NYC, the Big Apple (moes)

Het was vandaag weer een zeer gevarieerd dagje New York City. Zaterdag in Manhattan? Druk! Zaterdag in Manhattan in de middag? Nog drukker! Zaterdagmiddag in Manhattan tegen Kersttijd? Nog veel drukker! En zaterdagmiddag in Manhattan tegen Kersttijd op Times Square? Dat moet je zien, dat moet je voelen, dat moet je horen, dat moet je beleven. Wat een gekte, wat een idioterie, maar wat beregezellig. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar zo ervaar ik het wel.

Maar laat ik bij het begin beginnen vandaag. We zijn gestart met een bezoek aan The Intrepid. Dat is een oud vliegdekschip van de Amerikaanse marine. Daar is een museum in gehuisvest. Aangezien ik heel lang een soort ultieme wens heb om een volledig operationeel vliegdekschip op open zee mee te maken en dan vlak bij de katapult te staan waar de supersnelle jets worden afgeschoten en waar ze ook weer landen. Dit komt er voor een heel klein deel in de buurt, want zo’n schip is echt enorm groot. Het schip is al heel lang (ruim 40 jaar) niet meer operationeel, dus alles wat daar te zien is, is niet meer te vergelijken met wat er vandaag de dag gebruikt zal worden. Maar een indruk geeft het wel. En ik vind het super om dit een keer in het echt gezien te hebben. Naast het vliegdekschip zelf, inclusief allerlei gevechtsvliegtuigen die op het dek geposteerd staan, is er ook een hal gewijd aan de eerste ontwikkelingen van de Space Shuttle. Imposant en interessant om ook dit te zien. Tenslotte ligt aan de kade ook nog de Growler. Een onderzeeër die ook al meer dan een halve eeuw niet meer operationeel is, maar waarin je tijdens de rondwandeling toch best een heel goed idee krijgt hoe klein, nauw en benauwd het is. Claustrofobie? Dan niet aan boord gaan!

Vanaf de Intrepid zijn we naar een stuk van The Highline gegaan. Dit is een voormalig deel van de subway die bovengronds liep. Het is jaren geleden buiten gebruik gesteld en is omgevormd tot een wandelpad met een soort van park er langs. Deze Highline loopt dwars door de wijk Chelsea en die staat weer bekend om zijn (veelal voormalige) industrie met slachterijen, slagerijen en vleespakhuizen. Veel van die bedrijven zijn weg en zijn omgebouwd c.q. gerenoveerd. Hele luxe appartementen en lofts zijn er nu langs de voormalige metrolijn te vinden. Het is een geweldige mengelmoes tussen oud en nieuw. Tussen industrieel van vroeger, nog een deel van nu en bewoning door vermoedelijk toch wel de rijkeren van Chelsea New York.

Na deze wandeling zijn we richting Empire State Building gaan lopen. Dwars door Chelsea heen en dan zie je toch een deel van de stad waarin je grote verschillen ziet in behuizing. Grauwere grote flatgebouwen, nieuwere en moderne gebouwen, daklozen, zwervers, maar ook verstrooid ogende mensen die hele verhalen in en met zichzelf houden. We schatten in dat hier in een flink deel van de samenleving sprake is van sociale armoede. Terwijl we door een van de straten lopen krijg ik een seintje dat de nood voor een toiletbezoek bij Marion nu wel echt hoog begint te worden. We komen op dat moment langs een communityhall in Chelsea en het blijkt een soort wijkcentrum te zijn. we zien er mensen voor staan met grote containers, waarin warme chocolademelk blijkt te zitten. Men is daar namens een vrijwilligersorganisatie van een of andere kerk. En men organiseert er van alles om de mensen daar te helpen, bij elkaar te brengen, samen dingen te doen. Een heel sociaal gebeuren. En ja, natuurlijk mag je hier van het toilet gebruik maken. En wil je ook een kop warme chocolademelk? En zo komen we nog even heel leuk met deze drie jongen mensen aan de klets. Vanzelfsprekend zijn ze ook benieuwd hoe wij hier zo verzeild komen. Als we dat vertellen, hebben we opnieuw enkele verzoeken van potentiele adoptiekinderen erbij. Dat reizen en de wereld verkennen, dat lijkt hen ook wel wat. Follow your dreams guys!

Als we bij het Empire State Building aankomen worden we onaangenaam verrast. Er staat een rij wachtenden buiten en onze New York Pass helpt ons bar weinig. Pas als we in de zone voor de ticketverkoop komen, genieten we een heel klein beetje voorrang, maar verder……? We hebben  er ruim vijf kwartier over gedaan om naar boven te mogen. Het was zo druk dat de kaartjes voor het bovenste observatiedek niet eens verkocht worden. Het (openlucht) observatiedek op de 86e (!!!) verdieping was voor vandaag het hoogst mogelijk bereikbare. Naar de 102e verdieping kon niemand, omdat het veel kleiner is. Maar als we dan op die 86e aankomen, terwijl het al begint te schemeren, heel veel lichten in en om New York aangaan, de alle vier de windrichtingen op het dek meerdere keren bezoeken en het dan steeds donkerder wordt…………dan is het me toch prachtig!!! Zoveel mooier dan gisteren bij Top of the Rock. Het was hier ijskoud boven, maar het is zo ongelooflijk de moeite waard geweest. Superervaring!

