Bestolen in Waitomo Caves, daarna In Natura alles gecompenseerd!

Vandaag zijn we naar de Waitomo Caves gegaan. Heel erg beroemd in Nieuw Zeeland en ver daarbuiten. Daar moet je geweest zijn volgens velen die ons voor gingen. Zoals gisteren al beschreven hebben we heel bewust gekozen om alleen de Caves te bezoeken inclusief een bezoek aan de Glowwormgrot. Zo gezegd, zo gedaan.

Het mooie van een camper huren bij Britz is dat de hoofdbestuurder vrije toegang heeft tot deze tour. Tja, we blijven Nederlanders he? Voor de andere helft van ons duo was op meerdere manieren korting te krijgen. Vouchers, kortingsbonnen, op een Top 10 camping staan, diverse mogelijkheden. Maar als je dan bij de kassa van de Caves komt, kan die combinatie niet worden gedaan. Dus niet vrije toegang voor de bestuurder en korting voor de andere helft. Of het een, of het ander. Wat een nepperij is dit. We hoeven het natuurlijk helemaal niet te doen, maar we hebben dit stuk niet voor niets gereden en willen dan toch met eigen ogen en oren wel ervaren hoe mooi die Caves zijn hier.

En dan de tour zelf. Die duurt alles bij elkaar 45 minuten en er wordt in groepen van maximaal 18 mensen tegelijk gestart. Bij de ingang naar de grot zijn 2 wachtrijen, een voor groepen (die bijvoorbeeld met bussen tegelijk komen) en een voor de mensen zoals wij die met slechts enkelen tegelijk of zelfs alleen komen. Onze tour start om half elf, want om het half uur gaat er een groep de grot in. Anders wordt het te druk, zo wordt gezegd. Wat ons dan ook heel erg verbaasde is dat wij netjes tot half elf wachten, in de verwachting dat er meer dan genoeg ruimte, tijd en rust in grot was om te kunnen luisteren, kijken en genieten. Maar om de vijf minuten ging er tussendoor een deel van die grote groepen dezelfde grot in. En dat betekende dat gidsen gejaagd hun tour doen, dat er steeds weer overlast is van andere groepen en dat het genieten heel erg minimaal kon zijn. En voor ons ook daadwerkelijk was. Wat een commerciële business is dit zeg! Ik voel me hier bij en door Waitomo Caves en zijn organisatie bestolen. Als men mij gaat vragen of ik iemand zou adviseren om hier deze tour te gaan doen en daar zoveel geld voor uit te gaan geven, dan zeg ik absoluut nee! En dan hadden wij nog flinke korting ook! De gloeiwormgrot? Ja, die was mooi, zeker wel! En ons bezoek was zeker niet negatief. De grot was mooi, de wurmpies leuk, we hebben een vest en een jas gescoord, dus zeker niet ontevreden daarover. Maar de omstandigheden maken het minder mooi dan we hadden verwacht en gehoopt.

Maar dan! Daarna hebben we alles In Natura terug gecompenseerd gekregen. Enkele kilometers rijden vanaf de Caves is de Ruakuri Reserve Bushwalk te doen. Met daarin een zogenaamde Natural Bridge. Het een is wandelingetje dat in een lus gelopen kan worden en waar gemiddeld een half uur over gedaan wordt. Nou, wij hebben het gemiddelde flink omhoog getrokken! Zoals wel vaker nemen we uitgebreid de tijd om foto’s te maken van dat wat wij mooi, leuk en/of interessant vinden. Daar waar anderen uren kunnen staan, kunnen wij overigens ook zo voorbij lopen hoor. We trekken altijd ons eigen plan hierin. Gelukkig komen onze voorkeuren daarin meestal overeen.

Daarna moesten we ongeveer 25 kilometer rijden om bij het volgende bewonderenswaardige natuurverschijnsel te komen. The Mangapohue Natural Bridge is een prachtige poort of brug zoals de naam al aangeeft. Hij torent hoog boven het riviertje uit en je komt er via een korte wandeling door een kloof. Supermooi stukje!

