Van New York naar Curacao, gelukkig samen!!!

Maandag 18 december zijn we vroeg opgestaan. Om half vijf liep de wekker af, omdat we om acht uur al moesten vliegen. Vanaf LaGuardia Airport en dat is wat dichterbij dan JFK, dus zo vroeg in de ochtend ook makkelijker te bereiken. Ook in New York City is er al heel vroeg veel activiteit in de wijken buiten Manhattan. Maar even na zes uur zijn we al in de vertrekhal bij American Airlines. En ik kan je vertellen, deze maatschappij heeft weer een verhaal apart.

Er is een self-check-in mogelijk en we lopen daar naartoe. Een grondstewardess is zo vriendelijk om ons te ondersteunen. En dan komt de verrassende opmerking; hebben jullie al een visum voor Curaçao? Huh? Nee, sinds wanneer is dat nodig? Ik bedoel, anders dan het formuliertje dat je voor de immigratie moet invullen tijdens de vlucht? Sinds wanneer? Nu begint de vriendelijke dame zelf ook te twijfelen en ze haalt er een collega bij. Die weet het ook niet zeker, dus verwijst men ons naar de gewone incheckbalie. Daar worden we geholpen en blijkt dat we dus inderdaad en zoals verwacht, geen visum nodig hebben. Maar bij American Airlines moet je de ruimbagage tijdens het inchecken nog apart betalen. En dat gaat in een tempo….. Als men, net als bij ons een kwartier tijd nodig heeft per stel, dan denk ik dat veel passagiers hun vluchten zullen missen. Maar goed, wij zijn op tijd, hebben nog ruim de tijd om een kop koffie te halen en we vliegen op tijd van New York naar Miami.

In Miami hoeven we niet naar onze bagage om te kijken, die wordt automatisch omgepakt voor de vlucht van Miami naar Curaçao. Dat is mooi en makkelijk. Maar dan wil je zelf toch ook wel graag mee! En dat was bijna niet gebeurd. Tenminste, niet wij samen. Ik zie op de boardingpasses die we in New York al hebben ontvangen, dat Marion en ik voor de vlucht van Miami naar Curaçao niet naast elkaar geplaatst zijn in het vliegtuig. Dat is geen ramp, maar als het kan zitten we het liefst bij elkaar. We zullen dat moeten nagaan in Miami voor het boarden. Zo gezegd, zo gedaan. En wat denk je? Men blijkt Marion van de vlucht gehaald te hebben! Ik heb de boardingpass gelukkig uitgeprint bij me, maar anders was het nog maar de vraag of er een stoel voor haar was geweest. We hebben de mensen van American Airlines bij de balie voor het boarden dus toch heel vriendelijk, maar heel nadrukkelijk gevraagd te zorgen dat het weer kloppend is. Ook al zouden we niet naast elkaar zitten, we horen allebei met deze vlucht mee te kunnen. En men heeft het met wat kunst en vliegwerk kloppend gemaakt. En zelfs zo, dat we met twee stoelen ertussen bij elkaar zitten. Gelukkig hebben we in het toestel meteen met twee mensen kunnen switchen, dus we zaten nog eens naast elkaar ook. Maar het meest blij ben ik dat we op tijd waren met informeren. De vlucht verliep heel voorspoedig. Even na half vijf ’s middags landden we op Hato International Airport Curaçao. Dennis staat ons al op te wachten en rond kwart over vijf zijn we weer in ons tweede thuis. Bij Theo, op Dushi Korsou bekend als Tom. Heerlijk om hier weer te zijn. Het voelt meteen weer Hopi Bon!

Tom vindt het ook heerlijk dat we er weer zijn. En vanaf het eerste moment wordt er volop bij gekletst. Over ons zelf, over de familie hier, over Curaçao, over onze reis tot nu toe, over zoveel…. En het lijkt alsof we hier vorige week nog waren. Zo vertrouwd, zo eigen, zo goed, zo lekker. Curaçao is een eiland waar we inmiddels al heel wat keren zijn geweest. Daardoor heeft het in een aantal opzichten weinig geheimen meer. Maar ik wil er wel zoveel mogelijk bij stil staan dat het een deel is van onze Trip Around The World en dat ik dus ook hier onze blog bij houd. En normaal gesproken houdt dat in dat er behalve een verhaal ook meteen foto’s geplaatst worden. Nou, die heb ik nog niet veel gemaakt. Weet je waarom? Gisteren toen we aankwamen viel er de ene hoosbui na de andere. Vannacht is er weer het een en ander gevallen en vanmorgen ook al weer.

We hebben heerlijk geslapen en als je wakker wordt en je doet de schuifdeur van de slaapkamer open en je kijkt dan direct op de Caraïbische zee uit…. Heerlijk. Zo heerlijk dat ik dan gewoon weer stil aan het genieten ben, zonder er bij stil te staan foto’s te maken. Komt wel, echt wel. We zullen hier nog een kleine drie weken zijn. Ook tijdens Kerst en Oud en Nieuw. Dat zal best apart zijn. Ik zit hier lekker op de porch, ik kijk nu naar links en zie die prachtige zee weer. Een klein beetje warme wind waait om me heen, maar zweten als een otter. Geeft niets, dat is een kwestie vanaf accepteren en acclimatiseren. Zeker na een aantal koude New Yorkse dagen is dit wel even wennen. Maar dat gaat heel snel. Vandaag is weer zo’n eerste dag op Korsou. Wat boodschappen doen, geld halen, huurauto in ontvangst nemen, et cetera. En of we vandaag nog even gaan zwemmen? We zien wel. Poco poco.