Het laatste stukje Noordereiland. En wat voor stukje!

Vrijdag en zaterdag gebruiken we voor het laatste stukje Noordereiland dat we willen zien. Zondag gaan we met de ferry over naar het Zuidereiland. We hebben die al besproken voor 9.00 uur, dus als we om 12.30 uur zondagmiddag van de boot afrijden, hebben we nog een groot deel van de dag om richting Abel Tasman National Park te rijden. Maar zover is het nog niet.

Vandaag, vrijdag, is een reisdag. We starten in Wairoa en willen zo dicht mogelijk in de buurt komen van het Aorangi Forest Park. Want daar willen we nog een wandeling maken naar de Putangirua Pinnacles. Dat schijnt een hele mooie rotsformatie te zijn. Als we daar dan toch zijn kunnen we wellicht ook nog even doorrijden naar Cape Palliser. Dat is het meest zuidelijke punt van het Noordereiland. Ha, dan kunnen we zeggen dat bij Cape Reinga op de meest noordelijke en bij Cape Palliser op het meest zuidelijke punt van het Noordereiland van Nieuw Zeeland zijn geweest. Gewoon, een leuk dingetje, voor ons dan. O ja, bij Cape Palliser is ook nog een Seal kolonie te zien. Maar eens even kijken morgen.

Vandaag hebben we ruim 400 kilometer onder de wielen door voelen gaan. Een rit door een mooie omgeving, maar naar ons idee niet het mooiste deel van Nieuw Zeeland. Het klinkt misschien verwend en decadent, zo is het niet bedoeld, maar wij vonden het mooi, maar niet bijzonder. De nacht brengen we door op een heel klein campinkje. In het kleine dorpje Pirinoa staan we op camping Gateway Camping en Caravanpark. Het is heel kneuterig, maar perfect voor elkaar. Geweldige gastvrouw en hier is het net alsof je binnen de minuut tot rust kan komen als dat nodig zou zijn.

Morgen weer verder met ons laatste deel van North Island en wat we daar graag willen zien. Ruim 3000 kilometer verder sinds we de camper ophaalden en heel veel ervaringen rijker.

Zaterdag 18 november start heel erg bewolkt, buiten is het grijs en grauw, temperatuur is een fris aanvoelende 13 graden. We willen de Putangirua Pinnacles graag zien bij zo helder mogelijk weer, dus besluiten we eerst naar Cape Palliser te gaan. Dat is een half uur verder rijden, dan ook weer een klein half uur terug naar de Pinnacles. We zullen bij de Cape ook even rondlopen, zo schatten we in, dus als we rekenen op een anderhalf uur verder in de tijd, dan kan Moeder Natuur haar Zonnemans opscharrelen. En er dan voor zorgen dat we meer kans hebben om in zo optimaal mogelijke omstandigheden alles te zien wat we willen zien. Het bleek een hele goede keuze te zijn!

Rond half elf komen we bij Cape Palliser en onderweg hebben we al een schitterende kustweg gehad. Wat een verrassing om dit hier in dit gebied aan te treffen. Na alles wat we gisteren hebben gezien, leek hier in dit gebied de hele natuur veel hetzelfde. Maar het is en blijft Nieuw Zeeland en dat geweldige land zette ons dus weer eens op het verkeerde been.

Cape Palliser ligt op het meest zuidelijke punt van het Noordereiland. Bovenop een rotspunt, die je via een keurig aangelegde trap kan bereiken. Die trap is in 1 rechte lijn schuin naar boven gemaakt en het lijkt wel een hoek van 45 graden te zijn. Iets steiler misschien, maar een hele regelmatige tred naar boven is mogelijk gemaakt. Maar daar moet je dan wel weer de conditie voor hebben! Het zijn namelijk 256 treden. Vanzelfsprekend is dat voor ons, inmiddels geoefende traplopers, geen enkel probleem…. Boven is het koud en heel winderig. We hebben even rondgekeken, wat foto’s gemaakt en zijn weer naar beneden gegaan. Gelukkig heeft die trap ook een stevige leuning, want het was vanwege de wind wel nodig om je vast te houden. Je zou er zo van de zijkant afwaaien!

Beneden aangekomen vragen we ons af waar de Seal colony zal zijn. Een jong stel dat de auto naast onze camper geparkeerd heeft, weet dat er direct aan de andere kant van de weg een heleboel Seals zijn. En niets is minder waar! Volgens een mevrouw die we later op de dag spraken waren er recentelijk ruim 250 geteld. Zoveel hebben wij er niet gezien, maar de dieren lieten ons heel rustig heel dichtbij komen. Niets gaf aan dat ze in de aanval zouden gaan (ze kunnen heel naar bijten) en behalve af en toe een schor gehuil, mochten we tot op enkele meters komen om ze te bekijken. Het leek af en toe soms wel of ze er voor gingen poseren om op de foto te komen. Prachtige ervaring!

