Curacao, de eerste indrukken na er twee jaar niet te zijn geweest

Woensdag 20 december, ’s ochtends 10 uur.

Temperatuur? Heerlijk. Een aangename 28 tot 30 graden. Windje erbij, wolken en zon zijn allebei volop aanwezig, af en toe een buitje. Heel erg passend voor de tijd van het jaar hier op het eiland. Niets veranderd dus.

Thuisgevoel? Als vanouds. Gewoon weten wat je waar kan vinden in huis, de weg vinden in de (huur)auto alsof we thuis in Deventer en omgeving zijn, mensen ontmoeten die je lange tijd niet hebt gezien, maar het voelt als gisteren. Zo relaxed! En andere mensen die we nog nooit of heel weinig gezien hebben? We kletsen ermee, we worden uitgenodigd voor het eten. De gastvrijheid is groot, het ‘welkom-gevoel’ heerlijk. Bon Bini!

Uitzicht? Ik kijk op van mijn laptop en zie een groot Cruiseschip aan de mega pier liggen. Verder zie ik een aantal grote zeeschepen voorbij varen en ik zie de opbouw van een groot zeeschip door de Annabaai schuiven. Natuurlijk kan ik vanaf hier niet zien dat dat schip daar vaart, maar ik weet waar de Annabaai is en weet ook dat die de verbinding is tussen haven en Caraïbische Zee. En het is heerlijk om daar te zitten met een hapje en drankje erbij. Genieten van de pontjesbrug die opengaat als er weer een groot schip doorheen moet. Dan zie je als het ware zo’n varende muur voorbij schuiven. Dat wetende, weet ik dus ook dat de opbouw vaan het schip dat ik nu voorbij zie gaan, daar door de baai richting zee vaart. In een van de aankomende dagen gaan we vast weer een terrasje pakken bij Iguana. Daar zitten we normaal gesproken met heel erg veel plezier.

Veel dichterbij, hier op de porch. Een kerstboom op nog geen twee meter van me vandaan. Het blijft een vreemde gewaarwording dat ik hier in korte broek en shirt zit, koud drankje bij me, zonnebrandcrème heb moeten opsmeren en dan Jingle Bells op de radio horen vanwege de naderende Kerst. Marion en ik zijn heel benieuwd naar het verdere verloop en de verdere ervaringen die we op gaan doen. Misschien vinden we het wel zo prettig dat de behoefte aan een witte Kerst steeds meer afneemt. En dat we een tropische Kerst veel prettiger vinden. Nu ik dat schrijf, besef ik ook tegelijkertijd dat dit heel tegenstrijdig is aan mijn enorm fijne Kerstgevoel enkele dagen geleden in New York. Ach, zolang we nog altijd zelf kunnen en mogen kiezen wat we doen is dat een enorme rijkdom.

Gisteren zijn we ’s middags nog even gaan zwemmen bij Caracasbaai. In 2004 zijn we voor het eerst op Curaçao geweest en toen hebben we een prachtige kennismaking gehad met de onderwaterwereld van Curaçao. Bij Caracasbaai lag ene prachtig stuk waar veel koraal te bewonderen viel. Het is zo enorm jammer dat we moeten constateren dat die prachtige onderwaterwereld niet prachtig meer is. Er is zoveel kapot! De kleur is weg, het lijkt wel of er schimmel op zit. Alsof er een vulkaan overheen gegaan is en er een enorme aslaag is achter gebleven. We hebben het steeds verder zien aftakelen tijdens onze bezoeken en snorkeluurtjes hier. De grootste negatieve beïnvloede factor? De mens! Bebouwing waar eerder geen bebouwing was. Hotels, appartementen en restaurants. Recreatie op een manier die eerder niet voor mogelijk gehouden werd hier. Denk aan jetski’s en dergelijke. Commercie ten behoeve van het toerisme gaat ten koste van het authentiek, klassieke en traditionele Curaçao. Dat hebben we de afgelopen jaren al steeds meer gemerkt en ik verwacht dat dit hand over hand zal gaan toenemen. Zo jammer. Ook wij zijn toerist, maar we zien graag een land zoveel mogelijk zoals het in al zijn originaliteit is. Niet zoals het veel is gecreëerd en kunstmatig is aangepast. Heel vaak merken we dat de menselijke factor negatief doorwerkt. Sommigen slaan helemaal door. Dan komt wel vaker de gedachte bij me op ‘wil ik hier nog wel eens naartoe?’ En ja, ik vind Curaçao een heerlijk vakantie eiland, nog steeds. Maar dat gevoel neemt heel geleidelijk wel af. En dat heeft vooral te maken met het feit dat het gevoelsmatig steeds meer een hele grote toeristische attractie en verblijf wordt. En geen eiland van de Curaçaoënaars waar wat gasten verblijven. Ik vind dat jammer. Maar genieten doe ik toch echt wel volop hoor!

Gisteren zijn we ’s morgens eerst even op visite geweest bij Tom’s rechterhand, Esmaly. En bij haar echtgenoot en zoon. Supergezellig stel. We kenden hen al, maar we hebben nu iets praktisch met iets aangenaams verenigd. En zo zijn er ook nog wat ideetjes op werkgebied met Tom en Esmaly uitgewisseld. Wellicht hebben ze hier nog wat aan in het aankomende jaar.

In de middag hebben we gezond en gezwommen bij Jan Thiel Beach. Nou, als we dachten dat Caracasbaai commercieler werd, dan is Jan Thiel de overtreffende trap! Entree voor het strand, strandbedjes huren en een drankje op het strand voor een prijs waar je U tegen zegt. Elke keer hoop ik nog weer op een kentering hier, maar dat is valse hoop. Het wordt alleen maar erger. En het lijkt wel of vrijwel alle Nederlanders die op Curacao vakantie vieren, dat juist hier op dit strand doen. Ik vind het echter wel een strand waar je heerlijk kant zitten met uitzicht op zee, een lekkere bries over je heen, het is er ook wel weer een soort van gezellig. Maar we zullen waarschijnlijk toch de aankomende dagen en weken meer andere stranden gaan bezoeken dan Jan Thiel.

Overigens blijft het nog steeds wel een hele vreemde gewaarwording om in je zwembroek op ene strandstoel van een Frozen Cappucino te genieten, terwijl er uit een speaker liedjes komen met titels als ‘let it snow’ en I’m dreaming of a white christmas’. Het is hier 30 graden…..

Vanmorgen hebben Tom zijn kleinzoon Danny meegenomen om iets uit te zoeken in de speelgoedwinkel. Met een hele stapel Pokemon kaarten en een Slushpuppie was meneer helemaal in zijn nopjes. Nadat we hem thuis hebben afgezet, hebben we nog even wat shops bezocht met z’n tweeën. Is toch nog steeds niet mijn ding hoor. Maar ja, soms moet je wel even wat.

Vanavond nemen we Tom mee naar de Handelskade. We willen dan naar Iguana, een café restaurant aan de Annabaai. Dat wordt vast weer heel leuk, lekker en gezellig.