Mount Taranaki (Mount Egmont) en the Forgotten World Highway

Zaterdag 11 november, we rijden richting Mount Taranaki (Maori naam) of Mount Egmont. We hoeven niet zo lang te rijden voor we bij het Visitor Centre zijn, ongeveer drie kwartier. Maar we zijn nog maar vijf minuten onderweg als die gigant voor ons opduikt. The Mount, de heerser over de omgeving, in al zijn dominantie torent deze oude vulkaan majestueus boven alles en iedereen uit. Een vulkaan die de vorm heeft zoals een vulkaan hoort te zijn. Volgens mij dan. Een besneeuwde top, smeltend ijs langs de flanken, nu nog alleen de bovenste helft volop in de zon, de onderste helft heeft nog iets donkers, iets mystieks. En dan die grote blauwe lucht er achter, het is een fenomenaal gezicht. En dan rijden we er alleen nog maar naartoe!

Hoe dichter we in de buurt komen, hoe meer mijn aandacht naar die berg wordt getrokken. Zelfs als we het National Park inrijden, probeer ik tussen de bomen door die berg te blijven zien. Al is het maar een glimp. Dat betekent echter dat mijn aandacht niet volledig bij de weg is. Niet goed Hulzebos! Je rijdt er maar naartoe en dan ervaar je vanzelf wel wat je te zien krijgt. Doen we!

Bij het Visitor Centre krijgen we informatie over de verschillende wandelmogelijkheden. We kiezen ervoor om klein eerste deel van een zogenaamde huttentocht te doen. Dan lopen we naar een Lookout met goed zicht op Mount Taranaki (ik vind de Maori naam veel mooier dan de Engelse). Er wordt gezegd dat je er 45 minuten over doet en de afstand is 1 kilometer. Huh? Normaal gesproken is 1 kilometer op het vlakke in 10 minuten te lopen. Vergist men zich hier? Of bedoelen ze dat je 20 minuten heen en 20 minuten terug nodig hebt? Dit bedenken we echter als we al onderweg zijn en er een aanduidingsbord voor zien. We gaan niet terug naar het Visitor Centre om het te checken. We zien het wel. En dat hebben we geweten!

Vanaf dat moment heb ik Mount Taranaki tijdelijk omgedoopt in Mount Trapanaki. Voor ons gevoel moesten we honderdduizend treden op. Grote stappen, kleine stappen, lage, hoge, steeds weer anders. We hebben wel zoiets gehad van, laat het alsjeblieft deze inspanning waard zijn s.v.p. En toen we drie kwartier later boven kwamen (ja, we houden van stiptheid……) was het uitzicht overweldigend. Wat een berg, wat een prachtige lijnen. Als dit fenomeen zou kunnen spreken, dan weet ik een ding zeker; hij duldt geen tegenspraak.

Er was een ‘maar’. De wind! De wind was daarboven zo hard en zo koud, niet normaal. We waren gelukkig van tevoren gewaarschuwd en dat was maar goed ook. We hadden een t-shirt aan, vest erover en winddichte jas aan. Maar meneer Wind waaide er nog behoorlijk tussendoor. We hebben allebei onze capuchon opgezet tegen de kou. En je moest ook nog behoorlijk uitkijken en oppassen dat je niet naar beneden zou waaien. Deze keer namelijk geen lookout met hekjes en dergelijke, nee gelukkig niet. Het was daar puur natuur en dat maakte het spectaculair mooi, maar je moest enorm alert blijven. En dan het spel met de wolken…. Wij wilden natuurlijk een plaatje van de hele berg, inclusief besneeuwde top en weinig tot geen wolken. Maar die wolken dachten daar anders over. Gelukkig deed de wind hier een positieve duit in het zakje, want die zorgde dat de wolken snel voorbij dreven. Met wat geduld en volharding hebben we naar ons idee toch wat hele mooie shotjes kunnen maken.