Dan weer enkele kilometers verder; The Marakopa Falls. Wauw, wauw, wauw! Wat verrassend mooi en wat een enorme stortvloed aan water komt hier vanaf. Opnieuw worden we hier in natura betaald voor onze aanwezigheid met schitterende beelden. Er kwam hier trouwens even na ons een stel Canadezen en daar raakten we kort mee in gesprek. Ze blijken uit Vernon in British Columbia te komen. Daar konden we over meepraten, want daar hebben we de prachtige muurschilderingen gezien. De Canadese man vond het blijkbaar erg leuk dat we zo enthousiast waren en gaf ons allebei een klein speldje met de Canadese vlag. Leuke bijkomstigheid…

Vervolgens zijn we doorgereden naar het westen, om vervolgens in zuidwestelijke richting te gaan. In de richting van de kust, maar nog niet precies wetende waar we uit gaan komen. Uiteindelijk wil ik op de Highway 3 uitkomen richting New Plymouth, dus moet het ongeveer deze kant op zijn. Met de kaart op de navigatie schuin voor me, maar zonder specifieke bestemming ingetikt te hebben, wordt het een bijzonder mooie rit. We stijgen en dalen, kronkelen en slingeren, zien het ene dal na de andere berg. Varens, palmen, glooiende hellingen, paarden, koeien en schapen die zo ontzettend veel ruimte hebben. Uitzichten op zee wisselen af met bebost gebied en zo ineens rijden we kilometers lang over een gravelweg. Gelukkig wordt dat opeens weer asfalt en na ongeveer vijf kwartier rijden in een ‘zo ongeveer richting’, komen we ineens op Highway 3 uit. En die voert weer prachtig langs de kust. We kunnen nu lekker doorrijden en gaan richting Urenui om daar een camping op te zoeken.

We moeten nog wel even wat boodschappen doen en hopen in een van de kleine dorpjes onderweg nog een supermarktje tegen te komen. Helaas, helaas, niet dus. Geplande aankomsttijd is rond kwart over vijf. Mooie tijd! Dorpje 1, geen super, dorpje 2, ook niet, dorpje 3 en 4, nothing….  Maar Urenui ziet er op de kaart uit als een iets groter plaatsje, dus daar zou een super moeten zijn. Geplande aankomsttijd is rond kwart over vijf. Mooie tijd! Maar dan! Tijdens deze reis heeft Marion via Facebook een mooi bericht gekregen en ontdekt dat er hier in de buurt een Olifantenrots moet zijn. Die zou vlak bij het strand in zee moeten staan. Een grote rotspartij in de vorm van een olifant. En daar vlakbij de Nieuw Zeelandse Three Sisters. Drie rotsen die een beetje als de 12 Apostles in Australië zich hier vlak voor de kust in zee zouden moeten bevinden.

Op die mooie Highway rijden we een bocht door, een heuvel af en ik kijk naar rechts de zee over. Wauw, daar is de Olifantenrots en daarachter The Three Sisters. Gelukkig is er heel snel daarna een parkeerplaats en hup d’r op. Daar zie je de Olifantenrots wel, maar een beetje schuin vanaf de achterkant en ik wil hem liever meer vanaf de zijkant en liefst van schuin voor zien. Na wat heen en weer rijden enkele kilometers op en neer op de Highway, komen we er achter dat we er niet dichtbij kunnen komen. Foto’s maken moet vanaf zee en dat gaan we niet doen. Maar daar achter de vangrail, zo’n 200 meter terug, door de berm lopend tussen de vangrail en die afgrond door, dan moet je toch bij dat plakje kunnen komen? Uhh, ja, dat is mogelijk. Verstandig of niet, we hebben het gedaan en een paar mooie plaatjes geschoten. Toch gelukt dus!

We rijden verder. Nog geen kilometer verder en dan staat er een aanduiding naar…..The Three Sisters. Dus hup, gaan we weer. Maar aangekomen bij het strand dat aan een baai grenst, wordt er heel duidelijk aangegeven dat er alleen bij eb toegang is tot het strand waar vandaan je de drie rotsen van dichtbij kan gaan zien. En water staat wel laag, maar het is echt geen eb. Dat risico nemen we dus niet. Moet gewoon niet zo zijn dus.

Tja, en dan nu als de sodemieter door, want het gaat richting 6 uur en wie weet of er een supermarkt is, of die nog open is na 6 uur en daarna of de door ons gekozen camping ook nog toegankelijk is. Kort; ja, alles gelukt. En we staan op een heerlijk rustige en landelijk ogend plekje. Camping in een hoek van de rivier en de zee. Dat past ons wel. Genieten dus.

Morgen gaan we richting Mount Taranaki.