Via Te Puia naar The Bay of Plenty, Whakatane. En dan.....!!!!!

Woensdag 15 november is het als we wakker worden met het geklots van de golven van Lake Rotorua direct achter onze camper. Het is nog donders bewolkt, maar we hopen dat dit nog gaat veranderen in een beetje bewolking in combinatie met een beetje zon. Dat maakt de beleving toch meteen anders, bij ons in ieder geval wel.

Zeker als je naar Te Puia gaat. Dat is een geothermisch enorm actief gebied in Rotorua. We zijn daar 6 jaar geleden ook geweest en ik weet nog dat ik toen heel erg onder de indruk was. Nu zal dat nog steeds zo zijn, maar minder. De verrassing is er immers af en we weten ongeveer wat ons te wachten staat. Bovendien hebben we gisteren ook een ander geweldig gebied met iets gelijksoortigs gezien in Orakei Korako. Te Puia heeft echter iets anders te bieden, namelijk hoog spuitende geisers. Met name de Pohuto geiser. Die kan, als hij heel erg zijn best doet, hoogtes bereiken van 30 meter!

Wat ons in Te Puia als eerste opvalt is hoe enorm het gecommercialiseerd is. Nog veel meer dan 6 jaar geleden. Enorme uitbreiding van parkeerplaats, toegang, restauratie ruimte, et cetera. Zelfs voor de Maori voorstelling waar je 6 jaar terug nog gewoon bij kon zijn, vraagt men nu 15 dollar per persoon extra. Hebben we niet gedaan, omdat we geen andere verwachting dan de vorige keer hadden. Het gaat ons meer om alles wat er buiten gebeurt. En dat is veel. Onze aandacht, nee laat ik eerlijk zijn, vooral mijn aandacht wordt als een magneet getrokken naar de geisers. De Prince of Whales Feathers geiser, de Keruru geiser en natuurlijk de beroemde Pohutu geiser. Ze kunnen respectievelijk 15, 7 en 30 meter hoog spuiten. En als ze dan tegelijk actief zijn, dan is het een groots en sensationeel gezicht vind ik. Gloeiend heet water dat met enorme kracht vanuit het binnenste van de aarde naar boven wordt gedrukt en dan letterlijk met stoom en kokend water naar buiten komt. Wolken van stoom en nevel trekken door de wind meegenomen over een deel van het park. Heerlijk om hier stil genietend naar te blijven kijken, luisteren, ruiken en voelen.

Verder door het park lopend merken we allebei dat we het minder spannend en aantrekkelijk vinden dan de geisers en dat wat we gisteren in Orakei Korako hebben gezien. Ook hier zijn kokende modderpoelen, gloeiende stoomgrotten en rotsen en kleine meertjes aanwezig. Daarnaast wat informatie over de Maori geschiedenis en wat ambachtelijk werk dat wordt uitgevoerd en tentoongesteld. Wat trouwens nog een enorme achteruitgang is vergeleken met 6 jaar geleden is de manier waarom de Hangi maaltijd bereid wordt. Daar waar 6 jaar geleden een natuurlijke bron werd gebruikt, is er nu speciaal voor die maaltijd een betonnen terras aangelegd met daarin een uitgehakt rechthoekig gat waar dan weer een metalen mand zakt met de maaltijd er in. Dat was eerder een gat in de rotsen waar het natuurlijke warme water, nee eigenlijk is het kokend water, in een bron zorgde voor het koken van de maaltijd. Het ‘puur natuur’ is helemaal weg. Ook hier heeft de mens het van de natuur over genomen. De kunstmatige betonnen plek is voorin het park, vlakbij ingang, restauratie gedeelte en shop gevestigd. Geen mens gaat nu nog voor die Hangi maaltijd het hele prachtige park door. Ik vind het heel betreurenswaardig. Ik denk dat de Maori die met de Hangi ooit begon zich nu in zijn graf zou omdraaien als hij wist dat ‘zijn’ maaltijd nu op deze manier en op deze plek wordt bereid.

