Rondom Taupo en Rotarua, een hele bijzondere wereld...

Op maandag zijn we langs de oevers van Lake Taupo naar de stad met dezelfde naam als het meer gereden. De stad Taupo is echt toeristisch en biedt heel veel diversiteit qua attracties. Zo zijn er heel erg natuurlijke attracties zoals watervallen, stroomversnellingen, geothermische activiteit en natuurlijk het meer met haar megaveel forellen. Maar door deze natuurlijke bronnen gaat men het hier ook gebruiken om met stoomboot, zeilboot, jetboat, cruiser of kayak het water op te gaan. Maar ook vanuit de lucht weten ze het te brengen. Skydiven, parasailing, rondvluchten per helicopter of per vliegtuig. Pretpark en waterpretpark, speeltuinen en gamehallen. En zo is er nog wel meer te verzinnen voor iemand die niets met bovenstaande heeft of wil.

En zal ik je nu eens vertellen welke keuzes wij hebben gemaakt vandaag. Eerst zijn we naar het Visitor Centre in Taupo gereden. Veel informatie over bovenstaande. En ja, we hebben wat geboekt. Waarover later meer.

Daarna moest het tegoed op Marion haar Nieuw Zeelandse telefoonkaart opgewaardeerd worden. Maar daarvoor was er niet genoeg credit aanwezig, dus moesten we eerst op zoek naar een vertegenwoordiger van de provider waar de kaart van was. Gelukkig was die in Taupo aanwezig en we zijn prima geholpen. We kunnen weer binnen Nieuw Zeeland bellen. Door 1 telefoontje van 3 minuten naar Nederland was het eerste tegoed meteen op. Tja, moet je maar goed lezen toch?

Vervolgens? Coffee to go en al lopend op zoek naar iets waar ik heel erg naar verlangde; een kapper! Ik ergerde me steeds meer aan al dat haar op mijn kop. Normaal gesproken ga ik eens per 5 a 6 weken. Nu was het al 7,5 week geleden. Logisch toch, dat het me dan te lang werd? Wat een ander er ook van vindt. Een kapper, nee zelfs een barbershop, was snel gevonden. Geen afspraak nodig en vlot en naar tevredenheid geholpen. Voelt weer lekker.

Dan onze volgende activiteit in deze stad vol attracties en toerisme; op zoek naar een zaak waar men een schuimrubber mat of iets dergelijks verkoopt, zodat we die ’s avonds op ons bed/bank kunnen leggen en niet meer ’s morgens met pijn in heupbotten en spieren daar omheen uit bed kruipen. We zijn erg blij met onze camper, maar merken nu dat het er een is van minimaal 3 jaar oud en even zoveel gebruik van de bankkussens. Die dus tevens al matrassen dienen. En we mogen er nog 4 weken gebruik maken, dus dan is het ons heel wat waard om goed te kunnen blijven slapen. Het zou toch heel erg jammer zijn als je door wat gierigheid slechter slaapt, lichamelijk ongemak ervaart en daardoor minder goed van dit geweldige land kan genieten? Vinden wij in ieder geval wel! En dan tenslotte de laatste activiteit in Taupo zelf, boodschappen doen bij de supermarkt. Zo zie je maar, in Taupo is heel veel te beleven.