Eenmaal beneden hebben we besloten hier vandaan geen andere wandeling te doen, maar naar het andere Visitor Centre te rijden en vandaar naar de Dawson Falls te lopen. De rit naar het andere Visitor Centre was 63 kilometer. Om je een indruk te geven van de grootte van de berg en het National Park. Maar een klein uur later zijn we daar. Het weer was behoorlijk omgeslagen. Van The Mount hebben we alleen nog de onderste helft gezien. De rest lag zonder onderbreking in de wolken. We waren vanmorgen dus mooi op tijd! De Dawson Falls zijn mooie watervallen. En ook om daar te komen moesten er weer de nodige trappen genomen worden. Tja, wie moois wil zien, moet zich soms een beetje inspannen en soms heel veel. Het is het allemaal waard geweest tot nu toe.

We staan nu op een camping in Stratford. Morgen rijden we van hier de Forgotten World Highway op. Ben benieuwd of die zijn naam eer aan doet…..

Zondag 12 november gaan we, na een overigens hele koude nacht,  direct bij het verlaten van Stratford weer aan de kant. Pech? Nee hoor, er staat een bord dat aangeeft dat hier de Forgotten World Highway begint. Moet ik natuurlijk op foto vastleggen. In het begin duidt niets aan deze weg er op dat het woord ‘vergeten’ op z’n plaats zou zijn. Nee, er is geen sprake van een druk bezette bewoning. Maar met hier en daar een boerderij, vele schapen, koeien, wat paarden, een loslopende hond en ook nog wat tegenliggers op de weg, ach, er is nog geen sprake van eenzaamheid of verlatenheid. Het landschap is weer geweldig mooi en afwisselend, maar vooral steeds weer verrassend. Het genieten gaat maar door.

Zo ineens lijken we steeds meer in afzondering te raken. Nauwelijks tegenliggers meer, al tijden voor en/of achter ons geen andere auto’s, vrijwel geen boerderijen en andere huizen meer. Ik begin me dan steeds meer voorstelling te maken van ‘the forgotten world’. Schapen blijven we maar zien, heel erg veel, op de gekste plaatsen en soms vraag je je werkelijk af waarom die dieren helemaal op een belachelijk hoge en schuine berg klimmen, terwijl ze onderin het dal minimaal net zoveel en net groen gras kunnen vinden. En het is maar goed dat we geen schaapjes gaan tellen, want zouden we binnen no time wegdutten. Niet verstandig tijdens het auto rijden, maar zeker erg zonde met al het moois om ons heen.

Ergens halverwege deze highway is het dorpje Whangamomona. Maar eigenlijk is niet meer alleen maar een dorpje en zeker niet zomaar een dorpje. Lange tijd geleden maakten enkele inwoners van dit dorpje zich nogal boos over de regels die de nationale regering hun oplegde. Ze ergerden zich er aan en vroegen zich af wat ze er aan konden doen. Lang verhaal kort; ze hebben een zelfstandige republiek opgericht. Met een president, met wetten en regels, met een officieel stempel, met een paspoort en met allerlei andere zaken die erbij horen. Leuk verhaal, maar hoe serieus moet je dit nemen? Men protesteert nog steeds tegen het nationale beleid, gaat voor een deel zijn eigen gang, maar maakt het meteen ook te gelde door er een soort van toeristische attractie van te maken. Zo kan je in het Whangamomona hotel een paspoort van de republiek kopen voor 5 dollar en krijg je voor 2 dollar een stempel in je eigen paspoort. Zo kan ja bewijzen dat je er met toestemming van de republiek bent geweest, maar hoofddoel is dat je hiermee deze mensen sponsort om door te gaan met het bereiken van hun idealen. Ach, we hebben er een hele goede kop koffie gedronken, gezien hoe de All Blacks tijdens de WK rugby van Frankrijk wonnen en hebben een paspoort en 2 stempels bij. En er weer een leuke ervaring bij opgedaan. En hoeveel mensen op de hele wereld kunnen er nu daadwerkelijk zeggen dat ze in de Republiek van Whangamomona zijn geweest? Relatief weinig toch?