We hadden al besloten om vandaag naar een camping in de buurt van Whakatane te rijden. En deze camping heet Murphys Holiday Park in het plaatsje Matata. Je weet wel, die van The Lion King. Waarom hier? Om we morgen om 10.00 uur een afspraak hebben in Whakatane, dus willen we dan niet eerst nog heel erg ver moeten rijden. De campingplaats waar we staan is weer magnifiek. We staan met de camper op een hele ruime plaats en kijken direct uit op de zee. Dit deel van de Zuidelijke Pacific wordt The Bay of Plenty genoemd. Waarom? Veel water, veel vis, veel dolfijnen (hebben we gehoord), genoeg van alles schijnt het. Vanaf onze plek? De duinen zijn laag en ongeveer 10 meter breed, daarna staan we op het strand en vervolgens 15 meter verderop met de voeten in het water, als we willen. Golven rollen ook hier weer af en aan. Lekker geluid en heerlijk uitzicht op ons doel voor morgen. Want dan……..

Donderdag, 16 november. Ready for take off? Hoe bedoel je Hulzebos? Vandaag gaan we naar het vliegveld van Whakatane, ongeveer 20 minuten verderop. Daar hebben we bij Frontier afgesproken om met de helikopter naar White Island te vliegen. White Island ligt op een kleine 50 kilometer uit de kust, rechtstreeks de Bay of Plenty in. Het is een vulkaan die continue actief is. Gisteren zagen we vanaf onze camping de stoom en rook zelfs opstijgen en het is niet te ontkennen dat er ook nu doorlopend activiteit is.

Even na 10.00 uur, na een korte safety briefing, vliegt onze piloot Ross de helikopter rechtstreeks richting White Island. We passeren Whale Island, zien prachtige turquoise gekleurde wateren en steeds dichterbij. Dan kan je op een gegeven moment ook steeds beter zien  dat het niet alleen een eiland, maar ook een vulkaan is. We vliegen eerst een keer linksom en rechtsom het eiland, zodat we allemaal (behalve Marion en ik zijn er nog 2 gasten aan boord) goed kunnen zien hoe dit machtige schouwspel er vanuit de lucht uitziet. Daarna vliegt Ross recht op het eiland aan en landt keurig op een daarvoor bestemd platformpje, in de krater! Centimeter werk lijkt het, maar hij doet het met het grootste gemak.

Als we uitstappen ruiken we meteen weer de enorme zwavellucht. Daar hebben we de afgelopen dagen natuurlijk al vaker mee te maken gehad, maar deze keer is het wel heel sterk. We mogen alleen over het eiland lopen als we veiligheidshelmen op doen en gasmaskers bij ons dragen, voor het geval dat er iets op onze kop zou vallen of we de zwavellucht te verstikkend vinden. Als ik zo eens vanuit de krater tegen die enorme wanden aankijk, dan voel ik me heel erg klein en nietig. Imponerend vind ik het. En dan die kleuren hier. De meest opvallende kleur vind ik hier het geel. Op sommige plekken is dat zo diep en zo intens dat een eierdooier er jaloers op zou worden. En dan de kracht waarmee de stoom en de gassen zich op een aantal plaatsen uit de versteende grond persen. En met de bijbehorende temperaturen erbij! Als je daar staat en er eens goed over nadenkt, dan vraag je je af hoe het mogelijk is dat je daar gewoon kan staan, terwijl onder je enorme onderaardse krachten bezig zijn om tegen die grond aan te duwen. Ik vind het heel erg indrukwekkend allemaal en ja, de investering is een best grote, maar voor mij en Marion is het die investering meer dan waard. Een megamooie super ervaring!

Nadat we terug gevlogen zijn, pakken we de camper en zoeken een mooi plekkie om even na te genieten. Bakkie koffie erbij, even lunchen en vanaf het geweldig mooie strand van Ohope praten we nog na over onze ervaring. En dat met het uitzicht op White Island in de verte met al zijn pluimen. Naast ons zit een meter of 10 verderop een ouder stel. Het zijn Kiwi’s en wonen al 40 jaar hier in de buurt, maar zijn pas 2 maanden geleden voor het eerst naar White Island geweest. You’re lucky ones, geeft de Kiwi dame aan. En ze heeft gelijk. We are lucky ones. We are also very happy ones. Carpe Diem!

We nemen State Highway 2 verder op en rijden na een half uur de Waioeka Kloof in. Een schitterende weg die zich door een steeds iets nauwer wordende kloof heen wurmt. Het duurt ruim een uur voor we er door zijn. Opnieuw afwisseling alom in het landschap, maar deze keer ook in het weer. Daar waar we bij The Bay of Plenty ruimschoots van de zon konden genieten, wisselen tijdens de rest van onze rit zon, bewolking en regen elkaar af. Op de camping in Wairoa waar we nu staan, is het nog bijna niet droog geweest sinds we aankwamen. Het zij zo. Morgen verder richting het uiterste zuiden van het Noordereiland.