Nee, zonder gein, het mooiste deel van de dag kwam daarna. We hebben met de Huka Falls Jet gevaren op de Waikato River. SPECTACULAIR! Een jetboat kan op heel laag water varen, is super wendbaar en heel erg snel. En het geluid erbij? Heerlijk! Met deze jetboat wordt door de captain, in dit geval Ashley, dicht langs bomen, rotsen, palen in het water, et cetera gevaren. En niet recht toe, recht aan, nee, slingerend en onverwacht snelle bochten makend en als haar rechterhand omhoog gaat en haar wijsvinger een kringetje in de lucht maakt, dan wordt het feest; een Sriesikstie! Een 360 graden draai die ze de boot ineens laat maken door enerzijds fel in te sturen en tegelijkertijd gas te geven en te remmen. Heerlijke adrenalinekick geeft dat! Onze tocht duurt een half uur. Eerst de ene kant van de rivier oprichting de Aratiatia dam en daarna kort voor een fotomomentje bij de pier van Huka Falls Jet terug. Vervolgens richting….. Juist, de Huka Falls! Wat een geweldige ervaring is dit. En dan te bedenken dat we hier in 2011 bij het lookout point stonden, in de stromende regen keken naar een waterval die hard en bulderend stroomde, maar eigenlijk niet zodanig boeide zoals het zou moeten zijn. En zoals het nu dus wel was! Door de ook nu weer volop aanwezige zon kleurde het water prachtig in allerlei vormen van wit naar blauw en vice versa. Als dit een vorm van een tweede kans krijgen is geweest, nou dan wil ik er nog wel wat. Dit was super!

Vervolgens zijn we met de camper nog even naar datzelfde lookout point gereden en nu kregen we een heel andere, lees prachtige, indruk. Ja, Huka Falls was in 2011 toch wel een teleurstelling vanwege de omstandigheden. Al was het alleen maar vanwege het feit dat er toen ook nog eens een stel Kea’s (stel mooie maar agressieve Papagaaien) ons leken uit te lachen vanwege onze aanwezigheid bij hard vallend water, terwijl we zelf onder hard vallend water stonden te kijken. Tja, deze keer was het perfect. Maar vanaf het water blijft het de mooiste ervaring vind ik.

Vervolgens zijn we naar de brug over de Waikato rivier gereden die vlakbij de Aratiatia dam ligt. Vanaf daar kan je mooi zien wat er gebeurt als de dam open gezet wordt. Dat gebeurt dagelijks 4 of vijf keer. Zo ook om 4 uur vanmiddag en dat moesten we zien. Niet vanwege het water dat dan vanuit het Aratiatia meer direct vele meters naar beneden stort, maar vooral het effect daarvan. De kloof die direct achter de dam ligt verandert dan ineens van een kloof met een kabbelend watertje in een kloof met een kolkende massa water. De rotsen vormen de weg, het water vindt die weg daar tussendoor en van bassin naar bassin wurmt het kolkende water zich steeds verder door de kloof. We hebben gelukkig op tijd ontdekt dat niet de brug met mooiste uitzicht biedt, maar enkele lookouts verder in de kloof. Wat een schitterend gezicht is dit, deze Aratiatia Rapids, zoals ze genoemd worden.

Als we dan terug bij de camper komen besluiten we eerst een kop koffie te pakken en ondertussen een camping te gaan zoeken. We willen niet te ver bij Taupo vandaan, want morgen gaan we naar Orakei Korako. Dat is een geothermisch gebied met allerlei geiserachtige activiteiten, warmtebronnen en dergelijke. Taupo is zo toeristisch dat er voldoende campings in de buurt van de stad zijn. Maar als we de Campermate app even gebruiken, dan lijkt een aantal campings meer op grote resorts, familieparken met de kans op veel drukte, teveel luxe en allerlei faciliteiten waar wij geen behoefte aan hebben. Nee, dan de camping waar we nu staan, Waikarei Natural Thermal Valley. Vanaf de doorgaande weg rijden we ineens een gravelweg op, dan een dal in en voor ons dient zich ineens in dat dal een camping aan die er naar ons idee helemaal geweldig bij ligt. Geen strakke laantjes, maar wat kromme kronkelweggetjes van gravel, hobbelige grasvelden, pauwen, kippen met kuikens, ander gevogelte, Alpaca’s, geiten, schapen en een hond, bijna alles loopt hier vrij rond over de camping. Super mooi. En de receptie? Dat is hetzelfde als de counter van het café restaurant waar de eigenaar een humorvolle Kiwi is die restaurant, café, camping en verwijzer naar de Thermal Walk in The Thermal Valley is. Heerlijk als alles zo ongecompliceerd is. Zoek maar een plekkie uit mensen. Er is genoeg vrij. Leven en laten leven en vooral ‘no worries’.