Omdat het door het lange wachten al donker is geworden, hebben we een deel van onze plannen omgegooid. We hadden The Brooklyn Bridge bij dag willen overgaan naar de andere kant van de East River en dan de schemering meepakken aan de andere kant, om vervolgens bij donker weer terug te lopen. Zo krijg je dan verschillende perspectieven op de skyline van Manhattan. Maar als het donker is als je het Empire State uitkomt, dan biedt die wandeling niet meer de mogelijkheid zoals we die wensen. Maar we hebben morgen ook nog. We wilden ook nog naar het 9/11 museum, maar ook dat doen we morgen, vanwege de tijd nu. We zijn er nu al wel achter dat we er bij lange na niet aan toe komen om alles te zien wat we hadden willen zien. Dus een keertje terug naar New York? Zit er best in!

Nu lopen we weer naar 42nd Street en dan naar Times Square. Ik wil heel graag al die enorme reclame en neongekte bij donker zien en dan niet bij weersomstandigheden zoals gisteren. Maar vandaag is het daarvoor perfect. En zoals ik dit verhaal al begon; wat een gekte! Maar wel prachtig om hier rond te kijken. The Big Apple is net een grote appelmoes. Maar wel een gemaakt van heel veel verschillende soorten appels en toch is de smaak geweldig. Veel mensen met enorme tassen met cadeaus, anderen die staan te ruziën. Weer anderen die de ene na de andere selfie maken, maar ook heel veel politie op de been en in auto’s aanwezig. Mensen die in stilte lijken te genieten en anderen die zich heel nadrukkelijk uiten. Lopende mensen die supersnel overal tussendoor proberen te laveren en anderen schuifelen voetje voor voetje. Jong en oud, grote diversiteit aan etniciteit, muzikanten, sporters, in allerlei pakken van tv-figuren gehulde en kinderen vermakende mensen, zedeprekers, zingende mensen, je ziet er echt van alles.

Op Times Square hebben we gisteren in The Brooklyn Diner een kop koffie en heerlijk stuk taart gegeten. We besluiten om daar nu een hapje te gaan eten. Maar ook hier; megadruk. We kunnen over 45 tot 60 minuten aan een tafel terecht. Nou daar wachten we niet op hoor. De pootjes zijn aan rust toe, dus lopen we vlak in de buurt nog een aantal restaurants af, maar ook daar is geen plaats. Toch maar terug naar de Diner en dan maar even wachten? Ja dus! Tot onze verbazing moeten we van de 40 toegezegde minuten er maar 10 wachten. Tijd vliegt blijkbaar. We hebben lekker gegeten en het was gezellig, maar we hebben het voor vandaag wel een beetje gehad. Zo’n stedentrip is vermoeiend vinden wij. Daar waar we tijdens onze campervakantie niet alleen mentaal, maar ook fysiek heerlijk uitgerust waren, is er van het fysieke deel nu een flink deel minder uitgerust. Ach, straks kunnen we nog bijna drie weken heerlijk relaxen in de Caraïben. Hoe luxe hebben we het?

We rijden terug met Line 1 in de subway. En ook over de stations zijn hele verhalen te vertellen. Er staan muziekbands te spelen, er staan koren te zingen, er zijn veel zwervers die bedelen, er zijn vele gehaaste mensen, vele langzaam voort schuifelende mensen, er staat er zelfs een in korte broek en haltertop een fitness workout te doen aan de rand van het perron… Wat in de treinen zelf vooral opvalt is dat er veel mensen zitten te slapen en te dommelen. Velen zien er zo ongelooflijk moe uit. Dat is wel iets waar we ons over verbazen. Net zoals wij dachten dat er in die metrotreinen veel contact tussen mensen zou zijn. Nou niet dus. Er zijn zoveel mensen die stil voor zich uit zitten te staren, met hun telefoon bezig zijn, een boek lezen of wat dommelen. Veel gesprekken lijken er niet te zijn. Daar komt mijn verwachting in ieder geval helemaal niet uit.

Nog maar een dagje New York te gaan. Eigenlijk zijn we alleen maar in Manhattan geweest en dan ook nog eens alleen maar ten zuiden van de 100ste straat. Des temeer reden om nog eens terug te komen. Maar eerst morgen nog een lekker dagje genieten van de appelmoes van The Big Apple.