Enkele tientallen kilometers verder komen we bij de afslag naar de Mount Damper Falls. Via de in de afgelopen dagen verkregen informatie, hadden we al besloten dat we deze watervallen wilden gaan bezoeken. Van boven een smalle stroom van ongeveer een meter die heel ‘smooth’ naar beneden valt. Maar dan wel met een vrije val van 74 meter! Mooi gezicht en weer heel anders dan het geweld dat we eerder al hebben gezien. Onderweg kwamen we wandelend naar de waterval over een privé grondstuk waar heel veel schapen aanwezig waren. Liggend, lopend, rennend, klimmend, spelend, ruzie makend en helaas ook eentje hartstikke dood. Ik weet wat mijn zoon z’n eerste reactie zal zijn als hij dit leest…. Die zal ik hier niet noemen. Maar goed, feit is dat dit beestje er zo bij lag. Wij zagen echter in de verste verten geen boerderij en dus ook niemand aan wie wij dit konden doorgeven. Helaas pindakaas, maar we gaan verder.

Terug naar de Forgotten World Highway. We kronkelen en slingeren, stijgen en dalen, kijken links, rechts en voor ons en blijven elkaar elke keer maar weer zeggen hoe mooi we het vinden. En soms hoeven we niets te zeggen, dan zegt een blik genoeg. Dan is er ineens een aanduiding dat we een kloof in zullen rijden, de Tangarakau Gorge. Mooie kloof, schitterende natuur, maar het meest opvallende? Tientallen kilometers slingeren, stijgen, dalen en soms bijna schuiven over….. gravel! Een Highway die er voor tientallen kilometers bij ligt alsof men er aan het werk is, de asfaltlaag er afgeschraapt is en er een nieuwe laag op moet komen. Stofhappen voor de nu wel aanwezige achterliggers en tegenliggers of voor ons natuurlijk. Onze camper begint een verdacht vreemd kleurtje te krijgen zo. Maar zie je het al voor je dat je van Deventer naar Amsterdam rijdt en dan van Apeldoorn tot Amersfoort over een gravelweg moet rijden? Met alle omstandigheden erbij? Nee, dat zal in ons kikkerlandje niet gaan gebeuren, maar ik vind het wel prachtig dat het hier wel zo gaat. No worries mates! En ja, op deze manier is de naam Forgotten World Highway volgens mij wel meer van toepassing. Je zou kunnen denken dat men het asfalt hier vergeten is, maar ook dat men in Wellington (de hoofdstad en plaats waar de regering huist, voor wie dit niet mocht weten) hier een stuk van hun land vergeten zijn.

Op een gegeven moment rijden we weer op asfalt, de kloof uit en hoppa, daar zijn de geweldige groene heuvels weer. Na nog een ruim half uur rijden komen we ineens bij een lookout. De Nevins Lookout. Nauwelijks te zien dat het een lookout is, maar een bordje geeft het aan, dus zal het zo zijn. Natuurlijk stoppen we. Om de lookout echter te kunnen bereiken moeten we eerst een weide door waar we tussen schapenpoep, koeienvlaai, modder en konijnenkeutels door een steile klim van zo’n 200 meter maken. Daar boven kijk je dan ineens uit op 2 van de 3 vulkanen uit het Tongariro National Park. Ze liggen beiden helaas met de top in de wolken, maar een groot deel is zichtbaar en op een van die jongens ligt een best pak sneeuw. Zonder wolken is ie vandaag niet te zien, dus die top? Forget it! Een van die 2 vulkanen, Mount Ngauruhoe, schijnt voor opnames gebruikt te zijn in een film van The Lord of the Rings. The Doomberg wordt ie daar genoemd is me verteld. Ik heb de film The Lord of the Rings nooit gezien, dus kan niet zeggen of het waar is. De kenners mogen het zeggen.

Na onze schoenen weer enigszins fris en fruitig te hebben gemaakt (ging best makkelijk hoor) rijden we verder in de richting van Lake Taupo. Daar in de buurt staan we op de camping, in Turangi. Dat is aan de zuidkant aan de punt van het meer en vandaar starten we morgen om de omgeving van Taupo en haar grootste meer van Nieuw Zeeland te verkennen.

Als ik de afgelopen twee dagen in 1 woord mag samenvatten; INDRUKWEKKEND!

Oh, en Emma, dank voor de tip over die Forgotten World Highway. De kans bestaat dat we deze weg niet genomen hadden als we het hier met jou niet over hadden gehad. Geweldig dat mensen die graag reizen elkaar hiermee kunnen helpen en verrijken.