Dinsdag 14 november gaan we niet meteen rijden. We gaan eerst de Waikarei Thermal Valley walk doen. Die loop je door op de camping, door het café/restaurant/receptie heen een hekje door te gaan en dan voor 10 dollar per persoon een routekaart en soort geothermische handthermometer mee te krijgen van de eigenaar. Normaal gesproken staat er ongeveer een half uur voor de wandeling. Waarom dan die 10 dollar p.p. betalen als er heel veel wandeling gratis te doen zijn? We zijn gewoonweg te nieuwsgierig hoe deze hele constructie in elkaar steekt. De eigenaar is een relatief zonderlinge man, maar wel een grote dosis gortdroge humor. Een van de eerste dingen die we op de wandeling tegen komen, is een wensput met een spreuk erbij; ‘Gooi 20 dollar in de wensput en al je wensen zullen uitkomen….. en die van mij ook!’ Vind ik leuk, maar die 20 dollar heeft hij wat mij betreft al gekregen toen we voor de wandeling kozen. Geothermische activiteit was er genoeg. Stoom en kokend water kwam uit rotswanden, poelen en heuveltjes. De wandeling zelf was eigenlijk best leuk, maar niet spectaculair. Nee, dan onze volgende stop.

Dat was Orakei Korako. Slechts een half uurtje rijden en in een wat afgelegen gebied. Het wordt daar niet voor niets ‘the Hidden Valley’ genoemd. We komen aan bij een parkeerplaats met visitor centre. Het is aan een klein meer gelegen en is tevens de toegang tot Orakei Korako, een schitterend natuurpark met geothermische activiteit. Vanaf de parkeerplaats zie je aan de overkant van het meer al een soort versteende waterval van vulkanische materiaal. Een kleurenpalet waar je U tegen zegt, helemaal als de zon er op schijnt, zoals in ons geval gelukkig weer aan de orde is. Met een kleine ferry varen we er naar toe. De wandeltocht door het park is in ongeveer 1,5 uur goed te doen, maar als we hadden gewild, konden we ook gerust tot sluitingstijd blijven. En de foto’s die we hebben gemaakt zeggen veel, maar ook hier is het weer de ‘real time’ ervaring die het doet. Kijk, hoor, voel en vooral ruik ook hier hoe het is. De zwavellucht is niet te ontkennen, het borrelen van hete modderpoelen, warm tot heet waterbronnen en hele kleine geisers, de prachtige kleurenpaletten. Wat een juweeltje is dit park!

Nadat we uitgekeken waren en met de ferry weer aan de startkant waren, hebben we eerst even wat gegeten. In de camper even vlot wat klaar gemaakt en Marion had het idee om dit op de rotsen aan de rand van het meer zittend op te eten. Ze had anderen met de pootjes in het water zien dobberen en dat leek haar ook wel wat. En dat heeft ze ook gedaan! In het water, net onder het oppervlak, niets aan de hand. Maar ga je 20 centimeter dieper het water in en kom je met je voeten op de zandbodem, dan brand je je voetzolen. Ook hier is de geothermische activiteit aanwezig. Warme voetjes zijn oké, maar verbrandde voetzolen? Lots of worries!

We zijn doorgereden in de richting van Rotarua. Daar in de buurt van die stad is een zogenaamd ‘blue lake’ en een ‘green lake’. Dat ‘blue lake’ hebben we opgezocht, maar het blauwe was ver te zoeken. Misschien had de zon daarvoor een grotere rol moeten spelen, maar het kan ook dat we nog te vroeg in het jaar waren. Net zoals het ‘blue lake’ bij Mount Gambier in Australië, waar we een aantal weken geleden nog waren. Het zij zo. Mooie omgeving, maar net niet dat wat we hadden gehoopt te zien. Verwend? Neuh….Verwachtingsvol? Jazeker! We gaan gewoon door en op voor een nieuwe ronde en nieuwe kansen.

