Franz Josef Glacier, Lake Matheson en Lake Hawea

Vandaag is het zondag. Of dat werkelijk ook zo voelt? Helemaal niet! Eigenlijk is voor ons momenteel elke dag weer een heerlijke nieuwe dag en welke titel die dag ook heeft, we hoeven niet veel op tijd te letten en op de klok te leven. Dat is thuis natuurlijk heel anders, want door de week heen loopt het wekkertje elke ochtend op tijd af. En dan is het in het weekend lekker als je er niet te vroeg uit hoeft. Hier maakt het allemaal niet uit. Elke dag is er een om te gaan plukken. Welke dag het is doet er niet toe. Heerlijk om hier zo ontspannen mee om te kunnen gaan en zelfs regelmatig te moeten nadenken welke dag het eigenlijk is.

Vanmorgen werd ik wakker en toen ik het gordijn opzij schoof, kreeg ik meteen een hele grote grijns op mijn gezicht. De zon scheen prachtig op de besneeuwde bergen vlak achter ons. Schitterend gezicht en heerlijk wakker worden!

Nadat alle ochtendrituelen weer achter de rug waren (behalve douchen, aankleden, ontbijten en afwassen, moet de toiletcassette regelmatig worden geleegd, net als de wastewatertank, de freshwatertank moet worden gevuld, gaskraan dichtgedraaid, dakraampje dicht, tja, je moet zo wat he?), zijn we eerst naar de parkeerplaats gereden waar de wandeling start naar de uitloper van de Franz Josef Gletsjer. Die wandeling hebben we zes jaar geleden ook gemaakt, maar de situatie is nu heel anders. Toen miezerde het en was het koud, nu is het heerlijk zonnig en helder. Toen was het pad nog nauwelijks een pad te noemen. Nu kunnen we er een relatief gemakkelijke wandeling van anderhalf uur retour van maken. Toen moesten we enkele honderden meters voor het einde van de gletsjer stoppen, nu konden we veel dichterbij komen. Eigenlijk was het vandaag enerzijds veel mooier door het weer, maar aan de andere kant hebben we ook weer ondervonden dat menselijk ingrijpen en menselijke invloeden de natuur niet altijd in positieve zin helpen. Het ruige en het ruwe dat we zes jaar geleden aantroffen is nu een heel eind verdwenen. Jammer. Maar hoe dan ook, het was een prachtige wandeling en schitterend gezicht op deze gletsjer.

Daarna zijn we doorgereden naar het plaatsje Fox Glacier en het vlak daarbij geleden Lake Matheson. Dit meertje is een echt voorbeeld van een spiegelmeer. Als de omstandigheden ideaal zijn, dan kan je vanaf de overkant van het meer Mount Tasman en nog een paar andere hele hoge Alpentoppen in het meer zien reflecteren. En ik zeg erbij expres bij ‘als de omstandigheden ideaal zijn’, want dat zijn ze bijna nooit. Ook nu niet. We hebben hele mooie foto’s, met mooie spiegelingen, maar de besneeuwde bergtoppen lagen hier in een dik wolkendek verscholen. Veel berg, veel wolk, geen toppen, geen sneeuw, wel mooie foto’s (vinden wij).

Vanaf Fox Glacier gaat de State Highway 6 afwisselend verder langs de kust en iets meer door het binnenland. Dat levert tot aan het plaatsje Haast enerzijds enigszins eentonige wegen op met veel bossen aan de ene kant en hetzelfde aan de andere kant. Maar we kwamen zo ineens ook weer bij de kust en dan heb je weer een prachtig uitzicht op een mooie baai met helder blauwe zee. Zoals gezegd, de SH6 gaat vanaf Haast het binnenland in. In de richting van Haast Pass, een relatief lage en niet zo indrukwekkende bergpas, maar de weg er naartoe is prachtig. Veel afwisseling, wijde dalen, hoge bergen, ijsblauwe rivieren die zich een voor een groot deel droge bedding slingeren. Helaas hing ook hier de bewolking heel laag, dus we moesten het hebben van incidentele mooie uitzichten op die bergtoppen. Watervallen waren er genoeg en voor enkelen zijn we uitgestapt. Een groot nadeel op die paar stops; zandvlooien! Veel, stekend, irritant en bij het opendoen van de zijdeur van de camper zijn die krengen blijkbaar van mening dat ze dat met hele horden tegelijk als uitnodiging mogen zien om binnen te komen. No way! Out! We waren dus van plan foto’s te maken, maar waren zo weer terug in de camper. En van koffie drinken leek ook weinig te komen, want al die irritante beestjes die al binnen waren gekomen, die moesten eerst worden vernietigd. En dat is een tijdrovend klusje, want die dingen wachten niet tot ze vermorzeld worden. Je zal ze toch echt zelf eerst te pakken moeten krijgen. Om dezelfde reden hebben we de Blue Pools bij Makaroa over geslagen. Het stikte er werkelijk van die beestjes. Jammer dan, het moet gewoon niet zo zijn blijkbaar.

In Makaroa wilde ik tanken. Jammer dan. Wel een tank, maar het ding gebruiken was niet mogelijk. Om dan toch nog ruim 40 kilometer te moeten rijden, terwijl er dan ineens heel snel een lampje gaat branden met zo’n pompje erop. Daar hou ik niet van. Ik wilde nu expres niet te lang wachten met tanken, is het tankstation dicht. En er was geen automaat, in tegenstelling tot veel andere plaatsen hier. Overigens was hier de diesel ook nog eens extreem duur. Zoals ik eerder al schreef dat we een laagterecord van 1,12 dollar per liter hebben gehad. Hier kostte het 1,68 per liter. Het kon dus nog gekker.

Maar Lake Hawea hebben we gehaald. En met voldoende brandstof voor morgen in de tank, zijn we naar een oude vertrouwde camping gegaan. Lake Hawea Holiday Park. Een plekje met goede herinneringen.