, dus 16.000 voet. Jazeker mensen, vandaag ben ik gaan Skydiven! Een tandemsprong vanaf 16.000 voet, ruim 5 kilometer hoogte. Vrije val van 20 seconden met een topsnelheid van 120 mijl per uur, dus een kleine 200 kilometer per uur en daarna nog 4 a 5 minuten rustig aan de parachute hangend, genietend van het uitzicht en met een paar flinke slingers rechts en linksom naar beneden. Hoge bergen aan de ene kant, glooiende groene heuvels aan de andere kant, de azuurblauwe zee op weer een andere plek. Carpe Carpe en nog eens Carpe Diem! En ik had verwacht dat het opwindend zou zijn, maar het gaat veel verder dan dat. Opwindend is een understatement. Als de deur daarboven open gaat om de eerste koppels er uit te laten, dan is het toch wel even slikken, maar als je dan zelf in dat gat hangt om te gaan springen, dan wordt het wel even spannend. Maar als je dan los gaat….. Wat een enorme adrenalinekick, wat een snelheid, wat super super super te gek is dit. Eigenlijk kan ik er geen passend woord voor vinden, maar het heeft mijn verwachting enorm ver overtroffen.

 Na deze luchtdoop zijn we Motueka even ingegaan voor een lekkere kop koffie, een flappentap en een Subway broodje. Ik heb gehoord dat een doop gevierd mag worden, dus dat hebben wij op deze voor ons helemaal passende wijze gedaan. Ons volgende doel is om naar het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland te gaan. Dat is Cape Farewell. Daar zijn we vandaag niet helemaal gekomen. Wel daar vlakbij.

Onderweg hadden we nog een tussenstop gepland bij de Waikoropupu Springs. Hier in de omgeving bekend als de Pupu Springs. Glashelder water, een zoet meertje met natuurlijke bronnen er in. Je kan hier tot zeker 10 meter diepte op de bodem kijken. En zeker bij het prachtige weer dat we vandaag weer hebben. Het levert weer hele mooie ervaringen en herinneringen op. Deze Pupu Springs worden door de Maori als heilig beschouwd. Het is dan ook absoluut verboden om het water aan te raken, laat staan mee te nemen of er van te drinken. Maar zeg nou zelf, waarom zou je dit prachtige stukje natuur aanraken. Kijk ernaar, geniet ervan!

De camping waar we staan is Wharariki Beach Holiday Park. En ja, die is vlakbij Wharariki Beach. Een geweldig mooi strand op 20 minuten loop- , schuif- , glij- , klim- , daal- en wiebelafstand. De weg er naartoe begint op 300 meter achter de camping en gaat via grind, trapjes, gras, heel mul zand, gravel en nat zand over dan weer brede paden, dan weer heel erg smalle paadjes en dan ineens over een stuk gras of breed stuk zand. En zo ineens zien we het strand. Maar dan ben je nog niet bij de zee. Nee, dan moet je eerst nog een paar honderd meter door een soort Sahara heen ploegen en pas dan ben je bij het strand en de zee. Maar wat we zien is prachtig. Breed, bijna geen mensen, ook hier weer enkele Seals, rotspartijen in zee, met van die prachtige gaten erin. Het is weer schitterend geweest vandaag. Deze mooie maandag krijgt van mij een ongelooflijk dikke 10!

Dinsdag de 21e rijden we eerst naar Cape Farewell. Nu zijn we dus ook op het meest noordelijke punt van het Zuidereiland geweest. Een mooi uitzicht, maar het haalt het niet bij gisteren. Maar goed, het kan niet alle dagen zo optimaal zijn als gisteren. Vanaf Cape Farewell zijn we terug gereden naar Motueka. Dat moest wel, want het was de enige doorgaande weg aan die kant. Na wat boodschappen gedaan te hebben, zijn we nog even naar het vliegveld terug gegaan. Gisteravond hebben we de foto’s en de video van het skydiven bekeken op de laptop. En ze zijn gewedlig geworden. Matt, de cameraman heeft superwerk afgeleverd. En sociaal als we zijn, vinden we onafhankelijk van elkaar dat we hem best even persoonlijk kunnen complimenteren en bedanken. Hij was verrast, maar heel blij dat we daar speciaal voor terugkwamen.

Vanaf Motueka zijn we door de Motueka Valley gereden en geleidelijk richting Westcoast gegaan. We hadden nog twee tussenstops gepland en die hebben we ook gemaakt. De eerste bij de Buller Gorge Swingbridge, de langste hangbrug van Nieuw Zeeland en de Maruia Falls. Lang verhaal kort; viel allebei enigszins tegen. Ja, ik weet dat dit decadent kan overkomen, maar we zijn ook al zo enorm verwend geraakt met alle prachtige eerdere ervaringen. We gaan soms verwachtingen scheppen en dat is niet altijd even handig in een land als dit. Het blijft schitterend, dat zeker, maar er zijn heel veel mooie dingen, veel geweldig mooie dingen en dingen waarvoor superlatieven tekort schieten. De overige drie weken? We gaan het ervaren en beleven. En met heel veel zin en plezier.