Onderweg stopten we nog even bij de toegang tot een Maori Village, maar dat bleek pas aan het einde van de middag open te gaan. Waarschijnlijk zullen de Maori’s die hier de voorstellingen verzorgen nu nog ergens anders aan het werk zijn. Zei hij vol aannames…. Wat nog wel apart was is dat er tegelijk met ons nog een auto stopte. Een wat wezenloos en machteloos uit zijn ogen kijkende oudere man stapte uit met een minimaal klein landkaartje van Nieuw Zeeland in zijn hand. Hij zie het niet letterlijk, maar zijn ogen vroegen om hulp. Hulpvaardig als we zijn en inschattende dat deze man niets kwaads in de zin had, vroegen we of we hem of hij de weg kwijt was. De indruk was dat dit letterlijk en figuurlijk zo was, maar uiteindelijk bleek het alleen letterlijk zo te zijn. Het was een Ierse man die naar Wellington moest. Hij moest daar aanstaande donderdag rond de middag zijn en hij had het idee verdwaald te zijn. hij moest dus naar het uiterste zuiden van het Noordereiland, maar hij reed nu in precies de tegenovergestelde richting. Hij zou zo alleen maar steeds verder uit de buurt van zijn doel komen en had daar geen idee van. Ik heb het op een wegenkaart uitgelegd en hij leek het te begrijpen. En als jij mij was, waar zou je dan aanstaande nacht een hotel zoeken, was zijn volgende vraag. Ik heb hem gevraagd hoe lang hij vandaag nog wilde rijden en daarna met hem ongeveer op de kaart aangegeven waar hij dan ongeveer zou zijn. Taupo zou het worden vanavond gaf hij aan. Hij had een huurauto met navigatie, maar had geen idee hoe die te gebruiken. Of ik Taupo op de navigatie wilde instellen. Ja hoor, eerst gezorgd dat er niets kon gebeuren (eigen veiligheid eerst) en hem laten zien hoe hij dat de volgende keer zelf kan doen. Ik hoop voor hem dat het goed blijft gaan. De man was nu weer gerustgesteld en dankte heel hartelijk. Daarna wilde ik instappen om zelf verder te rijden, maar komt er een auto met, naar later bleek, drie Nieuw Zeelandse dames. Of ik weet hoever het nog is naar Te Puia? Jazeker, dat herinner ik me nog van 2011 en ik wist waar we op dit moment stonden. En we willen er morgen zelf ook naar toe. Deze mensen ook weer blij gemaakt en weer een goede daad gedaan. Trouwens wel heel apart dat ik hier als toerist de weg sta uit te leggen….

We besluiten vandaag in de omgeving van Rotarua te overnachten. Internet en Campermate helpen ons weer om het verschil te vinden tussen de camperparkeerplaatsen die zich camping noemen en de voor ons echte leuke kleinere campings. We komen uit bij Affordable Willowhaven Holiday Park in Ngongotaha. Nee, dat ligt niet in Afrika, maar gewoon hier op het Noordereiland. En als we de camping oprijden……. Heerlijk! Klein, nog enkele vrije plaatsen direct aan Lake Rotarua en raad eens waar we nu staan? Ik denk dat de kont van de camper ongeveer 1,5 meter van het water af staat. Het water klotst tegen de kant en als we te goed luisteren, dan kunnen we om de haverklap naar de wc. Het uitzicht is geweldig. Wij redden ons wel weer!

Morgen gaan we naar Te Puia. Nog een keer naar die machtige Pohuto geiser kijken…..