Prachtig stukje Italië

We zijn vandaag op tijd op gestaan, omdat we het doel hadden om naar onze volgende camping te rijden in het Parco Nazionale d’Abruzzo. Een flinke rit, omdat we niet via de tolweg wilden rijden, maar een heel stuk over kleinere wegen door het nationaal park heen. En dan bij voorkeur als het droog en zoveel mogelijk zonnig is. Nog meer wensen Hulzebos?

Zeven uur liep de wekker af, dus dat valt eigenlijk best mee. Ik ben de hele vakantie nog niet later dan half 8 wakker geworden en er uit gegaan, dus dat half uurtje…. Maar naast mij hoorde ik een heel ander geluid; ’Ik wil er nog niet uit…, gaap, gaap, gaap’. Maar ja, als je mee wil Marion…. Het is voor haar ook helemaal geen probleem hoor, maar een wekker zetten tijdens de vakantie is niet haar favoriete ding.

Uiteindelijk reden we om precies half negen de camping af. We wisten dat we de eerste uren alleen maar autoweg zouden rijden via Bari tot aan Foggia en daarna moesten we geleidelijk het binnenland in steken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar eenmaal Foggia voorbij werd het toch eerst tijd voor koffie, dus willen we een veilige plek zoeken daarvoor. Langs de autowegen (niet de tolwegen) komen maar weinig stopplaatsen of parkeerplaatsen voor. Degenen die er zijn lijken meer op de noodstopplaatsen die we in Nederland wel kennen als er langs een snelweg geen vluchtstrook is tijdens wegwerkzaamheden. Heel klein en nauwelijks ruimte om op tijd af te remmen of weer de weg op te rijden. Eenmaal na de autoweg kwamen we wel ineens enkele geschikte plaatsen tegen, geschikt voor ongeveer 3 auto’s achter elkaar qua ruimte. Maar de eerstvolgende 3 waren allemaal bezet. En niet door auto’s, maar steeds door een enkele schaars geklede dame op een stoeltje. Het liet niets te raden over wat die dames daar deden. Als je ze achter de ramen zou zetten met een rode lamp erbij kreeg je hetzelfde effect. We vonden het niet echt een goed idee om dan met onze camper op zo’n parkeerplaats te gaan staan. Al grapte Marion wel dat we die dame dan even een bakkie koffie zouden kunnen aanbieden als we er toch zouden staan.

In de buurt van de plaats Campobasso begint de natuur trekjes te krijgen van wat wij aantrekkelijk vinden en wat later voorbij Isernia nog meer. Uiteindelijk hebben we een rit door een geweldig mooi stuk Italië gemaakt. Dit nationale park ligt in de bergketen de Apennijnen en daardoor kregen we zo ineens van bovenaf na een paar haarspeldbochten zicht op een mooi meer, het Lago di Barrea. Geweldig veel verschillende herfstkleuren in bomen en struiken. Geel, groen, bruin, oranje, rood, het leek hier en daar wel om voorrang vechten welke kleur de meeste aandacht zou krijgen. Helemaal als de zon er met zijn stralen dan ook nog even extra glans aan gaf. Dan was het plaatje compleet. En zo komen we ineens over een niet al te hoge bergpas en blijken we toch al vrij dicht bij de wolken te zijn. Het schiet hier alle kanten op qua weer en wat we kunnen zien. Maar mooi is het!

We hebben een plekje op camping Lo Schioppo in La Granzia, Morino. Daar blijven we twee nachten en we merken nu al wel dat het hier ’s nachts flink kouder zal zijn dan waar we vandaan komen. Maar dat zal dan wel weer heerlijk slapen zijn. Dit is een kleine camping, meer zoals wij dat leuk vinden. In de bergen en in alle rust. Zelfs het weggetje er naar toe was al speciaal. Door een heel klein dorpje met smalle straatjes waar passeren een uitdaging is.

Morgen gaan we een wandeling maken hier in de omgeving van de camping. Er zijn er meerdere mogelijk, maar we willen vooral richting de waterval die we al vanaf de camping kunnen zien. Daarover morgen meer.

Caio

Marc