Een mooi begin en een mooi eind van een lange reisdag

Dinsdag 20 oktober is voor ons weer een dag van veel reiskilometers. De kortste weg van de camping aan het Lago Trasimeno naar de camping in de Dolomieten waar we nu zijn, is hoe dan ook al ruim 500 kilometer. Maar ja, de reis liep zo voorspoedig, dat we er nog maar wat extra’s bij gedaan hebben, zo’n 50, maar dan wel over kleinere wegen met veel bochten en door de bergen.

Laat ik bij het begin beginnen; opstaan als de zon net boven het Lago Trasimeno opkomt is in één woord ‘genieten’. De rust, de oranje bal die heel geleidelijk opstijgt, het serene, het gladde water. Intens, dat is denk ik wat ik toen voelde. Heerlijk!

Even over negenen rijden we van de camping weg en via een korte stop bij een supermarkt komen we al snel op de tolweg. Vanwege de vele geplande kilometers leek me dat het makkelijkste en vlotste gaan. En als we dan onderweg toch nog mooie natuur mee zouden pakken, dan was dat mooi bonus. Nou, ik kan je zeggen; die eerste uren hadden we net zo goed over de maan kunnen rijden. We hebben bar weinig van de omgeving gezien, omdat het heel heiig en vaak gewoonweg mistig was. Niet zo'n dichte mist dat we er problemen met rijden door hadden, maar de omgeving hebben we vrijwel niet gezien. En toen we eenmaal in Toscane aankwamen was het nog steeds niet veel soeps, helaas. Ik zeg helaas, want volgens velen moet Toscane een enorm mooie provincie zijn. En daar zijn we gelukkig wat later zelf ook wel achter gekomen, omdat Zonnemans ineens heel hard zijn best ging doen en er voor zorgde dat de bewolking verdween. De grote en naar verluid mooie steden Florence, Pisa, Siena, Bologna, we zijn ze allemaal gepasseerd of in de buurt geweest en wellicht bezoeken we die later nog wel een keer, maar nu in ieder geval niet.

Rond half drie naderen we de stad Trento. Als we zo door zouden rijden, dan kwamen we rond kwart voor vier op de camping aan. Dat is vlot en feitelijk prima, maar we kunnen natuurlijk ook nog eerst een stuk van deze omgeving gaan bekijken door de wat kleinere wegen te pakken. Dus, eerst naar een parkeerplaats, koffiestop gepakt en meteen de kaart erbij. Als ik bij Trento van de tolweg af ga, welke wegen moet ik dan nemen om toch steeds meer richting Fié/Völs te gaan, zonder al te ver uit de buurt te komen? Oké, Segonzano, een wereldstad, maar niet heus.

Wat een goede keuze blijkt dit te zijn geweest! Schitterende bergwegen, mooie meren, onwerkelijk en verrassend mooi gevormde rotsen, besneeuwde bergtoppen en dat alles zomaar even ‘on the road’. Wat we jammer vinden is dat er op de meest mooie plekjes veelal geen mogelijkheden zijn om even te stoppen. Soms een te gevaarlijke plek, soms op een plek waar je niet het uitzicht hebt dat je eigenlijk wil vastleggen in je geheugen en op een foto. Tja, dan maar alleen in ons geheugen. Nee Hulzebos; gelukkig alleen in ons geheugen. Herinneringen blijven als ze sterk genoeg zijn en een foto is er vaak een van velen. Wij hebben er in de meeste gevallen ook nog eens de beleving bij en dat heb je met alleen een foto niet.

Opvallend is hoe weinig ik eigenlijk nog maar van het land Italië wist qua natuur. Daar waar ik dacht dat de Great Ocean Road in Australië uniek is met alle speciaal gevormde rotsen in zee langs die weg, daar hebben we in Puglia hier in Italië zusjes van gezien. En vandaag, die puntvormige rotsen? Die hebben we als Pinnacles in Nieuw Zeeland en Australië gezien. Geweldig!

We zijn tegen zes uur op camping Alpe di Siussi of ook wel Seiser Alm in Fié allo Sciliar of ook wel Völs. Het is al te donker om mooie foto’s te maken, maar waar we staan is werkelijk ongelooflijk. Ik weet niet of je de bergketen de Dolomieten kent, maar die staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. En raad eens waar we staan? Aan de voet van die bergen. Het was al prachtig toen we hier aan kwamen en als we morgen bij volle zon alles nog eens kunnen gaan zien, dan zal ik er waarschijnlijk van gaan kwijlen, zo mooi. Ik weet het, het is een kwestie van smaak, maar voor mij geldt dit zo. Vandaag nog geen foto's hiervan, daarvoor was het al te donker.

Morgen maken we een rondje door dit prachtige gebied. Enkele bergpassen staan op het programma en ik schat in dat er weer heel wat foto’s gemaakt zullen gaan worden. Het grote genieten gaat door!

Vanavond hebben gegeten in het restaurant op de camping. Dat was een leuke en lekkere afsluiter voor vandaag. Onderling hadden we het er over dat hier alles vooral in het Duits gaat en dat we helemaal niet meer het idee hebben dat we nog in Italië zitten. Daar spraken we een van de serveersters over en die gaf aan dat hier in deze streek Duits ook de moedertaal is en Italiaans erbij geleerd wordt en als derde taal Engels. Weer wat geleerd.

Arrivederci

Marc