Vanaf de Seals zijn we een klein stukje terug gereden en hebben we de camper op een mooi plekje met uitzicht op zee neer gezet voor wat denk je? Koffie natuurlijk! Terwijl naar buiten kijken zien we snorkelaars het water in gaan. Wel met een wetsuit aan weliswaar, maar toch. Het water is daar heel koud. We wisten toen nog niet waar ze naar op zoek gaan onder water, maar ze kwamen met zakken of netten vol weer het water uit.

We zijn verder gereden en komen tegen kwart over twaalf bij de parkeerplaats waar je kan starten met de wandeling naar de Putangirua Pinnacles. Alleen het inrijden van de vallei is al erg mooi. We kunnen kiezen uit twee mogelijkheden om bij de Lookout naar The Pinnacles. De zogenaamde Ridgewalk die over een berghelling en door het bos gaat of via een vrijwel droogstaande rivierbedding. Wij kiezen ervoor om heen via de bovenkant en terug via de rivierbedding te gaan. Mijn inschatting was dat die Ridgewalk relatief gemakkelijk zou zijn. Nou dus niet! Heel veel dalen en stijgen, via hellende paden, veel en zeer ongelijkmatige trappen en balken, gravelstukjes en soms langs best redelijk diepe afgronden op redelijk smalle stukjes pad. Maar doorzetters als we zijn, wij gaan door richting die Lookout. En zo hebben we binnen vrij korte tijd al twee volledige workouts gehad. Waarom zouden we nog naar de sportschool? Dit is een veel mooie manier vinden wij.

En als we dan boven komen, dan weten we niet wat we zien. Kedeng! Wat een rotswanden en wat een vreemde, maar o zo geweldig mooie vormen! Een van de betekenissen van Pinnacle is torentje, een ander is spits. Nou, beiden zijn zo ontzettend van toepassing. En het is een enorme verzameling. Wat een indrukwekkend gezicht is dit weer! En als we enkele minuten boven zijn en staan te genieten, komt opeens de zon er ook nog weer door. Prachtig door een dik wolkendek, een schitterend effect gevend op The Pinnacles. Als Tim dit leest, weet hij meteen waar ik op dat moment aan dacht.

Daarna zijn we naar beneden gelopen en via de rivierbedding eerst verder de vallei in gelopen. Dan krijg je weer een heel ander perspectief en ook dan is het weer een magnifieke ervaring. Hier op deze plek zijn ook scenes uit de film The Lord of the Rings opgenomen. Welke weet ik niet en hoe het er in de film uitziet weet ik ook niet. Dat de natuur zich er voor leent om hier prachtige opnamen te maken, dat is zeker.

Na een klein uur zijn we terug bij de parkeerplaats en Marion komt aan de praat met een aantal Nieuw Zeelanders. Ze zijn bezig om eten te verwerken en omdat het er uit ziet en op een manier gedaan wordt die wij niet kennen, wil mijn echtgenote natuurlijk het naadje van de kous weten. En zo weten we ook waar de snorkelaars vanmorgen naar aan het duiken waren. Ze zoeken een soort schelpdier, waarvan de inhoud in Nieuw Zeeland verwerkt in het gerecht Paua, als delicatesse geldt. De inhoud wordt vermalen in een soort ouderwetse gehaktmolen, er gaat wit brood bij, meel en eieren en vervolgens worden er een soort pannenkoekjes van gemaakt. Toen ik zag hoe het de molen inging en er weer uitkwam, had ik al gegeten en gedronken. Ondanks het aanbod dat men voor ons iets zou klaarmaken en dat we mee konden eten, hebben we dat afgeslagen. Overigens worden van de schelpen sieraden gemaakt en als ik de binnenkant van zo’n schelp zie, kan ik me dat wel voorstellen. Wat een prachtige kleuren zijn het.

Het aanbod om de Nieuw Zeelandse ‘Black Puddingh’ te proeven heb ik wel aangenomen. En daar kwam mijn veronderstelling dus ineens helemaal anders uit. Ik dacht aan zoetigheid, een soort dessert. Niets was minder waar. Het bleek een soort worst te zijn, gemaakt van bloed en vermalen beenderen. Oké, ik heb het geproefd, vond er weinig smaak aan zitten en de structuur was vreselijk. Weer een ervaring rijker, maar in dit geval een minder positieve. Marion heeft ook geproefd en die heeft het weer via dezelfde weg naar buiten laten komen als het er in kwam. Geen succes dus!

De camping waar we nu staan? Camp Elsdom in Porirua. Geen aanrader, maar puur een praktische oplossing. Morgen gaan we om negen uur varen. We moeten ons om acht uur bij Interislander Ferry melden, dus het wordt voor ons doen vroeg op. Het is gelukkig maar een half uurtje rijden naar de ferry.

Koa schitterend Noordereiland en E noho ra. We zijn heel veel mooie herinneringen rijker.